κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω...

και στέκομαι να σε κοιτώ να φεύγεις
χωρίς να έχω τη δυναμη να σου φωνάξω
να σου πω ίσως για πρώτη μου φορά πόσο έντονα νιωθω

σαφήνω να φύγεις,να χαθείς..
έτσι θα φύγω,θα χαθώ κι εγώ..
μα θα χω πάντα στο μυαλό μου
εκείνη τη μικρή λέξη που δεν άφησα να δραπετεύσει απο τα χείλη μου..

θα συνεχίσω να ονειρεύομαι..να σ'ονειρεύομαι..
κι αν ακόμα εσύ δε το νιώθεις,εγώ θα σ'επισκέπτομαι συχνά
με κάθε δυνατό μέσο..
άνεμος,βροχή,κύμα,χαμόγελο,τραγούδι,όνειρο...

και τότε είναι που θα παρακαλάω να νιώσεις ένα μικρό ρίγος στη ψυχή...
ένα τόσο δα..όχι σπουδαία πράματα..
θα παρακαλάω έτσι να με νιώσεις αφου το μούδιασμα αυτό
αντικατροπτίζει τη δική μου ψυχή,τα δικά μου όνειρα...

ίσως τελικά μόνο έτσι να γίνεται φανερή η παρουσία μου..

και τρέμω να μαι αυτό....