που να σαι τώρα που γυρνάς.....

...έτσι λεει ένα γνωστό τραγούδι. το ακολουθώ πιστα και πάω ακόμα παραπέρα...

άραγε θυμάσαι ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία?η αγαπημένη μου στιγμή απτα παιδικά μου χρόνια?άραγε θυμάσαι πως είναι η φάτσα μου όταν ξυπνάω ή ακόμα και το πως σφίγγω τα δάχτυλά μου όταν νιώθω αμηχανία?

άραγε θυμάσαι πως σου τραγουδούσα στο τηλέφωνο,πως σου ζητούσα να μου λύσεις απορίες μου? θυμάσαι πως μαρέσουν τα μακαρόνια, ή το παγωτό?

έχεις ξεχάσει άραγε, ή θυμάσαι έστω και λίγο κάποια πράγματα που συνήθιζα να κάνω?...

εγω δε ξεχνώ..να πάρει..δε ξεχνώ ούτε τα πιο μικρά πράγματα που έκανες...

22.09.06 - 23.09.06

πριν λίγο έφτασα σπίτι..ένα ταξίδι αστραπή στην αθήνα μα χίλιες και, υπέροχες στιγμές στο μυαλό μου... όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι...

πριν 2 εβδομάδες η κολλητή μου που σπουδάζει αθήνα με πήρε τηλέφωνο και με προσκάλεσε στην αθήνα,στο αίθριο του μεγάρου,να δούμε παρέα τον αλκίνοο.εννοείται πως αμέσως η απάντησή μου ήταν θετική,παρόλο που στις 23 θα τον έβλεπα και θεσσαλονίκη(σημ.μάλλον αναβάλλεται η εν λόγω συναυλία).όταν το ανακοίνωσα στους φίλους μου όλοι με δούλευαν μα το ήθελα τόσο πολύ.τελικά ο dante με ακολούθησε!(όχι που δε θα ερχόταν :Ρ) ...

χτες,8 ακριβώς το πρωί το τρένο μας αναχώρησε για αθήνα..γύρω στις 3 φτάσαμε και κατευθείαν πήγαμε για καφεδάκι στην πλάκα με την πολυαγαπημένη μου φίλη.εντάξει λέγαμε χαζά και γενικότερα τα νέα μας ώσπου πήγε 5.30...τ΄τε συνάντησα τον αγαπημένο μου ΜΜΕ που κατάφερε για ακόμα μια φορά να μου φτιάξει τη διάθεση.το κατερινάκι μαζί με τη νέα της δουλίτσα με γέμισε ακόμα πιο πολύ χαρά που κατάφερα και κατέβηκα έστω και για μισή μέρα στην πρωτεύουσα!

8 η ώρα ήμασταν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών,την ενδυμασία μας δε τη σχολιάζω...εγώ ο νίκος και η αναστασία στη σειρα 19 και στισ θέσεις 8,9 και 10 απολαύσαμε ένα υπέροχο πρόγραμμα με κυπριακά αλλά και τραγούδια από τις προσωπικές δισκογραφίες του μίλτου και του αλκίνοου.ήταν όλα μαγικά...στην κυριολεξία δεν τους χόρταινα...ήμουν ενθουσιασμένη και πεπεισμένη ότι καλά κάναμε και πραγματοποιήσαμε το ταξίδι αυτόο..όταν τελείωσε η συναυλία τον επισκεφτήκαμε στα καμαρίνια.ήταν γλυκήτατος όπως πάντα.. μου μετέδωσε αμέσως την αύρα του...την ενέργεια του..

η βραδιά συνεχίστηκε εξίσου όμορφα.με άλλους δύο φίλους από χαλκίδα ήπιαμε,τραγουδήσαμε και χορέψαμε στο συνηθισμένο μας ρεμπετάδικο στου ψυρή.μετά ταξί και τετράωρο νάνι στη σπιταρώνα της αναστασίας ώσπου να πάρουμε ξανα το τρένο για την επιστροφή..


ο καιρός μας τα χάλασε και πιθανότατα η συναυλία εδώ να μη γίνει,μα δε θέλω να στεναχωρηθώ...πέρασα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ...είχα ότι ακριβώς ήθελα...φίλους καλούς και καλή μουσική...και εννοώ περισσότερο τον αλκίνοο που για άλλη μια φορά γέμισε τη ψυχή μουυ...

ευχαριστώ πολλά στον dante που τον καημένο τον τραβούσαμε με την κολλητή μου σε μέρη που δε πάει και ίσως να μας βαρέθηκε...
ευχαριστώ στον αλκίνοο και τον μίλτο για το υπέροχο δίωρο
και σε κάποιον που αν και μακρυα,βρέθηκε για λίγο κοντά μου...

πάλι η μουσική θα κάνει θαύματα , πράγματι έκανε . . .

μια παρένθεση άνοιξε...

και ξυπνάς με ένα όνειρο.άκυρο όνειρο.πας ασυναίσθητη και πατάς το play,ακούς επιλογές από αλκίνοο,δυναμώνεις την ένταση και μπαίνεις κάτω από το νερό προσπαθώντας να συνέλθεις από αυτό που σε ξύπνησε..το νερό καυτό κι ας εσύ το μισείς.θες να κάψει το όνειρο και αυτά που άφησε.

μια καινούρια μέρα ξεκίνησε και αυτή πάλι χαμένη είναι.τι κι αν ξημέρωσε...αφού ξημέρωσε πάλι με τις εικόνες αυτές είναι ολόιδια με τη χτεσινή.

σήμερα όμως το λές και το ξαναλές.θα ξεκολλήσεις τα αγγίγματά του από το δέρμα σου,θα σβήσεις τον ήχο του από μέσα σου,θα χαμογελάσεις για άλλους ανθρώπους και όχι γιαυτόν ...

άντε να τα καταφέρεις αυτή τη φορά..ποια είναι άραγε? η τελευταία ελπίζω ...

της ψυχής μου ο ήχος είναι αυτός που ακούς...

έχουν περάσει πολλές μέρες από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι εδώ..μάλιστα το τελευταίο ποστ σβήστηκε..ναι ναι..μόνο του επέλεξε το δρόμο για τον κάδο ανακύκλωσης..
ακούω στην επανάληψη το μινοράκι από τη συναυλία του μελωδία..ο αλκίνοος είναι υπέροχος..μου είχε λείψει..μου έλειψε η αύρα του...

φθινοπώριασε για τα καλά...έξω βρέχει και το σπίτι ολοένα και παγώνει..τα βιβλία με περιμένουν πάνω στο γραφείο,τα κεράκια ολοκαίνουρια έτοιμα να πάρουν φωτιά...ανάβω ένα..το αγαπημένο μου....στο μυαλό έρχονται εικόνες...κλείνω τα μάτια και ζητώ να γυρίσω το χρόνο πίσω..23 ιουλίου ήταν..σάββατο ξημέρωνε κυριακή...ένα από τα πιο όμορφα ξημερώματα στη χαλκίδα..

όλα έχουν τελειώσει και όλα είναι ακόμα εδώ...
ο έρωτας έφυγε...μα ο πόνος μένει...
και το γιατί έχει πάρει τη θέση του προσώπου σου στο μυαλό μου.. δεν είναι κρίμα..?

σαφήνω πίσω..ελπίζω να το εννοώ...

σκουπίζουμε λοιπόν τα μάτια,σβήνουμε το κεράκι και κάνουμε πιο όμορφες σκέψεις...
την πόλη στην οποία ζω,τους ανθρώπους που έχω γύρω μου(και δίπλα και λίγο πιο μακρυα(για σενα λέω άρχοντα)) μα ιδιαίτερα τη γνώριμη αγκαλιά που ξέρω ότι θα με συντροφεύει όπου κι αν πάω-πάει....