μπλογκοπαίχνιδοοοο

ο αγαπημένος μου χοπ χοπ με κάλεσε σε παιχνιδάκιιιι..και ναιιι...θα σας πω τέσσερα πράγματα για μένα,αλλά μονάχα το ένα θα ισχύει..χμμμ για να δούμε...

1)όταν ήμουν μικρή είχα δείρει τον αδερφό μου με αποτέλεσμα να του μαυρίσω το μάτι

2)τρελαίνομαι να τρωω μπάμιες με κοτόπουλο

3)όταν πήγαινα δημοτικό αγαπημένο μου παιχνίδι στις εκδρομές ήταν να μαζεύω κουκουνάρια και πέτρες και να στήνω παράγκες και να τα πουλάω/ανταλάσσω

4)μια φορά και ενώ δούλευα στο μαγαζί της θείας μου,μου έπεσαν απο τα χέρια,στα σκαλοπάτια γύρω στα 20 κουτιά με παπούτσια

κάποια στιγμή η αληθινή μου ιστορία θα αποκαλυφθείιι...:)

8ενξ ζορζ...:ρρρ

καλώ τον sd54 και την pegasus

πόσο μου λείπεις....

Αν ξεκινήσω να γράφω νιώθω ότι δε θα τελειώσω..απλά σήμερα δεν είμαι στα καλύτερα μου,επέλεξα να μείνω σπίτι,να κλειστώ εδώ με τον εαυτό μου και να τα βρούμε γιατί τελευταία μου κάνει λαδιές...η καλή μου φίλη -α- μου παραπονιόταν ότι ξέχασα το μπλόγκι μου..δεν έχει και άδικο..βασικά δεν το ξέχασα..απλά το άφησα να ξεκουραστεί... πάνε 3 μήνες και κάτι μέρες από τότε που έγραψα τελευταία φορά.. συνέβησαν τόοσα πολλά,μπορώ να πώ ότι ήρθαν και τα πάνω κάτω...
έχει περάσει καιρός και έχω χαθεί από πολλά..είτε από επιλογή είτε πιο συχνά εξαιτίας των καταστάσεων και του χρόνου πιο πολύ που τρέχει απείρως γρήγορααα...
αρχίζω τα παράπονα ε?σσσ..σταματάω και πάω σε πιο ευχάριστα θέματα..
βασικά δε ξέρω τι να γράψω..εκεί που λέω θα αρχίσω και δε θσα τελειώσω τσουκ κάτι γίνεται και δε μπορώ...
δε ξέρωω...
τί έπαθα?θα περάασει..θα πάω για μπάνιο..θα με δει ο ήλιος,θα γεμίσω αλάτια και άμμο και θα τραγουδάω παρέα με την κιθάρα του τρελού,κοιτώντας τα αστέρια το βράδυ..
όλα είναι έντονα..οι παρέες,οι απουσίες φίλων που είναι μακρυά μου,ο έρωτας και η ζωή μου γενικά..θα πάω να ξαπλώσω και να ονειρευτώ...

θα σιγοτραγουδήσω το τραγούδι που έχω βάλει στον τίτλο...
εσύ ανέλαβε να μπερδέψεις ακόμα μια φορά τα όνειρα μας....

όλα αυτά ξέρεις,γίνονται γιατί είμαι ερωτευμένη...να δούμε τώρα πότε θα ξαναγυρίσω στα παλιά,γεμάτα συνοχή(εεεεΕ?????) posts μου....

το γέλιο είναι όταν ταξιδεύω.....

νιώθω συνεχώς τη σιωπή σου να μου μιλάει.
την εικόνα σου που μονάχα τη φαντάζομαι,την αισθάνομαι μπροστά στα μάτια μου με τα πιο φωτεινά χρώματα.
πράσινο πράσινο πράσινο
το ποτήρι μου πιο γεμάτο από ποτέ.
το γεμίζεις μέρα με τη μέρα.

πλεον και για οσο νιώθω ότι οι λέξεις δεν έχουν νόημα.
νόημα έχει το βλέμμα και το χαμόγελο.
αν χαμογελάς όλα γύρω αποκτούν ουσία,σημασία,λόγο ύπαρξης.

πίστευα αρκετά πως οι άνθρωποι γεννιούνται για να ζουν,να αγάπανε και να μαθαίνουν
πιστεύω απίστευτα πως οι άνθρωποι γεννιούνται για να δίνουν και να παίρνουν.
για να ζούν,να αγαπάνε,να μαθαίνουν αλλά όχι μόνοι τους.
έκρυβα τον εαυτό μου και υποκρινόμουν όσο μπορούσα.
ελευθέρωσα τον εαυτό μου και αποκαλύπτομαι οσο και όπου θέλω.

σταματώ να κυνηγώ το εγώ και πλέον κυνηγώ το εμείς.
σταματώ να περιορίζομαι και πλέον αφήνομαι.
σταματώ να κλαίω συχνά και πλέον χαμογελώ ακόμα πιο συχνά.
σταματώ να συμπαθώ και πλέον αρχίζω να αγαπάω.

οι λέξεις δεν ηχούν ποτέ με τα λόγια... τώρα ξεκινώ και το μαθαίνω.
το ξαναλέω.οι λέξεις ηχούν με το βλέμμα σου...

αρχίζω και ταξιδεύω ξανά.ταξίδι με περίεργο και μέχρι τώρα άγνωστο προορισμό...
ταξίδι που λαχταρώ να ζήσω,να νιώσω και να κερδίσω από τη διαδρομή του...


συνήθως γράφω εδώ πέρα για το οτιδήποτε έχω μέσα μου και θέλω να το εξωτερικεύσω με γράμματα,λέξεις,προτάσεις,παραγράφους κείμενα και τραγούδια.όποιος ΜΕ βαριέται δε ΜΕ διαβάζει.πατάει την υπέροχη επιλογή του υπέροχου παραθύρου,το υπέροχο,κατακόκκινο Χ .

τίτλος από στίχο των στοίχημα..

7 κακά της μοίρας μουυ..

πολύς πολύς καιρός και με έχουν καλέσει και για τα επτά κακά της μοίρας μουυ...

δύσκολο παιχνίδι το ομολογώ...

1)Βαριέμαι αφόρητα να βάζω σκούπα και να σφουγγαρίζω..το θεωρώ ότι πιο βαρετό μαζί με το σιδέρωμα..τελευταία όμως προσπαθώ και τα καταφέρνω..στα δύο πρώτα.στο σίδερο,ποτέ!

2)τρώω νυχάκια..συνήθεια από το δημοτικό,που έκοψα ένα δάχτυλο μου και καθώς εκείνο το νύχι δε μεγάλωνε εγώ πίστευα οτι θα στεναχωριέται να είναι το μόνο μικρό ανάμεσα στα μεγάλα..τώρα? γελάω και χτυπάω και την κεφάλα μου στον τοίχο:ρ

3)κολλάω απίστευτα με ανθρώπους και μέρη..δύναμη συνήθειας σοθ λεει μετάα..

4)η ψυχολογία μου... συχνά με ρωτάνε αν παίρνω τίποτα γιατί χωρίς λόγο είμαι απίστευτα χαρούμενη,ενεργητική και σπάω γενικά στα γέλια...μπορεί όμως από τη μια να είμαι έτσι και μετά από λίγ να πέσω τόοσο πολύ,να φάω τισ φρίκες μου και να θέλω να κλειστώ σε μενα...αυτα τα σκαμπανεβάσματα τα μισώ...

5)δεν αντέχω τους μίζερους ανθρώπους! τους θεωρώ απλά ελεινούς..ρε φίλε έχεις πρόβλημαα? όλοι έχουμεε..μη το διατυμπανίζεις,μη το χρησιμοποιείς για να εκμεταλλεύεσαι καταστάσεις..έεελεοςςς δηλαδή,ξεκόλλα!!!

6)μισώ τους τύπους,στυλ κάγκουρα που βγαίνουν με το αυτοκίνητο βόλτα,βγάζουν το χέρι απέξω,βάζουν τέρμα μουσική και κοζάρουν.μισώ τους ίδιους δήθεν τύπους όταν προσπαθούν να το παίξουν ψαγμένοι και τέλος μισώ όλα τα δήθεν μαγαζια στη χαλκίδααα!!!!!

7)αγαπώ αμέσως όσους ανθρώπους χαμογελούν και δε διστάζουν να δείξουν τα αληθινά τους συναισθήματαα..

*Μοναδική μου αγάπη ...*

12-02-03...


έφυγες μα στην ουσία πάντα εδώ.και τελευταία μου το έδειξες με το πιο δυνατό τρόπο.κι εγώ εδώ είμαι.και δε ξεχνώ,πονάω,σε θυμάμαι και ζώ..θα ζεις από μενα.το ξέρεις.το υποσχέθηκα.


12-02-08...

εκτός τόπου και χρόνου ξανά...

ώρα να απαντήσω στην πρόσκληση του χοπ χοπ και του Oth33r για το μπλογκοπαίχνιδο που έχει σχέση με το αγαπημένο ποιήμα.είμαι άσχετη με τα μπλογκς για να σας παραθέσω τα λινκ,αλλά σίγουρα ξέρετε γιατί μιλάω ακριβώς..

μαρέσουν αρκετά τα ποιήματα αλλά συχνά δεν τα καταλαβαίνω..
θα έγραφα τη σονάτα του ρίτσου μιας και στο λύκειο την είχα αγαπήσε αφάνταστα..όμως νομίζω πως θα επιλέξω ως αγαπημένο το εξής..νίκος καββαδίας και γράμμα σεναν ποιητή...

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει
Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή
Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων
Και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη

Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι
Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του
Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά

Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey

Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
Κι εγώ σ΄ αυτές απλά να σε σύσταινα
σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες

Κάτι που θα ΄κανε τα υγρά παράδοξα σου μάτια
Που αβρές μαθητριούλες τ ΄αγαπούν και σιωπηροί ποιητές
Χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουνε
Με κάποιο τρόπο που όπως λεν δεν γέλασαν ποτέ

Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει
Εγώ που δεν σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ
Ένα καράβι να σε πάρει Καίσαρ να μας πάρει
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ οδηγώ

Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey

Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια
Στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
Γυμνή στα 17 στιλέτα ανάμεσα
θα δείτε την Γκρέτα να επιστρέψει

διακοπή ρεύματος...

ολόχρυσος ήλιος πάνω από τον κόσμο της
απέραντο γαλάζιο στο δικό της καθρέφτη
με δυο μικρές αχνές σκιές σαν μικρά σύννεφα στον ουρανό.
δυο οι σκιές,δυο και τα όνειρα της...

χωρισμένη σε δυο,καταβάθος ένα...
πονούσε,πονάει,πόνεσε.
το ένα αριθμός μοναχικός.

ένα κερί καίει σε δωμάτιο σκοτεινό.
η σιωπή τρυπά τον τοίχο και η αντοχή εξαντλείται.
οι σκιές εμφανίζονται ξανά και το λευκό,αχνό χρώμα γινεται αχνό αλλά μαύρο.
μαύρο παντού λευκό πουθενά.

χωρισμένη σε δυο,καταβάθος χίλια.
χίλια πρόσωπα στη ψυχή της,αγαπημένα και φωτεινά.
φωτεινός και ο κόσμος της,στη σκέψη τους.
χίλιες αχνες σκιές στο καθρέφτη της φέρνουν το φώς ξανά
το ένα αριθμός που κρύβει πίσω του πολλά ένα ακόμα...
το ένα αριθμός αγαπημένος,συνδυασμένος με πολλους πολλους αριθμούς..


και εκεί που ήμουν έτοιμη να γράψω εντυπώσεις από τους δραμαμίνη και το δρογώση,το ρεύμα κόπηκε,άναψα ένα κερί και έκατσα στο ανοιχτό πισι..το παραπάνω γράφτηκε λόγω διακοπής..αν δεν ήταν σκοτάδι μπορεί και να μην υπήρχε..

οι εντυπώσεις για τη συναυλία θα έρθουν άλλη στιγμή.
πάω να σβήσω το φώς..εγώ όχι η δεη..

η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια...

Μια ανατολή σ' ένα κόσμο
που δεν έχει πάψει ποτέ
να γυρίζει στην ίδια τροχιά
όμως στην άλλη άκρη της γης
κάποιος βλέπει τον ήλιο
να πέφτει ξανά
όμως ξανά ανάβει
ο φάρος του κόσμου
χτυπάει ξαφνικά τα φτερά του
το φως απ΄τη χώρα των πάγων
βουτάει στην καρδιά σου
κι υψώνεται πάνω απ' τη Γη
του Πυρός.

Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα
ώσπου ν' αρχίσω πια να σ' εμπιστεύομαι
ώσπου να πάψω να φοβάμαι...
μου είχες πει πως θά 'ρθει κάποια μέρα
που ό,τι αντικρύζω θα το ερωτεύομαι
τώρα αρχίζω και θυμάμαι

Η αγάπη πληρώνει κρυφά δολοφόνους
συχνάζει σε δρόμους χωρίς γυρισμό
σ' αγαπώ κι ας μην ξέρω ούτε καν τ' όνομά σου
ετοιμάσου σε λίγο θα πεις σε μισώ
είμαι το ένα μισό της σελήνης
μην κλείνεις σε λίγο γεμίζει
το άλλο μισό
η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια
ρωτάει ποιος διψάει
ψυθιρίζεις "εγώ..."

ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ-ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟ ΚΑΙ ΘΥΜΑΜΑΙ

για μέρες φοβόμουν να αντικρύσω τα πάντα..αισθανόμαι ότι αυτό που γινόταν μέσα μου,σκότωνε ο,τι γύρω μου...τι κάθομαι και λέω τελικά? είμαι τυχερή.. :)
η αγάπη,όπως λεει και το παραπάνω τραγούδι,γεμίζει ξανά τα άδεια μου ποτήρια...και έτσι θα είμαι stnd by να τα γεμίζω συνεχώς,καθώς έχω μπόλικες λέξεις συνώνυμες της,μέσα μου...

τα ταξίδια μου,συνεχίζονται...

είμαι ανισόρροπη και είναι γνωστό σε όλους όσους με ξέρουν..
επίσης δεν είμαι και καθόλου αποφασιστική...δηλαδή μπορώ να πώ κάτι και μετά από κάποιο καιρό θα το ξε-πώ..:ΡΡ
έτσι έγινε και τώρα.. είχα αποφασίσει να διακόψω το μπλόγκ,επειδή φοβήθηκα ότι είχε φτάσει το τέλος..τελικά μετά από συζητήσεις και μια συγκεκριμένη πρόταση ενός πολύ κοντινού μου ανθρώπου,αποφάσισα να το συνεχίσω..
το αγαπάω.αυτό νιώθω.και επειδή ότι αγαπάμε δε πρέπει να το αφήνουμε(αν βέβαια δεν θέλουμε να το αφήσουμε) εγώ θα το βγάλω από το ντουλάπι,θα το ξεσκονίσω μιας και έμεινε εκεί θαμμένο δεκαεφτά μερούλες και θα αρχίσω ξανά να ζω μαζί του...

μα εγώ κρατώ εκεί..τη μικρή σου συμβουλή...
σ'ένα όνειρο να ζεις και ποτέ σου μη ντραπείς
και αν καάποτε το χάσεις μάθε πάλι να το φτιάξεις...

Δεν ξέρω τι είναι,
Ούτε πώς φτάνει,
Ούτε τι χρώμα έχουν οι μέρες όταν έρχεται
Δεν είμαι ο μόνος
-το είδανε κι άλλοι-
Να μπαίνει μέσα στα νερά και να μη βρέχεται.

Μην το μαλώσεις,
Μην το ζορίσεις,
Σήκω απ' το πιάνο, βγες μια βόλτα, αναστέναξε
Σαν περιστέρι
Είχε καθίσει
Απάνω σου όταν σε βαφτίζαν, αλλά πέταξε.

Το πλήθος βλέπει
Μόνο τον χρόνο
Που τα μωρά του βγαίνουν βόλτα με τον διάβολο
Με πιάνει ζάλη
Μα βλέπω μόνο
Να 'ρχεσαι απλά και να μου ξαναφεύγεις αύριο.

Δεν ξέρω τι είσαι,
Ούτε ως πού φτάνεις,
Ούτε τι χρώμα έχουν οι μέρες όταν έρχεσαι
Δεν είμαι ο μόνος
-σε είδανε κι άλλοι-
Να μπαίνεις μέσα στα νερά και να μη βρέχεσαι.

θα επιστρέψω σύντομα...

και τώρα,τί ?

κι ας με βρήκε ο χρόνος άρρωστη με πυρετό,βήχα και συνάχι,και ας γκρίνιαζα ατελείωτα,και ας δε κέρδισα το φλουρί για ακόμα μια φορά,και ας κοπάνησα τσιγκουδιές που με έστειλαν παρέα με τον παππού,και ας ένιωσα άσχημα πρωτοχρονιάτικα λόγω του "κακομαθημένου-καλομαθημένου" που κρύβω μέσα μου,φέτος ο χρόνος μπήκε με τις καλύτερες προοπτικές.ατελειωτο κλάμα και γέλιο στο νισαν της κολλητής και ασταμάτητος χορός με χαρτομάντηλα στο χέρι..
στην αρχή του 2008 εγώ έθεσα ενα τέλος.θα το τηρήσω?
τελευταίο ποστ στο βλογκ αυτό.δε ξέρω γιατί με αισθάνομαι πως πρέπει να το αφήσω να σκονιστεί μέσα στο ντουλάπι για να αποκτήσουν ξανά αξία αυτά που υπάρχουν μέσα.
η συνέχεια θα υπάρξει μα δε ξέρω πότε και πώς..
το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ θα συνεχίζω να ζω μέσα στο όνειρο...και αν κάποτε το χάσω,θα κάνω τα πάντα να το φτιάξω ξανά...
καλό 2008 γεμάτο έντονες στιγμές,γεμάτο αλήθειες και ωραίους συνταξιδιώτες!!!