σαν τον άνεμο να ανακουφίσεις τη ψυχή μου ...

να έρθεις...

ντυμένος στ'άσπρα...λευκός σαν το απαλό χιόνι...να προβάλλει μαζί σου ένας ζεστός ήλιος που όμως δεν θα μπορεί να λιώσει την αγνότητα σου...να προβάλλει ένα φως δυνατό,λαμπερό
που θα σε συνοδεύσει...για λίγο..

να έρθεις...

να καθίσεις δίπλα μου σιωπηλός,απλά να με κοιτάς..να νιώθω την αναπνοή σου στο δωμάτιο και να προσπαθώ να την εγκλωβίσω για πάντα σενα γυάλινο μπουκάλι...μπας και καταφέρω
και κρατήσω και κάτι άλλο δικό σου...

να έρθεις...

να μου θυμίσεις τις στιγμές που ξαπλώναμε και κοιτάζαμε τα αστέρια..ποιο είναι το πιο μακρυνό..το πιο φωτεινό...το πιο ζωντανό...τώρα πιά τα κοιτάζω μόνη...εδώ και τρία χρόνια..

να έρθεις...

να κλείσω τα μάτια,να νιώσω την παρουσία σου...να με σφίξεις στην αγκαλιά σου..να μου μεταδώσεις την ενέργειά σου...να νιώσεις την ανάγκη να μη σε χάσω ξανά,στο πρόσωπο μου...

να μείνεις...

για πάντα...

κοντά μου...

πονάω...

γιατί...?

να ακούσω τη φωνή σου..να αισθανθώ το χαμόγελο σου...να κοιτάξω βαθιά στα μάτια σου,να δω τον
άλλο μου εαυτό ...

να μη φύγεις ξανά...

να στέκεις δίπλα μου...

επανέρχομαι....ξανά χωρίς εσένα....