και ξυπνάς με ένα όνειρο.άκυρο όνειρο.πας ασυναίσθητη και πατάς το play,ακούς επιλογές από αλκίνοο,δυναμώνεις την ένταση και μπαίνεις κάτω από το νερό προσπαθώντας να συνέλθεις από αυτό που σε ξύπνησε..το νερό καυτό κι ας εσύ το μισείς.θες να κάψει το όνειρο και αυτά που άφησε.
μια καινούρια μέρα ξεκίνησε και αυτή πάλι χαμένη είναι.τι κι αν ξημέρωσε...αφού ξημέρωσε πάλι με τις εικόνες αυτές είναι ολόιδια με τη χτεσινή.
σήμερα όμως το λές και το ξαναλές.θα ξεκολλήσεις τα αγγίγματά του από το δέρμα σου,θα σβήσεις τον ήχο του από μέσα σου,θα χαμογελάσεις για άλλους ανθρώπους και όχι γιαυτόν ...
άντε να τα καταφέρεις αυτή τη φορά..ποια είναι άραγε? η τελευταία ελπίζω ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Όταν υπολογίζεις τον άνθρωπο σαν άνθρωπο και αυτό το κάνεις με κάθε άνθρωπο που συναντας, δε μπορείς να ελπίζεις πως θα είναι η τελευταία φορά...
Πονάει, αλλά αυτός ο δρόμος σε κάνει και ζεις...
να σου πω μικρούλα! μην απαρνείσαι αυτά που νιώθεις, δικά σου είναι. Μπορείς να τα αγπάς, να τα μαλώνεις και μετά να τα απορρίψεις αν το θες. Το κ΄ρυο ντους ξεπλένει από σκέψεις, να ξέρεις =)
Θα ρθουν χειμωνιάτικες νύχτες γεμάτες απ ό,τι θες εσύ =)
Δημοσίευση σχολίου