τώρα οι μέρες που περνάνε γίνανε μήνες κι οι μήνες γίνανε χρόνος ...

η απουσία του τόσο καιρό στοιχείωνει τη ψυχή σου...αναστατώνει τη καρδιά σου,κλέβει το χαμόγελο από τα χείλη σου,τη λάμψη απτο πρόσωπό σου...

φοβάσαι...το ξέρω το βλέπω στα μάτια σου όταν μιλάς για εκείνον...σκοτεινιάζουν,χαμηλώνουν στο έδαφος και εσύ με μιας χάνεις το χαμογελό σου.θες να κλάψεις μα δε βρίσκεις πού.. θες να κρατηθείς από κάπου μα κανένα χέρι,κανένα στήριγμα δεν είναι αρκετό να σε βοηθήσει..να σε συνεφέρει..κάνεις προσπάθειες να ξεχάσεις μα πάντα γυρνάς πίσω.βάζεις τέλος και ξανά τα ίδια.


συναντάς τη μορφή του.βράδυ.λίγο πριν ξημερώσει και έτσι κι εσύ μπορείς εύκολα να κρύψεις ο ξαφνιασμένο βλέμμα,το μουδιασμένο χαμόγελο,το τρεμάμενο χέρι...μπορείς να κρύψεις τα συναισθήματα σου,όμως?τον έρωτα που σε κυρίευσε,την ευτυχία που σου χάρισε και την πληρότητα που μάταια προσπαθούσε να σου προσφέρει?είσαι μόνη και πονάς...και εκείνος μπορεί και να το καταλάβει ή και να το κατάλαβε,δε ξέρεις...
χαμογελάς ψυχρά,διακριτικά και ξεκλέβεις μερικές ματιές από τις τρυπούλες της πολυθρόνας για να δεις μια φορά ακόμα το χαμόγελο του, τα υπέροχα μάτια του που καθρεφτίζουν με μιας όλη την αλήθεια του...και τότε κλαις..ξεσπάς.σηκώνεσαι και φεύγεις τρέχοντας.τρέχεις,τρέχεις,τρέχεις...όπως στα πιο άσχημα σου όνειρα που θες να φύγεις μακρυά μα κάτι σε κρατά προσκολλημένο στο χώμα,έτσι και τώρα...φεύγεις τρέχοντας,μα ξέρεις πως τα δάκρυα σου έχουν μείνει εκεί.και αυτό είναι ότι πιο σημαντικό του έδωσες-έδειξες-ένιωσες.
φεύγεις...περπατάς σε μια έρημη παραλία,πατάς πάνω στα κύματα προσπαθώντας να τσαλαπατήσεις την εικόνα του,μα καταβάθος τη δική σου,θες...στέκεσαι σκυφτή στην άκρη του βράχου και κοιτάς τη γαλάζια λωρίδα που απλώνεται στα μάτια σου...σκέφτεσαι την πτώση μα ξάφνου σηκώνεσαι και αρχίζεις ξανά να τρέχεις,γρήγορα αυτή τη φορά,πετώντας από πανω σου και απο μέσα σου κάθετι δικό του...από το πρώτο του χαμόγελο μέχρι τη τελευταία του λέξη.το τελευταίο του φιλί...τα πέταξες όλα..συνεχίζεις να τρέχεις ακόμα πιο γρήγορα..για να πας ακόμα πιο μακρυά του...κρύβεσαι όμως από τον ίδο σου τον εαυτό.αυτόι νιώθεις...σταματάς απότομα και αμέσως γυρνάς πίσω τρομαγμένη, προσπαθώντας να μαζεψεις ξανά τα κομμάτια που πέταξες..τα μαζεύεις ένα ένα...τα μάζεψες όλα...όχι για εκείνον..αλλά για δικό σου καλό...

σταματάς να κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις..έζησες κάτι υπέροχο.το τέλος ήρθε μα εσύ έχεις ανάγκη όταν γυρνάς πίσω,όταν τον αντικρίζεις,να τα θυμάσαι όλα..να μη μετανιώνεις.. να τον συναντάς και γύρω να υπάρχει φως και όχι σκοτάδι...να τον σκέφτεσαι και να ξανανιώνεις..να θυμάσαι με νοσταλγία κάθε στιγμή σας και όχι με πικρία.

το ξερες καιρό μα φοβόσουν να το πεις... ερωτεύτηκες..δέθηκες...αγάπησες... με λάθος άνθρωπο μα ένιωσες συναισθήματα σπάνια.... α λ η θ ι ν ά . . . .

κοιμήσου ..αύριο όλα θα ναι καλύτερα.διώξε κάθετι άσχημο από το μυαλό σου και σκέψου μονάχα όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που υπαρχουν μέσα στη ψυχή σου... θα βρεις και κάτι δικό του...
κοιμήσου .. όλα αύριο θα ναι καλύτερα...

ΕΛΑ, ΞΑΠΛΩΣΕ... ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΡΦΩΣΕ Η ΝΥΧΤΑ, ΣΕΙΡΑ...ΚΛΕΙΣ'ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΙ ΑΦΗΣΟΥ ΑΠΛΑ ΝΑ ΣΕ ΠΑΝ' ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ...ΓΕΛΑ ΛΙΓΟ... ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΝΟΙΓΩ ΖΩΗ ΚΙ ΑΓΚΑΛΙΑΣΒΗΣ'ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΚΙ ΑΚΟΥ ΑΠΛΑ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ...ΠΕΦΤΕΙ Τ'ΑΣΤΕΡΙ ΜΑΣ! ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣΚΙ Ο,ΤΙ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΠΡΙΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΚΡΥΦΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ...ΜΗΝ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ... ΚΑΚΟ ΜΗ ΒΑΖΕΙΣ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟΦΤΑΝΕΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΦΤΑΝΩ ΕΓΩ ΚΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ...ΠΕΦΤΕΙ Τ'ΑΣΤΕΡΙ ΜΑΣ! ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣΚΙ Ο,ΤΙ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΠΡΙΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΚΡΥΦΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ...