wake me up when october ends

φοβάμαι.φοβάμαι τον χρόνο που περνά,φοβάμαι τις αλλαγές που άθελα μας,τις περισσότερες φορές,συμβαίνουν....το μυαλό μπερδεμένο,η ψυχή αιωρείται και η εξεταστική δε λέει να τελειώσει...
το παρακάτω τραγούδι μου το έστειλε κάποιος,λες και ήξερε πόσο πολύ θα μου αρέσει ή πόσο μου ταιριάζει...σευχαριστώ ..


Πρώτη αγάπη και πάντα τελευταίο θρανίο
μέρες όμορφες πέρασαν, μέρες για δυο
που τα χέρια σου χάριζες στ’ άδεια μου χέρια
και στα μάτια σου έβλεπα ήλιους κι αστέρια

Στης ψυχής σου το άβατο ακόμα βαδίζω
το δωμάτιο με νότες και λέξεις γεμίζω
τραγουδάω με βραχνή φωνή όπως και τότε
τα τραγούδια με φέρνουν στα παλιά πότε-πότε

Μην αλλάξεις ποτέ…

Θα περάσω μία μέρα στις οκτώ να σε πάρω
για να πιω ένα ποτό να καπνίσεις τσιγάρο
Να τα πούμε λιγάκι σαν φωτιά να ροδίσεις
όταν πω σ’ αγαπώ και δεν θες να απαντήσεις

στη βροχή να περπατήσουμε μέχρι το σπίτι
να βρεθούμε για λίγο στο δικό μας πλανήτη
και πριν φύγει η χαρά, πριν χαθείς μες στη νύχτα
μ ’αγκαλιές και φιλιά να σου πω, καληνύχτα…..

Μην αλλάξεις ποτέ…


κι εγώ άλλαξα... ; ! ; !