ε π ι σ τ ρ ο φ η

αν δεν με καλούσε το καλό μου σουρωτήρι σε ένα παιχνιδάκι δε ξέρω κι εγώ πότε θα αποφάσιζα να γράψω κάτι εδώ.βέβαια,ούτε τώρα θα βάλω τις φωτογραφίες με τις κούπες μου,μιας και είμαι στη χαλκίδα,αλλά θα συνεχίζω να γράφω γιατί η νύχτα είναι μεγάλη και έμαθα πλέον να κοιμάμαι αφού βγει ο ήλιος...(μπανιστήρι δε ξέχασα το παιχνίδι,στο επόμενο ποστ απο τη σαλονικα:Ρ)...

η χαλκίδα άδεια και δεν μπορώ...

Χάνομαι χωρίς ελπίδα μέρα-νύχτα στη Χαλκίδα
στο δικό σου το περίπου και στα ρεύματα του Ευρίπου

Η ψυχή μου θα σαλπάρει στα νερά τα σκοτεινά
H παλίρροια θα με πάρει και δε θα με δεις ξανά
H παλίρροια θα με πάρει και δε θα με δεις ξανά

Περπατώ στην παραλία, γίνομαι του κόσμου λεία
ναυαγός χωρίς σανίδα που κι απόψε δε σε είδα

Η ψυχή μου θα σαλπάρει...

Ξέρω πως δεν έχω ελπίδα εδώ πέρα στη Χαλκίδα
οι τρελοί μείναμε λίγοι κι ο Σκαρίμπας έχει φύγει