χρώμα στη ζωή ...

εδώ και λίγες μέρες έχω γυρίσει πίσω..είμαι ξανά στη βάση μου,όπως συνηθίζω να αποκαλώ τον τόπο όπου ζουν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μου ... και γιαυτό και ο τίτλος...τις τελευταίες μέρες συνειδητοποιώ τί είναι αυτό που σου δίνει πραγματικό φώς..πραγματική δύναμη που ισοδυναμεί με ένα έντονο χρώμα στη ζωή ...
οι σκέψεις μου αυτές νομίζω γεννήθηκαν με αφορμή τους στίχους του ζακ στο " Η πόλη των χρωμάτων"..γι'αυτούς που δεν το έχουν ακούσει,ο νεαρός τραγουδοποιός μιλά για την πόλη του που όλοι την βλέπουν γκρίζα και μίζερη...μες τα γκρίζα σπίτια τους γκρι θα μιλούν γκρι θα αγαπάνε...απο τη συνέχεια του τραγουδιού καταλαβαίνω πως ούτε ο ζακ το αντέχει αυτό και έτσι (Παίρνω μαζί μου ουράνια τόξα αυτή μου η λόξα γεμίζει με δόξα το πάρτι) φτιάχνει στο μυαλό του μια νέα πόλη..την πόλη των χρωμάτων ..
Κόκκινα πράσινα κίτρινα μπλε σπίτια στους δρόμους και αστυνόμους μπορντό,Παντού χαμόγελα και χρώμα στα μαλλιά και τους ώμους και ένας σκύλος καρό,Πορτοκαλί τα πεζοδρόμια και οι τοίχοι γαλάζιοι και τα περίπτερα ροζ..αυτή η πόλη κάθε μέρα μπορεί να αλλάζει και να γεμίζει με φως ...
το τραγούδι λοιπόν αποτέλεσε την αρχή κι εγώ συνεχίζω...
χρώμα στη ζωή μου είμαι σίγουρη πια πως δίνουν οι λέξεις αγάπη,φιλιά,ελπίδα,έρωτας...
τις μέρες αυτές ίσως γιατί το είχα τόσο πολύ ανάγκη να το νιώσω,κατάλαβα πως η στοργή και η αγάπη της οικογένειας είναι κάτι το αναντικατάστατο..είναι κάτι που μου λείπει πολύ κάτι που το έχω ανάγκη όλο και περισσότερο...όταν αισθάνομαι λοιπόν την αγάπη αυτή νιώθω ότι είμαι πλήρης ότι είμαι πραγματικά ευτυχισμένη...μόνο με το "λευκό"χρώμα θα το παρομοίαζα όλο αυτό...με το λευκό της αγνής και απόλυτης αγάπης..της μητρικής,της πατρικής...της αδερφικής..άντε σε αυτό το τελευταίο να βάλω και το" λαχανί" που ταιριάζει στις έντονες,απλές στιγμές με τα αδέρφια μου σεναν καναπέ με την πίτσα στο χέρι μπροστά από έναν "κόκκινο" αγώνα μπάσκετ...
άλλο χρώμα στη ζωή μου είναι το "μπλέ " και το "ρόζ"...το μπλέ ταιριάζει στους φίλους μου και το ροζ στις φίλες μου,που αν δεν υπήρχαν κι αυτοί δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου...μαζί τους το γέλιο,τα αστεία,το δέσιμο,το κλάμα,οι συζητήσεις και ατελείωτες ώρες σιωπής και κατανόησης...
το" γαλάζιο ",επίσης,του ουρανού και της θάλασσας είναι ένα ακόμα χρώμα που η απουσιά του σίγουρα θα είναι αισθητή...το απέραντο,αυτή η αιωνιότητα..αυτό το μαγικό συναίσθημα ελευθερίας υψώνοντας τα μάτια ψηλά ή κοιτώντας στο βάθος τη θάλασσα που ποτέ δεν αλλάζει...είναι κάτι που πάντα θα έχω μέσα μου αν θέλω να μαι ευτυχισμένη...
ένα άλλο χρώμα είναι το "κόκκινο"...το κόκκινο του έρωτα..της καρδιάς και της αγάπης..το χρώμα που όταν μπαίνει στη ζωή των ανθρώπων τους μεταμορφώνει...με ανταπόκριση ή χωρίς ο έρωτας στη ζωή ή με τη ζωή είναι απίστευτο συναίσθημα.....να μπορώ να σου πώ τα πάντα με ένα βλέμμα,να μπορώ να κάνω τα πάντα για σενα,να μπορώ να νιώσω τα πάντα για σένα.....να μπορώ να είμαι εσυ και εσύ εγώ....
πώς θα μπορούσα να ξεχάσω το "ασπρόμαυρο" που υπάρχει κι αυτό στη ζωή μου....? αυτό το χρώμα είναι η απώλεια κάποιων από τους σημαντικούς μου ανθρώπους...η θύμηση τους θα υπάρχει πάντοτε στη ζωή μου...εκείνοι θα υπάρχουν πάντοτε μέσα μου με αποτέλεσμα και το ασπρόμαυρο να είναι ένας συνδυασμός που θα υπάρχει για πάντα στον δικό μου κόσμο αφού δεν θα αφήσω τπτ και κανέναν θεό-χρόνο να μου εξαφανίσει όλα αυτα που με δένουν με τα αγαπημένα μου πρόσωπα που τόσο μου λείπουν και αποτελούν στην πραγματικότητα κομμάτι του εαυτού μου ........
αυτά είναι τα χρώματα της ζωής μου...το δικό μου ουράνιο τόξο , που αν δεν εμφανίζεται με κάνει δυστυχισμένη...αν το ένα λείπει τότε λείπει και το απόλυτο...
θέλω να βλέπω κάθε μέρα το ουράνιο αυτό τόξο...από όποιο παράθυρο κι ας κοιτάζω τη μέρα που ξημερώνει... μόνο τότε όλα θα γίνονται όπωςσ τα περιγράφει και ο ζάκ ....

Και τότε όλοι γλυκιά μου πόλη και εκείνοι που κάθονται κι αυτοί που όλη μέρα δουλεύουν
Καρδιές παράθυρα και πόρτες ανοίγουν,πετάγονται έξω,γελούν τραγουδούν και χορεύουν !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

καλό ξημέρωμα με πολλά πολλά χρώματα και φως στις ζωές μας ....

Aπεργία ή όχι ?

το παρακάτω έχει μονάχα ενημερωτικό χαρακτήραα...

Κλειστά τα Πανεπιστήμια από 20-24 Μαρτίου

όλα τα πανεπιστήμια?? και της θεσσαλονίκης?? και τα ΤΕΙ ??
Στην Αθήνα τους ενημέρωσαν...στα Γιάννενα το ίδιο...στη σχολή μουυ όμως όχι..γιατίιιι??
και ρωτάω λοιπόνν...........
έχεί το ΑΠΘ απεργίαα?
Άντε να δούμε.... :)

Έλα μαζί μου, κάπου να πάμε χέρι με χέρι. ...

η τηλεόραση ανοιχτή στον 30φυλλόπουλο ο οποίος περιμένει να γεννήσει η κιμ και να βγάλει τη μπουρμπούλια στο γυαλί μέσα από το κελί της...και περιμένει...και περιμένει...και περιμένω κι εγώ με τη σειρά μου....
τα φώτα σβηστά,μπροστά απο τον υπολογιστή με το τρελοκούτι ανοιχτό,προσπαθώ να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου...με μια προτεραιότητα βρε αδερφέε...τα λόγια δεν βγαίνουν παρα μόνο κάτι δάκρυα αισθάνομαι...λείπει ... κι είναι εδώ κι ας είναι μακρυά... κι όλα είναι αλλιώς .. κι εγώ σε γυρεύω κι ότι ωραίο που ζητάω είσαι εσύ...ότι ωραίο...μα εσύ όπως πάντα λείπεις......... σε περιμένω...

πώς μπορούν και τα συναισθήματα μέσα μας μπερδέυονται? τι γίνεταιι?
έρωτας ανάγκη αγάπη θλίψη ανάγκη έρωτας αγάπη ......
ελπίδα

έλα για λίγο ...
μόνο για λίγο ....

το χωρίς νόημα σταματά εδώ... κλείνω και τον alpha ... με κούρασε... διαφημίσεις θα έλεγα χρειάζομαι .. μουσική....καλή μουσική κι εσένα.... μην αργήσεις....

stop .

. . . στα fm

Πριν πέσω για ύπνο,πάντα φαντάζομαι και ονειρεύομαι όλα αυτα που θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω ... τα τελευταία 3 χρόνια στριφογυρνά στο μυαλό μου η ιδέα ενός ραδιοφωνικού σταθμού,εδώ στη χαλκίδα,διαφορετικού από όλους τους άλλους...ενός σταθμού που δε θα ξέρει τι θα πεί η λέξη playlist, που δε θα λειτουργεί για το κέρδος, αλλά για να κρατάει συντροφιά σε ανθρώπους που θέλουν να ζούν τη μαγεία του,που θεωρούν αποκρουστικό το χαζοκούτι με τις εικόνες,και που πολύ περισσότερο σαυτούς που αναζητούν κάτι να τους εξάψει τη φαντασία και να τους βάλει στη διαδικασία με τη συνοδεία της μουσικής ως "χαλί" , να κάνουν πολλά πάρα πολλά όνειρα...Όσο έμενα εδώ μόνιμα μονάχα ένας σταθμός με έβαζε στη διαδικασία αυτή και ικανοποιούσε και τις μουσικές μου προτιμήσεις...εντάξει όχι πάντα αλλά ήταν 0ο μοναδικός που ήταν λίγο πιο ψαγμένος...ο μοναδικός που έβαζε και θηβαίο και πασχαλίδη αλλά και ζακ :)... δεν είχα ακούσει ποτέ όμως κάτι άλλο...όπως τα "μη δημοφιλή" απο τρύπες,από ξύλινα σπαθιά,από ιωαννίδη...για μάλαμα και παραπλήσιους δεν κάνω καν λόγο..υπήχαν στιγμές που με το άγχος των πανελληνίων ένιωθα απελπισμένη και έψαχνα τραγόυδια να ακούσω,να χαλαρώσω,να σκεφτώ,που δεν είχα,και τελικά δεν άκουγα ποτέ...
ένα από τα πράγματα λοιπόν που σκέφτομαι πολύ είναι ο σταθμός αυτός...έχω βρει ήδη την πρώτη παραγωγό και έχω στο μυαλό μου σχεδιάσει τις πρωινές εκπομπές της κυριακής που θα είναι αφιερωμένες στις μικρές φάτσες της πόλης...
γενικότερα μιλώ γιαυτό το όνειρο γιατί πιστεύω πως η μουσική παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή κάποιου...είμαι μόνη,στη χαλκίδα,όλοι λείπουν και καταπιάνομαι απο το ραδιόφωνο που μόνο απομένει,αφού όλα τα σιντι είναι θεσσαλονίκη ... ονειρεύομαι λοίπόν έναν σταθμό που θα μπορεί να ανταποκριθεί στις προτιμήσεις κάποιων που θα τύχει στο μέλλον να βρεθούν και να νιώσουν τόσο μόνοι στην πόλη αυτή που δυστυχώς τείνει να γίνει ανούσια ...

όλα αυτά μάλλον τα γράφω με αφορμή το χώρο που βρήκα για να αρχίσει σιγά σιγά το όνειρο να πραγματοποιείται ... είανι στόχος...και τον οφείλω και σε σενα που έφυγες αφήνοντας τόσα στη μέση...θα τα καταφέρω...και ξέρεις γιατί? γιατί τα καλύτερα πράγματα αρχίζουν από ένα όνειρο ζωής...


***και για να προλάβω και κάποιους..ναι ναι ναι...ο σταθμός αυτός θα παίζει τρελά ζααακ ... :):):)

πάει καιρός..

μετά από αρκετούς μήνες άνοιξα τα μάτια μου από ένα βαθύ και περίεργο ύπνο και βρισκόμουν στην Αθήνα...πάει καιρός τελικά...και αυτό ταιριάζει στα πάντα..πέρασα ένα δίωρο χτες βράδυ,χαζεύοντας από το μπαλκόνι όλα τα φώτα που μαρτυρούσαν τη ζωή της πρωτεύουσας παρόλο που ΄το ρολόι έδειχνε 3... το μυαλό μου όπως και τα μάτια κόλλησαν στο ολυμπιακό στάδιο..θυμήθηκα την έναρξη των ολυμπιακών που με είχε βρεί στο ίδιο σπίτι,στο ίδιο μπαλκόνι αλλά όχι μόνη...και χτες πάντως δεν ήμουν τελείως μόνη..ξέρω ότι δίπλα μου είχα μια μορφή...έναν άγγελο που με κοίταζε..το ξέρω..το νιώθω ακόμα... σήμερα θα κάνω πράγματα που έκανα παλιά..βόλτα στην ερμού,στο μοναστηράκι,στην πλάκα.. η ψυχή ξανανιώνει...το μυαλό λίγο πρέπει να αφήσει τη λογική στην άκρη και όλα θα είναι καλά... έχω μάθει πως η ζωή θέλει ρίσκο...και είμαι έτοιμη να ρισκάρω ξανά και ξανά για να τη ζήσω στο μεγαλύτερο βαθμό... γιατι η ζωή είναι ωραία.. και γιατί θέλω να τη ζήσω έχοντας ωραίους ανθρώπους στο πλάι μου ...