εγώ μιλάω για δύναμη της ελπίδας..

σε λίγο θα μαι πάνω...

γράφω,γεμίζω σελίδες και ουσιαστικά τσαλακώνω λευκές κόλλες χαρτί όπως νιώθει και η καρδιά μου..τσαλακωμένη και πληγωμένη..άδεια σαν μια λευκή κόλλα,που ταυτόχρονα είναι κι εκείνη γεμάτη με σκέψεις υποθετικές..με σκέψεις που παραλίγο να αποτυπωθούν,να βγούν στην επιφάνεια,αποζητώντας απεγνωσμένα κάποιον να τις πλησιάσει..να τις αγαπήσει..να τις νιώσει...

κάθε φορά που λέω θα τα πούμε σύντομα αυτό νιώθω...άδεια...τρέμω πως αυτό το σύντομα δεν ισχύει...δε θα ισχύσει... και το χειρότερο είναι πως με εμάς τους δύο αυτό το σύντομα είναι ανύπαρκτο...σε σενα μπορώ να λέω μονάχα ότι ελπίζω να σε ξαναδώ....πότε ή ποτέ αυτό είναι όντως ένα δίλημμα...

σε λίγο φεύγω..θα κλείσω τη βαλίτσα,θα έχω φορέσει τη ζακέτα και θα κλείνω την πόρτα...
όταν την ξανανοίξω θα μαι καλύτερα..θα μπορώ να μιλήσω για δύναμη,με δύναμη...και θα ελπίζω να ξέρω όλα γιατί γίνονται και πώς λειτουργούν ....

σε λίγο θα μαι πάνω...κι εσύ πιο μακρυά μου απο ποτέ..με συνήθισες σαυτό,παρόλο που μου κοστίζει...ήμασταν ένα αλλά τώρα πια γίναμε δύο ... καλύτερα έτσι, λες...

τα γαλάζια σου γράμματα τρυφερές αναμνήσεις
να μου λες χίλια πράγματα,μα δε λες να γυρίσεις....


Νύχτα βροχερή κι άδειο το χέρι
Ψάχνει να σε βρει, μα δεν το ξέρει
πού θα σε βρει

Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες
Τώρα βροχή
Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες
Τώρα σιωπή

Πέτρωσε η φωνή και πώς να κλάψει
Που ’φυγες εσύ, έχουν ανάψει
χίλιοι καημοί

Μια φορά θυμάμαι...

Θα ’ρθει το πρωί και θα περάσει
Θα με λυπηθεί, θα με ξεχάσει
όπως και συ

Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες
Τώρα βροχή
Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες
Τώρα σιωπή