ολόχρυσος ήλιος πάνω από τον κόσμο της
απέραντο γαλάζιο στο δικό της καθρέφτη
με δυο μικρές αχνές σκιές σαν μικρά σύννεφα στον ουρανό.
δυο οι σκιές,δυο και τα όνειρα της...
χωρισμένη σε δυο,καταβάθος ένα...
πονούσε,πονάει,πόνεσε.
το ένα αριθμός μοναχικός.
ένα κερί καίει σε δωμάτιο σκοτεινό.
η σιωπή τρυπά τον τοίχο και η αντοχή εξαντλείται.
οι σκιές εμφανίζονται ξανά και το λευκό,αχνό χρώμα γινεται αχνό αλλά μαύρο.
μαύρο παντού λευκό πουθενά.
χωρισμένη σε δυο,καταβάθος χίλια.
χίλια πρόσωπα στη ψυχή της,αγαπημένα και φωτεινά.
φωτεινός και ο κόσμος της,στη σκέψη τους.
χίλιες αχνες σκιές στο καθρέφτη της φέρνουν το φώς ξανά
το ένα αριθμός που κρύβει πίσω του πολλά ένα ακόμα...
το ένα αριθμός αγαπημένος,συνδυασμένος με πολλους πολλους αριθμούς..
και εκεί που ήμουν έτοιμη να γράψω εντυπώσεις από τους δραμαμίνη και το δρογώση,το ρεύμα κόπηκε,άναψα ένα κερί και έκατσα στο ανοιχτό πισι..το παραπάνω γράφτηκε λόγω διακοπής..αν δεν ήταν σκοτάδι μπορεί και να μην υπήρχε..
οι εντυπώσεις για τη συναυλία θα έρθουν άλλη στιγμή.
πάω να σβήσω το φώς..εγώ όχι η δεη..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
11 σχόλια:
Αγαπουλίνι μου το έκανες κρυφό σχολειό???
Δυστυχώς δεν θα έχεις εντυπώσεις απο την άλλη συναυλία που γινόταν λίγο πιο πάνω...
πάω να σκουπιστώ γιατί τρέχει το φραμάκι
:PP
Αυτό που έγραψες είναι υπέροχο. Αμφιβάλλω αν εγώ θα μπορούσα ποτέ να γράψω κάτι τόσο καλό.
μενέλαε,κρυφό σχολειό όχι...δεν τα κατάφερα να πολυδιαβάσω...:ΡΡ
oth33r: το έμαθα πολύ αργά δυστυχώς για το από επάνω λαιβ..το από κάτω ήταν πάντως απλά υπέροχο..τώραα μπορείς να μαζέψεις το φαρμάκι σουυ
χοπ χοπ: στο ξανάπα...δεν είναι τόσο άξιο λόγου...μικρές σκεψούλες,ξες εσύ..
Και τώρα, αφού κάναμε την πλακίτσα μας, να σου πω οτι διαβάζοντας αυτά τα "ανάξια" λόγου όπως λές εσύ, μου ήρθε στο μυαλό το παρακάτω τραγούδι.. μη με ρωτήσεις πως και γιατί.. ξέρεις οτι καμιά φορά λειτουργεί αυτόνομα και ίσως αψυχολόγιτα... στο αφιερώνω.
Στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι
Γαλέρες έρχονται και πάνε
Ρεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι
Κι οι πειρατές μεθοκοπάνε
Στο καπηλειό το λιμανίσιο
Θάλασσα, πικροθάλασσα
Γιατί να σ’ αγαπήσω,
Σαρακηνοί και Βενετσάνοι
Πιάνουν και δένουν στο κατάρτι
Ελόγου μου τον Καπτα-Γιάννη
Το παλικάρι, τον αντάρτη
Τον άντρακλα τον πελαΐσιο
Θάλασσα, πικροθάλασσα
Γιατί να σ’ αγαπήσω,
Και κει στου μακελειού την άψη
Δαγκώνω τα σκοινιά τα λύνω
Και μα τον Άγιο Κωνσταντίνο
Όλους τους ρίχνω μες την χάψη
Δεμένους με τα χέρια πίσω
Θάλασσα, πικροθάλασσα
Πως να μη σ’ αγαπήσω
Έτοιμαζόμαστε Να Ρίξουμε Άγκυρα!
οth33r: από εδώ το πάς,από εκεί το πάς,νομίζω οτί τελικώς με έχεις κάπως ψυχολογήσει..σευχαριστώ για την αφιέρωση..:)
πι.ες. παρήγγειλα(μου παραγγείλανε βασικα:Ρ) το μακμπουκ εαρ..τη δευτέρα λογικά θα το έχω..ετοιμάσου να με ξεναγήσεις στον κόσμο των μακ..ειμαι άασχετη:Ρ
μενέλαε: αργεί πολύ η άγκυρα..το ταξίδι είναι ωραίο μάλλον...
OMFG!!!! FFS ..έχεις καταλάβει τι πείρες????
Είναι λεπτό σαν φάκελο και απίστευτα όμορφο, λογικα θα το έχεις τσεκάρει αλλλά αν όχι δες.. http://www.apple.com/macbookair/
OMFG!!!! FFS ..έχεις καταλάβει τι πείρες????
Είναι λεπτό σαν φάκελο και απίστευτα όμορφο, λογικα θα το έχεις τσεκάρει αλλλά αν όχι δες.. http://www.apple.com/macbookair/
τελικά οι δικαοπές ρεύματος λειοτυργούν λίγο ψυχαναλυτικά για όλους μας... αναγκαστικά έρχεσαι αντιμέτωπος με το μέσα σου...
=****
Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πάει ποτέ ταξίδι με πλοίο που να διαρκεί πάνω από δύο μέρες (1 νύχτα). Μόνο Κρήτη και είχε κάτι καμπίνες σούπερ...Αλλά εμένα μου αρέσουν τα μεγάλα ταξίδια και οι κρουαζιέρες!
Δημοσίευση σχολίου