η ζωή που τρέχει ...

και εκείνη κάθισε σκυφτή σε μια άκρη δίπλα στο κύμα,και ονειρευόταν...

για πρώτη φορά μετά από 2 χρόνια και κάτι μήνες η καρδιά υποδέχτηκε νέα συναισθήματα.δυνατά συναισθήματα...μικρούς χτύπους στο σώμα που δε συγκρίνονται με τίποτα άλλο παρά με τα άπειρα καρδιοχτύπια που δημιουργούνται όταν τον κοιτάζει στα μάτια..όταν αισθάνεται το χαμόγελο του να σχηματίζεται στα χείλη του...όταν τον βλέπει,ένα ρίγος την κυριεύει,την κάνει να σωπαίνει,να δακρύζει και να τρέμει..να τρέμει από αγωνία όταν εκείνος πλησιάζει,όταν την κοιτά,όταν της μιλάει...όταν απλώνει το χέρι του...νιώθει σαν εκείνος αποζητά να της αγγίξει τη ψυχή..και το κάνει..πράγματι το κάνει...έχει τόσο δύναμη..τόσο πολύ δύναμη..τα μάτια του περνούν μέσα από το σώμα της και βρίσκουν καταφύγιο δίπλα στη ψυχή της.έχει ανάγκη την ηρεμία..και εκείνη το ίδιο..έχει ανάγκη την αγάπη και μια ζωή γεμάτη εικόνες όμορφες..καινούριες γιαυτόν..καινούριες γιαυτήν...μια ζωή γεμάτη άστρα που μπορείς να τα πλησιάσεις με ένα απλά άγγιγμα..και τότε τα πιάνεις..τα κρατάς σφιχτά στο χέρι σου,δεν τα αφήνεις..εκείνος μπορεί με το άγγιγμα του να της προσφέρει χιλιάδες αστέρια...και εκείνη θέλει όσο τίποτα άλλο να τα δεχτεί...να φτιάξει μαζί του έναν ουρανό,πιο όμορφο από ποτέ...ένα νέο ουρανό που θα την ακολουθεί όπου κι αν πάει.θα τον αφήσει.όπως την άφησε κι αυτός αλλά για άλλους λόγους.εκείνος φοβάται μα εκείνη γνωρίζει...
φοβάται το δέσιμο..τον πόνο...τις πληγές..
γνωρίζει πως ερωτεύτηκε αληθινά..γνωρίζει τις πληγές αλλά θα τις αγνοήσει.

του απλώνει το χέρι της και τον προτρέπει να κοιτάξουν μαζί πάνω..τον ουρανό..23 λαμπερά αστέρια και ένα φεγγάρι που θα γίνει σε λίγες ώρες ολόγιομο.ελπίζει να μπορέσει να το κοιτάζει όλο το βράδυ στην αγκαλιά του.κι ας είναι το πρώτο και το τελευταίο που θα κοιτάξουν μαζί.
και θα συνεχίσουν τις ζωές τους πιο ήρεμα από ποτέ..άγγιξαν παρέα κάτι άπιαστο.έζησαν μαζί κάτι όμορφο...
θα περάσουν οι μέρες,οι μήνες,τα χρόνια μα θα ξαναβρεθούν..και θα φτιάξουν σίγουρα τότε μια ζωή κοινή..για όσο πάει ..όσο κρατήσει.του το υποσχέθηκε.ότι κάποτε θα είναι μαζί..αληθινά μαζί...

τότε που εκείνη θα προσπαθήσει,τότε ακόμα πιο πολύ,θα προσπαθήσει να διώξει κάθε του πόνο,κάθε του άσχημη ανάμνηση.τότε που θα προσπαθήσει να τον κάνει να ξεχάσει..να νιώθει μόνο ευτυχία,αγάπη και πληρότητα.και θα τα καταφέρει..το ξέρει..
τότε που εκείνος θα είναι έτοιμος να νιώσει,να πάψει να πονά...θα μπορεί να δίνει..όχι σε εκείνη,σαυτήν και τώρα δίνει,αλλά θα μάθει πανω απόλα να δίνει στον εαυτό του.το αξίζει..όσο τίποτα άλλο και εκείνη το ξέρει καλά...

η αγάπη άργησε μια μέρα..
αλλά τίποτα δε χάθηκε..τίποτα δε χάνεται...
είναι δίπλα σου να το θυμάσαι..να το νιώθεις κάθε που στα μάτια σου σκάνε πυροτεχνήματα...

σιγά σιγά σηκώνεται από την ακρογιαλιά,φοράει το σωσίβιό του και ετοιμάζεται να βουτήξει στα κύματα...δε φοβάται την τρικυμία πια..εχει μαζί της κάτι δικό του....εκείνον....