ασυναρτησίες * **

Μετά από υπέροχες στιγμές παρέα με το φεγγάρι,που ξεκίνησαν στην παραλία της θεσσαλονικής και τελείωσαν κάπου το πρωί σε ένα μπαλκόνι στην Αγίου Δημητρίου,είμαι σίγουρη τώρα πια τι θέλω,τι ζητάω...θέλω να είμαι καλά να μπορώ εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι να ζούμε τις στιγμές όσο πιο έντονα γίνεται..χτες όλα ήταν όμορφα παρόλο που αποφάσισα να ξεχάσω ανθρώπους και καταστάσεις.Είναι πολύ δύσκολο τελικά να μεταδώσεις σε κάποιον τα συναισθήματα σου και ακόμα πιο δύσκολο εκείνος να τα νιώσει τόσο ώστε να μη χρειάζεται να πει τίποτα για να σε κάνει να νιώσεις άβολα.Πολλές φορές οι άνθρωποι αναγκάζονται να βάλουν ένα τέλος,ένα τέλος που μπορεί να πονέσει στην αρχή αλλά αργότερα σίγουρα ο πόνος αυτός θα μειωθεί..και θα μείνει μια μικρή μικρή πληγή που θα ματώνει μονάχα όταν το επιτρέπουν οι πιο κρυφές και ανομολόγητες σκέψεις...όταν η νοσταλγία το ζητά και το προσμένει.έτσι θέλω και για μένα να κλείσει όλο αυτό..δεν με νοιάζει ο πόνος αλλά με νοιάζει η θύμιση και ο "πόνος που κουβαλά εκείνη μαζί της" ...

θα πέσω για ύπνο..να ξεχάσω,λίγο,κάπως...
θα αναζητήσω τη γνώριμη αγκαλιά της πέμπτης.την αγκαλιά που μου φανέρωσε για ακόμα μια φορά πόσο αληθινά συναισθήματα υπάρχουν..πόση ανάγκη έχουμε για αληθινούς φίλους και ανθρώπους..σευχαριστώ...για όλα...μα πιο πολύ γιατί τώρα πια μου έδειξες πως θα είμαστε πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον..όταν το σκέφτομαι αυτό κάθε πίκρα λιγοστεύει...

αν ακούς στις μουσικές σου πετώ ..............