τρομαχτικό να ξυπνάς επειδή σε κυνηγούν οι μπράβοι του ασλάνη...ε?( να έχει άραγε μπράβους? και γιατί λέγονται μπράβοι??)...τέσπα...ξύπνησα που ξύπνησα,τι να κάνω πριν έρθουν τα θηριάκια μου για την καθιερωμένη βόλτα στα μαγαζιά,ήρθα να γράψω να βγάλω από μέσα μου πολλάαα...
μπακ του χαλκίδα και τα νεύρα τσιτωμένα...ο οργανισμός τίγκα από κρασί τις τελευταίες μέρες,τόσο που δε νομίζω πως θα αντέξω αν και σήμερα πάμε ζουμ(εννοείται πως εκεί θα πάμεεεε)...οι φίλες μου τελικά είναι πιο γιούχου από οσο νόμιζα.γενικά είμαστε ότι να ναι παρέα...σκέφτονται όπως κι εγώ και αυτό είναι πως με τρελαίνει..μαρέσει πολύ γιατί ειλικρινά δε χρειάζετια να τους εξηγήσω αναλυτικά τι και πως νιώθω.αμέσως πιάνουν το νόημα και δίνουν τις καλύτερες συμβουλές.άσε που είμαι σίγουρη πως θα είμαστε για πάντα μαζί.άλλωστε το υποσχεθήκαμε η μια στην άλλη...
χτες ήμασταν σε ένα χωριό και στην επιστροφή βγήκα για ένα κρασί με τη μια από τις πέντε..
αποφάσισα να τις εξομολογηθώ το φόβο μου,κάτι που προηγουμένως είχα κάνει μόνο σε ένα πολύ πολύ δικό μου άνθρωπο.
κατα τη διάρκεια τις εφηβείας,ήρθα σε τρομαχτική επαφή με 3 θανάτους 3 από τα πιο αγαπημλένα μου πρόσωπα,κάτι που έχω ξαναναφέρει στα σίγουρα σε όποιον με ξέρει καλά..έχασα μέσα σε διάστημα 3 χρόνων τη γιαγια,την θεία και τον αγαπημένο μου ξάδερφο..λόγω αυτού είμαι σίγουρη πως πλεον έχω αποκτήσει μια σοβαρότατη φοβία απέναντι στο θάνατο.και το θεμα είναι πως δε φοβάμαι για μένα,μα για τους γύρω μου..δηλαδή πιστεύω συχνα πως μπορεί να μαι άρρωστη ή πως μπορεί να πάθω κάτι από στιγμή σε στιγμή,κάτι τόσο απαισιόδοξο που ειλικρινά δε θα φανταζόμουν ότι έχω...έλεγα λοιπόν πως δεν φοβάμαι για μένα,τόσο όσο στεναχωριέμαι που θα αφήσω τους γύρω μου και πολύ περισσότερο στεναχωριέμαι που θα τρελαθούν οι δικοί μου...βασικά δε ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά,αλλά στα σίγουρα είναι κάτι που με το που το είπα στην ά ,ξεσπάσαμε και οι δύο σε κλαματα και δώσαμε υποσχέσεις.μάλλον εκεί ήθελα να καταλήξω...
η φιλία είναι to πιο σημαντικό πράγμα μετα την οικογένεια και νιώθω τόσο τυχερή που εχω αυτους τους φίλους... και φυσικά που έχω και εκείνον.που με το που ακούσει τι σκέφτομαι γιαυτό το θέμα πρώτα θα με βρισει και μετα θα με πάρει μια τεράστια αγκαλιά που μέσα της θα τα ξεχάσω όλα.
η ώρα πάει οχτώ και δε ξέρω τελικα που καταλήγει το ποστ αυτό.
είναι πρωί ..ξεκινάει μια τέλεια μέρα και είμαιέτοιμη να αρπάξω κάθε στιγμή της και να την κάνω δικιά μου.μόνο δικιά μου....άντε .... μπορεί και δικιά μας... βασικά ναι....μπορεί και να γίνει δικιά μας...:)
το tatoo είναι για σένα ..το ξέρεις ε?
καλή μας μέρα..
δεν θα αφήσω το χαμόγελο από τα χείλη.προμισ . -
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
το να με χασουν οι γονείς μου είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου... γιατί ξέρω ττην κατάσταση που θα επικρατήσει μετά... τα ίδια με αυτά που λες. Δεν το εύχομαι σε κανένα γονιό να χάσει το παιδί του. Είναι ότι πιο τραγικό.
Την αγωνία του θανάτου δεν την αποκτάμε σιγά σιγά... όταν σε πιάσει, τότε την καταλαβαίνεις ότι υπάρχει. Ευτυχώς δεν τη σκεφτόμαστε συνέχεια, ειδάλλως δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε.
όνειρα υπέργλυκα, μάτια μου...
Γεια σου θηρίο. Όχι εμένα δε με φοβίζει...και τόσο ο θάνατος. Απλά μερικές φορές αγχώνομαι ιδιαίτερα με όλα αυτά που τριγυρίζουν μεσα στο κεφάλι μου. Παρόλα αυτά, ενώ μερικοί το θεωρούν δύσκολο, πορώνομαι με τα ντεντλαιν. Μεγάλο βίτσιο σου λέω. Με τους δικούς μου έχουμε άριστες σχέσεις. Είχα μάλιστα μία φίλη από το γυμνάσιο και τώρα κάνουμε παρέα όλοι μαζί ακόμα και διακοπές. Όσο αναφορά φοβίες...θα έλεγα ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο εαυτός μου!! Καλό σου απόγευμα.
αναστασούλα:
πολύ απλά φέρνω παράδειγμα εμένα και μιλώ για τους γονείς μου και όλο το φάμιλι.επειδή είμαι σίγουρη πως εγώ και τα αδέρφια μου είμαστε μια αλυσίδα που αποτελείται από τεσσερις απίστευτα δυνατούς κρίκους.είμαι πεπεισμένη πως αν κάποιος σπάσει και χαθεί τότε οι άλλοι θα μέινουν μετέωροι.
αρχίζω και ξεπερνώ φόβους,ζώντας πιο έντονα τις στιγμές και ελπίζοντας πιο πολύ στην ανάσταση..:)
μενέλαεε..: στο έχω πει ότι λατρεύω αυτό το όνομαα?αρχικά δεν είμαι θηρίο..χμμ μάλλον!τωρα οσον αφορα τις φοβίες δε ξέρω γιατί αλλά δε με φοβάμαι...νομίζω πως τα μόνα συναισθήματα είναι μίσος και αγάπη ταυτόχρονα!!!
μια συμβουλή που μου δίνουν και εμένα συχνάα?..να μη ταλαιπωρώ το κεφαλάκι μου με πολλές σκεψεις ταυτόχρονα..
τώρα μπορείς εσύ να καταλάβεις με τι ύφος μου το λένε:ρρ
Σ' αγαπάω μικρή.
Όταν έχουμε μάθει να είμαστε αλυσίδα, οι διάφοροι "χαμοί" της ζωής μας (οποιουδήποτε είδους)ξεπερνιούνται πάντα πιο εύκολα κι εκεί που έχουμε σπάσει ξαναδενόμαστε...
Φιλιά...
Δημοσίευση σχολίου