χωρις νόημα.

κι εκείνη μπαίνει μέσα στο δωμάτιο πατώντας στις μύτες.δεν ανοίγει το φώς,παρα μόνο γεμίζει το άδειο της ποτήρι με κρασί,κόκκινο,κόκκινο σαν τα συναισθήματα που ταλαντεύονται μέσα της.ανάβει τσιγάρο.γονατίζει πίσω από την πόρτα που εκείνος είχε αφήσει πίσω του για πάντα.στο μυαλό εικόνες,μπλεγμένες με τραγούδια,με στίχους που πραγματικά αγάπησαν μαζί.
κοιτάζει στο καθρεφτη απέναντι και δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της.
κλείνει τα μάτια και στο μυαλό εκείνες οι στιγμές.
βασανίζεται,κάτι αναζητά μα δε το βρίσκει όπως φαίνεται.κι εκείνος έχει φύγει μακρυά και πίσω δε τολμά μα ίσως και δεν θέλει να κοιτάξει.
σηκώνεται και πατάει τον διακόπτη.λατρεύει το σκοτάδι μα αυτό που θα τη συνεφέρει τώρα είναι το φώς.θα σβήσει έστω και για λίγο κάθε εσωτερική πληγή μα θα φανερώσει κάθε εξωτερικό σημάδι..το κρασί χύθηκε στο πάτωμα,το κόκκινο τώρα φαινεται πιο έντονο.το τσιγάρο έσβησε πριν καλά καλά τελειώσει.
το κρασί της κάνει παρέα στο λεκέ που άφησε στο πάτωμα εκείνος όταν έσπασε το ποτήρι και το τσιγάρο θα τελειώσει μονάχα όταν το ξανανάψει εκείνος.