σπάμε της σιωπής τα φρένα..

αν και λατρεύω τη φωνή του φάμελλου,το παρακάτω παίζει από τον υπέροχο κωσταντίνο βήτα.αφιερωμένο σε κάποια ψυχή που εμφανίστηκε μετά από καιρό,τόσο ξαφνικά...όπως πάντα όμως...

Έσβησαν οι λέξεις μου μέσα απ' το χαρτί
ποιος μαζί σου ήμουνα, τι είχα μοιραστεί
Πως η αγάπη άνθισε και πως μαράθηκε
κάποιος άλλος ήμουνα, κάποιος που για πάντα χάθηκε

Τώρα μες στα χέρια σου νοιώθω ξένος πια
την καρδιά μου άκου πως, τώρα αλλιώς χτυπά
κι όλα μες στη σκέψη μου αλλιώς φαντάζουνε
ίδιους δρόμους περπατώ, όμως πια αλλού με βγάζουνε

Κάποιος άλλος ήμουνα, ήμουνα παιδί
θα με πήρε η άνοιξη
και ίσως να σε πίστεψα μπορεί
να έκλαψα, πίσω σου να έτρεξα μπορεί
όσο και να πόνεσα, τόσο σε συγχώρεσα
κάποιος άλλος ήμουνα μπορεί

Τι περνάει απ' το χέρι μου, τι μπορώ ν' αλλάξω
τι θα βγει απ' την αρχή, αν τα λογαριάσω
ποιος κοντά μου στάθηκε
ποιος στ' αλήθεια μ' ένοιωσε
ποιος τα δώρα μου άρπαξε
κι έπειτα μακριά μου έτρεξε

Κάποιος άλλος ήμουνα
κάποιος, κάπου, κάποτε μπορεί