το χέρι κράτα μου σφιχτά μαζί σου δεν φοβάμαι ...

απόψε δεν έχω ιδέα τι με έπιασε...είναι αρκετά αργά,αύριο έχω σχολή αλλά στο μυαλό μου κυριαρχούν κάποιες εικόνες τις οποίες θέλω όσο τίποτα άλλο τώρα πια,να τις κάνω γράμματα και να τις έχω στο σημειωματάριο αυτό....μιλώ για παλιά..όχι πολύ..αλλά αρκετά ώστε να χαθούν και να σβηστούν κάποια πράγματα...στο winamp ακούω στο repeat τη φωνή της αντιγόνης και προσπαθώ λίγο,έστω για τώρα να θυμηθώ όλες τις στιγμές,μια προς μια,τις οποίες έζησα με αγαπημένα πρόσωπα πριν 2 περίπου χρόνια...πρόσωπα που υπάρχουν ακόμα στη ζωή μου,σίγουρα...με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...

η αφορμή για όλα ήταν η συναυλία του Αλκίνοου στο κάστρο...αν δεν κάνω λάθος τετάρτη 4 αυγούστου η συναυλία και το διήμερο τετάρτη-πέμπτη...ήμασταν αρκετοί...οι άννες,ο σταύρος,ο αργύρης με την αλίκη(που δνε την ήξερα καλά :Ρ),η αντιγόνη,η νάντια,η αριστέα,η σταματούλα,η ιωάννα....αυτοί ήμασταν το βράδυ μετα τη συναυλία που κοιμηθήκαμε στο χωριό...το κοιμηθήκαμε βέβαια είναι μεγάλη συζήτηση...την επόμενη μας ήρθε και ο σουπερ μάγειρας νίκος,η αναστασούλα με τον σαράντη..η αλήθεια είναι πως έλειπαν αρκετοί και ιδιαιτέρως η ελίζα που μιλούσαμε συνεχώς στο τηλ,αλλά γενικά η παρέα ήταν εξαιρετική...και αληθινή.. οι στιγμές υπέροχες...γεμάτες με μουσική και τραγούδια..

δε ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ...τα γέλια όλο το βράδυ,το τάβλι της άννας και της αλίκης...τον αργυρη να γρατζουνά την κιθάρα(μήνυμα για το μέλλον:) ), την αντιγόνη με τη βρύση που έσταζε,την νάντια στην καρέκλα σκεπτική,την άννα και την ιωάννα αγκαλιά με τις κιθάρες τους...ήμουν πλημμυρισμένη συναισθήματα...φιλίας..αγάπης έρωτα...δεν ηθελα τίποτα να τελειώσει...οι στιγμές απίστευτες...σαν κι αυτή που άκουσα το κολοβό της αντιγόνης ή το τραγουδάκι της νάντιας που έφερνε λίγο σε σφακιανάκη..και να τα γέλια και τα πειράγματα..να μιλήσω για το καγιάκ και το κογιότ?μπα...δε χρειάζεται..όπως δε χρειάζεται να μιλήσω και για το μπουγέλομα στο γκαζόν ή το σκούπισμα στις μπριζόλες..τα δάκρυα απο το γέλιο τα νιώθω ακόμα όταν το σκέφτομαι....ήμασταν πολύ καλά τότε...όλοι με όλους..ήμασταν όλοι μαζί..όχι απλά μια παρέα αλλά κάτι πολύ πιο δυνατό..έτσι τουλάχιστον πίστευα γιατί ο κάθενας απο εμάς είχε στενές σχεσεις με τον καθένα ξεχωριστά...δυνατές φιλίες..και δυνατοί έρωτες που είχαν φανεί από τότε.. δεν ξέρω γιατί τα θυμάμαι...ίσως γιατί συχνα στεναχωριέμαι που τα πράγματα ήρθαν έτσι..και χαθήκαμε...άλλοι μάλωσαν,άλλοι παρεξηγήθηκαν αλλά εμένα μου έχει μείνει κάτι πολυ δυνατό και έντονο απο όλο αυτό...οι στιγμές...που τουλάχιστον εκείνη την ώρα ήταν αληθινές...

δεν ξέρω αν το παρελθόν μπορεί να φτιάξει το μέλλον,αλλά αυτή τη στιγμή που γράφω ότι γράφω δακρύζω...γιατί πολύ απλά όλοι αποτελέσατε ένα κομμάτι της ζωής μου..μικρό ή μεγάλο..
λατρεύω τις στιγμές αυτές.....το τί συνεπάγεται απο τη φράση αυτή με τα Bold αναρωτηθείτε μόνοι σας...και ακούστε λίγο το κολοβό...γιατί θα έρθουμε έστω και για λίγο ο ένας κοντά στον άλλον...δεν είναι κακό....

μόνο μια θέση να κρατάς εκεί που πάς...
στον ουρανό και στο βυθό μαζί σου θα ρθω....

τίποτα δεν αλλάζει...αρκεί να μη θέλουμε εμείς να το αλλάξουμε...