"αέρας μου σφυρίζει αν έρθεις μην αργείς..."

φως δεν υπήρχε.ήχος από πουθενά,μονάχα από τη βροχή που έπεφτε στο πλακάκι της βεράντας.άνοιξε το παράθυρο και ξυπόλητη βγήκε στη βροχή.κάτω από τα φώτα της πόλης,κάτω από πέπλο μυστηρίου,εκείνη χόρευε κάτω απτη βροχή.ονειρευόταν στιγμές,ονειρευόταν αλήθειες.έβρεχε όλο και πιο δυνατά.ξάφνου φάνηκε εκείνος.της έπιασε το χέρι και ταυτόχρονα της ζέστανε την καρδιά της.μείνανε για ώρα κάτω απτη βροχή χωρις να μιλήσει κανείς.κοιτάζονταν κι έλεγαν τόσα πολλά και γιαυτό η σιωπή κέρδισε πρωταγωνιστικό ρόλο.κοίταζε τα μάτια του,φωτιά...κοίταζε τα μάτια της,ανάγκη ...

σιγά σιγά η βροχή σταμάτησε.τα σύννεφα ταξίδευαν για αλλού και τα φώτα της πόλης φάνηκαν ξανά,δίνοντας ένα κοκκινωπό χρώμα στον ουρανό.από ένα ράδιο ακούστηκε η συβαρίτισσα ... κι οι δυό τους στάθηκαν στην αγάπη που άργησε μια μέρα...

άραγε τι απέγιναν...ο καιρός πέρασε και κάθε που έβρεχε,στο μυαλό η εικόνα του τότε.
εκείνος αλλού,εκείνη εδώ.

απόψε βρέχει.κι η νύχτα την βρήκε στη βεράντα,ξυπόλητη να στέκει κάτω από τις σταγόνες τις βροχής να ακούει ράδιο μόνη.εκείνος αλλού εδώ και μήνες.η βροχή ο μόνος της φίλος.

απόψε βρέχει.κι η νύχτα τον βρήκε πίσω από τη τζαμαρία,να προσπαθεί μάταια να ξεδιαλύνει τις ψιχάλες της βροχης από τα δικά του δάκρυα.ακούει ράδιο...εκείνη εκεί,εδώ και μήνες.η εικόνα της, ο μόνος του φίλος.

σκέψεις στο μυαλό του πως δεν έπρεπε να την αφήσει.
σκέψεις στο μυαλό της πως την άφησε .

εκείνος αλλού
εκείνη εδώ
βροχή
δάκρυα
τα μάτια της,ανάγκη ...
τα μάτια του,ανάγκη ...

γυρισμός.