γράμμα απ'το μεγάλο πουθενά ...

η αδυναμία μου στα τραγούδια του φάμελλου,γνωστή...έχω καιρό να γράψω εδώ πέρα και το τραγούδι του τίτλου ήταν η αφορμή για το σημείωμα αυτό...

τα πάντα γύρω μου κινούνται σε ένα εορταστικό κλίμα,σε ένα κλίμα "χαράς", "Ευτυχίας" και μιας γενικότερης ζωντάνιας.κάθε τέτοιες μέρες αναρωτιέμαι γιατί είμαστε πολλοί απο εμάς(βάζω κι εμένα μέσα),συχνά,τόσο μίζεροι ώστε να μη θέλουμε να ζούμε κάθε μέρα,κάθε στιγμή σαν να ναι μια απέραντη,χρωματιστή γιορτή...

δεν θέλω να μαι όμως τόσο απαισιόδοξη..είμαι καλά..σχεδόν δηλαδή γιατί το πρόβλημα με το δόντι με έχει ταλαιπωρήσει αφάνταστα..κατα τάλλα είναι όλα όμορφα..όλα αληθινά...φίλοι καλοί,περιβάλλον ζεστό και μια οικογένεια που μου ανοίγει συνεχώς απλόχερα χιλιάδες αγκαλιές...

ώρα για ύπνο...ώρα για όνειρα...
κλείνω με ευχές...έυχές για υγεία,αγάπη,συμπόνοια,ευτυχία,φιλότιμο,έρωτα...ευχές για μια υπέροχη ζωή...


κλείνω τα ματούθκια μου και ονειρεύομαι τα χριστούγεννα που μας βρήκαν μαζί..δίπλα δίπλα στο γιορτινό τραπέζι,να μου βάζεις κόκα κόλα και να μου αλλάζεις τους ελληνικούς χαρακτήρες στο πρώτο μου κινητό,σε κινέζικους...ονειρεύομαι εσένα,το χαμόγελό σου,το άγγιγμα σου και την πιο γλυκια και ζεστή αγκαλιά που έχω νιώσει ποτέ...να ξέρεις πως και φέτος δίπλα μας θα είσαι...όπως κάθε μέρα,κάθε ώρα,κάθε δευτερόλεπτο τα τελευταία τρισήμιση χρόνια.............χριστούγεννα ήρθαν πάλι μα είσαι πάλι μακρυά μου..

block me...

Είσαι απλά ένας μεγάλος ηλίθιος και ένας μεγάλος υποκριτής! εγώ φταίω όμως. συνέχισε όπως θες εσύ το παιχνιδάκι σου.εγώ πετάω το πιόνι μου-σου?- στο καλάθι με τα άχρηστα,τα περασμένα και φεύγω..μακρυά σου και μακρυά από κάθετι που σε θυμίζει και πονάει. μείνε με το ταμπλό εσύ και κούνα το πράσινο όσες φορές θες.τα ζάρια τα πήρα εγώ..την τύχη μου εγώ θα την κρατάω πια..όχι τα λόγια σου και πολυ περισσότερο όχι οι πράξεις σου... όχι εσύ.

η μουσική συνεχίζει να κάνει θαύματα ....

πριν λίγη ώρα γύρισα από μια υπέροχη συναυλία...μία μέρα πριν το φεστιβάλ θεσσαλονίκης και αρκετοί υποψήφιοι από το περσυνό,συγκεντρώθηκαν στο καφε αμερικαιν και τραγούδησαν σαν μια μεγάλη παρέα...

πήγα χάρη στην προτροπή δυο πολύ αγαπημένων μου προσώπων.του χοπ και της ΜΜΕ μου...παραλίγο να μην πάω και να χάσω και τη συνάντηση με τον ζακ αλλά και μια όμορφη άλλη,γνωριμία..γυρνώντας συνειδητοποίησα σε πόσο μεγάλο βαθμό,η μουσική,έχει συμβάλλει στο να συναντήσω υπέροχους ανθρώπους.ανθρώπους αληθινούς,με κοινά ενδιαφέροντα,κοινές σκέψεις και ασχολίες...χαμογέλασα απλά για όλες τις στιγμές που έχω περάσει μαζί τους,αλλά και μακρυά τους..

ένιωσα πολύ όμορφα σήμερα..έκλεισα και για ζακ-στάθη την κυριακή(έτσι ΜΜΕ?)...Όλα πάνε πολύ καλάα...ξύπνησα άσχημα,με μηδενική διάθεση...μα οι δικοί μου άνθρωποι με βοήθησαν..όπως επίσης βοήθησε και η ανακοίνωση της συναυλίας μάλαμα-αλεξίου-αλκίνοου...

αλλα νέα??
-θα χιονίσει στην πάρνηθα..
-η εύβοια έχει την τιμητική της αυτές τις μέρες ...και κακοποίηση ανηλίκου,και βιασμός σε σχολείο,και πλημμύρες στα ψαχνά,και βιντεάκια στο κινητό ακατάλληλου περιεχομένου..
-έκλεισαν σχολές απο τα πολυτεχνεία αθηνών και πάτρας
-φεβρουάριο δρογώσης-στεφάνου, μάλλον στον μύλο..

θα κλείσω με τραγούδι....

Αγαπητικό- Πέτρος Παπαλεοντίου"Θαμώνες"

Τι λόγια να σου πω

Που είσαι μακριά, εδώ ανήκεις

Τι χρώμα να σου βρω

Να έχεις φυλακτό, να σεργιανίζεις

Μην κλείνεις το ακουστικό

Πες μου μονάχα το όνομα σου

Θα περιμένω στο Σταθμό

Παντοτινά την ομορφιά σου

Αγγίζεις τη φωτιά

Και φεύγεις φοβισμένη, δες τον ήλιο

Κομπόσκοινο πικρό

Θα σου χαρίσει κρίνο, πιες τον οίνο

Μην κλείνεις το ακουστικό

Πες μου μονάχα το όνομα σου

Θα περιμένω στο Σταθμό

Παντοτινά την ομορφιά σου

(ευχαριστώ που μου το έμαθες...)

...να κάνω μια φορά το γύρο όλου του κόσμου...

άλλη μια μέρα κολλημένη με το τραγούδι των όναρ,άλλη μια μέρα πιο καλά απο την προηγούμενη..ναι..επιτέλους..όλα πάνε καλά,πήραν τον δρόμο τους και εγώ παίρνω αύριο πρωί το δρόμο για γιάννενα...ήταν να βρίσκομαι και εγώ τώρα στη μαδρίτη μαζί με το μπρο,αλλά καλύτερα έτσι...πως θα αποχωριζόμουν τον horacio για άλλη μια φορά..? ξύπνησα από το τηλ σήμερα.ο αδερφός μου μου είπε οτι ο τρελοαργεντίνος έχει στο κομοδίνο του την αγελάδα που του έχω χαρίσει και μάλιστα συνηθίζει να της λέει καλημέρα..(η τρέλα μου-μου-μου-μου έφτασε ως την ισπανίαα..)

η σχολή πάει τέλεια,τα μαθήματα αυτό το εξάμηνο είναι τρομερά και δε ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω..στα σκαριά και μια δουλειά που θα φανερωθει τη βδομάδα που θα αρχίσει.προς το παρών βάζω στο δίσκο το εκτός τόπου και χρόνου και φεύγωω....

αλλάζει κάθε που βραδιάζει
το όνειρο μου μοιάζει να ναι ποταμός..
σκοτάδι του έρωτα σημάδι
το όνειρο του άδη είναι ο ουρανός...

ένα τραγούδι που απλά έχω λατρέψειι...το πέτυχα τυχαία σε έναν σταθμό.δεν το είχα ξανακούσει.. όναρ ...

Αν νιώθεις πως αργεί να ξημερώσει πάλι

αν τρέχεις να προλάβεις μια καινούργια μάχη

Θα 'μαι εδώ το χέρι αν θες να σου κρατήσω

Θα 'μαι εδώ στα όνειρά σου να σε συναντήσω

Πέτα με ψηλά δωσ' μου φτερά να σ' ακολουθήσω

πάρε με μακριά δωσ' μου φτερά να σε ξαναβρώ

Αν βλέπεις γκρίζα σύννεφα να σε τυλίγουν

αν έχεις χίλια κύματα για να σε πνίγουν

Θα 'μαι εδώ το χέρι αν θες να σου κρατήσω

Θα 'μαι εδώ στα όνειρά σου να σε συναντήσω

Πέτα με ψηλά δωσ' μου φτερά να σ' ακολουθήσω

πάρε με μακριά δωσ' μου φτερά να σε ξαναβρώ...

Αν έκανα αυτή τη στιγμή ραδιόφωνο ... (1)

Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
μες στης πόλης τον αχό
τις θαμπές φωνές των άγνωστων
σκορπάει ο αέρας εκεί κι εδώ
Μου κρατάς το χέρι σε κρατώ
με κοιτάς για μια στιγμή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί

Και μετά δεν μιλάμε πολύ
γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή
Με το βλέμμα στους περαστικούς
να ‘χα χίλιες σιωπές να ακούς

Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
στης καρδιάς τις διαδρομές
πώς γεμίζει η νύχτα χρώματα
πώς φωτίζονται οι σκιές
Και δεν βρίσκω λόγια να σου πω
γιατί όλα έχουν φωνή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί

Και μετά δε μιλάμε πολύ
γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή
Με το βλέμμα στους περαστικούς
να ‘χα χίλιες σιωπές να ακούς

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Βγες στο μπαλκόνι να δεις
το φεγγάρι που φέγγει την πόλη
και θυμήσου δικές μας στιγμές
δες στα μάτια μου μπογιές
που χρωματίζουν θάλασσες

Και τρέξε με τη σκέψη σου
πιο γρήγορα απ’ το φως
μ’ ανάσα γρήγορη, ζεστή
αγάπησέ με

Βγες στο μπαλκόνι να δεις
το φεγγάρι που αφήνει την πόλη
και θυμήσου τις όμορφες στιγμές
δες στα μάτια μου φωτιές
που κυματίζουν θάλασσες

Κι άγγιξε το λαιμό μου ροζ
με τα χείλη σου τα υγρά
μ’ ανάσα γρήγορη, ζεστή
αγάπησέ με

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


Ταξίδι έγινα μαζί σου
μέσα στον κόσμο σου να μπω
Πλανήτες φώτισα μαζί σου
Βοριάς εσύ, νοτιάς εγώ
Αστέρι έπεσα για λίγο
στην αγκαλιά σου ο ουρανός
Ήλιος που καίει η ματιά σου
Φωτιά εσύ, νερό εγώ
Γλυκιά στιγμή για μας θα ζει
Εσύ είσαι εγώ κι εγώ εσύ

Εγώ κι εσύ θα πει θεός
Εγώ κι εσύ μαζί θεός
Κι όταν μ' αγγίζεις όλα είναι φως
Εγώ κι εσύ θα πει θεός

Θύελλες σου 'φερα να παίξεις
τραγούδια να 'χεις να γελάς
Το «σ' αγαπώ» σου, χίλιες λέξεις
Μες στη σιωπή μας μου μιλάς
Γλυκιά στιγμή για μας θα ζει
Εσύ είσαι εγώ κι εγώ εσύ

Εγώ κι εσύ θα πει θεός
Εγώ κι εσύ μαζί θεός
Κι όταν μ' αγγίζεις όλα είναι φως
Εγώ κι εσύ θα πει θεός

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Δεν θα ‘θελα εδώ Θεός να επέμβει
και ας ξέρω, φως μου, πως τυφλά τον υπακούς
Σκυφτός εγώ, γονατιστός, θα του ζητούσα
να μην επέμβει στους θολούς σου δισταγμούς

Μη σε φέρει, μη σε στείλει, μη σ’ αγγίξει τόσο δα
και επιτέλους αν σε στείλει να σε στείλει εδώ ξανά

Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
Άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ μου !
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
Άδεια μου αγκαλιά

Αν και για μένα αγγελούδια δεν υπάρχουν
μόλις σε ιδώ κοντεύουν να επαληθευτούν
Αχ θα τα εσύναζα και θα τα εκλιπαρούσα
με τις φλογίτσες τους στο πλάι σου να σταθούν

Να σου φέγγουν να βαδίζεις εν χαρίτι ομορφιάς
σαν Χριστός πάνω απ’ τη λίμνη και σε μένα να γυρνάς

Βαμμένος είμαι στην αγάπη
έτσι ήσουν πάντοτε κι εσύ
Πιστεύω σ’ ένα μονοπάτι
που θα ‘μαστε μαζί

Κι έτσι ας καίνε οι λαμπάδες στα μονοπάτια στα βουνά
κι εκείνη πάντα θα επιστρέφει, κάθε στιγμή παντοτινά

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Έτσι που ήρθες κι έφυγες δε σ’ έμαθα ποτέ
Πίσω απ’ τα δυο σου μάτια πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου ’μεινες
π’ όλο ξεχνάω τους στίχους

Και σε σφυρίζω, σε σφυρίζω
Στα στενά σε μουρμουρίζω
Μες τα λόγια σου βραχνιάζω
Σε μπερδεύω σε φωνάζω
Κι είναι και τώρα όπως και τότε
Όπως τα βράδια που μου λείπεις
Σαν το τσιγάρο που αργοσβήνει
Το άγγιγμά σου που μ’ αφήνει

Πως άρχισες και τέλειωσες δεν έμαθα ποτέ
Σε μια σταλίτσα γέλιο πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου ’μεινες
π’ όλο ξεχνάω τους στίχους

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Σ' είδα χθες στον ύπνο μου, να μ' έχεις αγκαλιά,
Ξύπνησα και δίπλα μου, μονάχα ερημιά

Δάκρυ που κυλάς στο μαξιλάρι μου
ζάλισε με ν' αποκοιμηθώ
Πως ξαπλώνει στο κρεβάτι πλάι μου
άλλη μια φορά να ονειρευτώ

Γέλαγες στον ύπνο μου, με γέμιζες φιλιά
Ξύπνησα και δίπλα μου γελούσε η μοναξιά

τώρα οι μέρες που περνάνε γίνανε μήνες κι οι μήνες γίνανε χρόνος ...

η απουσία του τόσο καιρό στοιχείωνει τη ψυχή σου...αναστατώνει τη καρδιά σου,κλέβει το χαμόγελο από τα χείλη σου,τη λάμψη απτο πρόσωπό σου...

φοβάσαι...το ξέρω το βλέπω στα μάτια σου όταν μιλάς για εκείνον...σκοτεινιάζουν,χαμηλώνουν στο έδαφος και εσύ με μιας χάνεις το χαμογελό σου.θες να κλάψεις μα δε βρίσκεις πού.. θες να κρατηθείς από κάπου μα κανένα χέρι,κανένα στήριγμα δεν είναι αρκετό να σε βοηθήσει..να σε συνεφέρει..κάνεις προσπάθειες να ξεχάσεις μα πάντα γυρνάς πίσω.βάζεις τέλος και ξανά τα ίδια.


συναντάς τη μορφή του.βράδυ.λίγο πριν ξημερώσει και έτσι κι εσύ μπορείς εύκολα να κρύψεις ο ξαφνιασμένο βλέμμα,το μουδιασμένο χαμόγελο,το τρεμάμενο χέρι...μπορείς να κρύψεις τα συναισθήματα σου,όμως?τον έρωτα που σε κυρίευσε,την ευτυχία που σου χάρισε και την πληρότητα που μάταια προσπαθούσε να σου προσφέρει?είσαι μόνη και πονάς...και εκείνος μπορεί και να το καταλάβει ή και να το κατάλαβε,δε ξέρεις...
χαμογελάς ψυχρά,διακριτικά και ξεκλέβεις μερικές ματιές από τις τρυπούλες της πολυθρόνας για να δεις μια φορά ακόμα το χαμόγελο του, τα υπέροχα μάτια του που καθρεφτίζουν με μιας όλη την αλήθεια του...και τότε κλαις..ξεσπάς.σηκώνεσαι και φεύγεις τρέχοντας.τρέχεις,τρέχεις,τρέχεις...όπως στα πιο άσχημα σου όνειρα που θες να φύγεις μακρυά μα κάτι σε κρατά προσκολλημένο στο χώμα,έτσι και τώρα...φεύγεις τρέχοντας,μα ξέρεις πως τα δάκρυα σου έχουν μείνει εκεί.και αυτό είναι ότι πιο σημαντικό του έδωσες-έδειξες-ένιωσες.
φεύγεις...περπατάς σε μια έρημη παραλία,πατάς πάνω στα κύματα προσπαθώντας να τσαλαπατήσεις την εικόνα του,μα καταβάθος τη δική σου,θες...στέκεσαι σκυφτή στην άκρη του βράχου και κοιτάς τη γαλάζια λωρίδα που απλώνεται στα μάτια σου...σκέφτεσαι την πτώση μα ξάφνου σηκώνεσαι και αρχίζεις ξανά να τρέχεις,γρήγορα αυτή τη φορά,πετώντας από πανω σου και απο μέσα σου κάθετι δικό του...από το πρώτο του χαμόγελο μέχρι τη τελευταία του λέξη.το τελευταίο του φιλί...τα πέταξες όλα..συνεχίζεις να τρέχεις ακόμα πιο γρήγορα..για να πας ακόμα πιο μακρυά του...κρύβεσαι όμως από τον ίδο σου τον εαυτό.αυτόι νιώθεις...σταματάς απότομα και αμέσως γυρνάς πίσω τρομαγμένη, προσπαθώντας να μαζεψεις ξανά τα κομμάτια που πέταξες..τα μαζεύεις ένα ένα...τα μάζεψες όλα...όχι για εκείνον..αλλά για δικό σου καλό...

σταματάς να κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις..έζησες κάτι υπέροχο.το τέλος ήρθε μα εσύ έχεις ανάγκη όταν γυρνάς πίσω,όταν τον αντικρίζεις,να τα θυμάσαι όλα..να μη μετανιώνεις.. να τον συναντάς και γύρω να υπάρχει φως και όχι σκοτάδι...να τον σκέφτεσαι και να ξανανιώνεις..να θυμάσαι με νοσταλγία κάθε στιγμή σας και όχι με πικρία.

το ξερες καιρό μα φοβόσουν να το πεις... ερωτεύτηκες..δέθηκες...αγάπησες... με λάθος άνθρωπο μα ένιωσες συναισθήματα σπάνια.... α λ η θ ι ν ά . . . .

κοιμήσου ..αύριο όλα θα ναι καλύτερα.διώξε κάθετι άσχημο από το μυαλό σου και σκέψου μονάχα όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που υπαρχουν μέσα στη ψυχή σου... θα βρεις και κάτι δικό του...
κοιμήσου .. όλα αύριο θα ναι καλύτερα...

ΕΛΑ, ΞΑΠΛΩΣΕ... ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΡΦΩΣΕ Η ΝΥΧΤΑ, ΣΕΙΡΑ...ΚΛΕΙΣ'ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΙ ΑΦΗΣΟΥ ΑΠΛΑ ΝΑ ΣΕ ΠΑΝ' ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ...ΓΕΛΑ ΛΙΓΟ... ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΝΟΙΓΩ ΖΩΗ ΚΙ ΑΓΚΑΛΙΑΣΒΗΣ'ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΚΙ ΑΚΟΥ ΑΠΛΑ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ...ΠΕΦΤΕΙ Τ'ΑΣΤΕΡΙ ΜΑΣ! ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣΚΙ Ο,ΤΙ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΠΡΙΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΚΡΥΦΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ...ΜΗΝ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ... ΚΑΚΟ ΜΗ ΒΑΖΕΙΣ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟΦΤΑΝΕΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΦΤΑΝΩ ΕΓΩ ΚΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ...ΠΕΦΤΕΙ Τ'ΑΣΤΕΡΙ ΜΑΣ! ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣΚΙ Ο,ΤΙ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΠΡΙΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΚΡΥΦΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ...

τώρα οι μέρες που περνάνε γίνανε μήνες κι οι μήνες γίνανε χρόνος ...

η απουσία του τόσο καιρό στοιχείωνει τη ψυχή σου...αναστατώνει τη καρδιά σου,κλέβει το χαμόγελο από τα χείλη σου,τη λάμψη απτο πρόσωπό σου...

φοβάσαι...το ξέρω το βλέπω στα μάτια σου όταν μιλάς για εκείνον...σκοτεινιάζουν,χαμηλώνουν στο έδαφος και εσύ με μιας χάνεις το χαμογελό σου.θες να κλάψεις μα δε βρίσκεις πού.. θες να κρατηθείς από κάπου μα κανένα χέρι,κανένα στήριγμα δεν είναι αρκετό να σε βοηθήσει..να σε συνεφέρει..κάνεις προσπάθειες να ξεχάσεις μα πάντα γυρνάς πίσω.βάζεις τέλος και ξανά τα ίδια.


συναντάς τη μορφή του.βράδυ.λίγο πριν ξημερώσει και έτσι κι εσύ μπορείς εύκολα να κρύψεις ο ξαφνιασμένο βλέμμα,το μουδιασμένο χαμόγελο,το τρεμάμενο χέρι...μπορείς να κρύψεις τα συναισθήματα σου,όμως?τον έρωτα που σε κυρίευσε,την ευτυχία που σου χάρισε και την πληρότητα που μάταια προσπαθούσε να σου προσφέρει?είσαι μόνη και πονάς...και εκείνος μπορεί και να το καταλάβει ή και να το κατάλαβε,δε ξέρεις...
χαμογελάς ψυχρά,διακριτικά και ξεκλέβεις μερικές ματιές από τις τρυπούλες της πολυθρόνας για να δεις μια φορά ακόμα το χαμόγελο του, τα υπέροχα μάτια του που καθρεφτίζουν με μιας όλη την αλήθεια του...και τότε κλαις..ξεσπάς.σηκώνεσαι και φεύγεις τρέχοντας.τρέχεις,τρέχεις,τρέχεις...όπως στα πιο άσχημα σου όνειρα που θες να φύγεις μακρυά μα κάτι σε κρατά προσκολλημένο στο χώμα,έτσι και τώρα...φεύγεις τρέχοντας,μα ξέρεις πως τα δάκρυα σου έχουν μείνει εκεί.και αυτό είναι ότι πιο σημαντικό του έδωσες-έδειξες-ένιωσες.
φεύγεις...περπατάς σε μια έρημη παραλία,πατάς πάνω στα κύματα προσπαθώντας να τσαλαπατήσεις την εικόνα του,μα καταβάθος τη δική σου,θες...στέκεσαι σκυφτή στην άκρη του βράχου και κοιτάς τη γαλάζια λωρίδα που απλώνεται στα μάτια σου...σκέφτεσαι την πτώση μα ξάφνου σηκώνεσαι και αρχίζεις ξανά να τρέχεις,γρήγορα αυτή τη φορά,πετώντας από πανω σου και απο μέσα σου κάθετι δικό του...από το πρώτο του χαμόγελο μέχρι τη τελευταία του λέξη.το τελευταίο του φιλί...τα πέταξες όλα..συνεχίζεις να τρέχεις ακόμα πιο γρήγορα..για να πας ακόμα πιο μακρυά του...κρύβεσαι όμως από τον ίδο σου τον εαυτό.αυτόι νιώθεις...σταματάς απότομα και αμέσως γυρνάς πίσω τρομαγμένη, προσπαθώντας να μαζεψεις ξανά τα κομμάτια που πέταξες..τα μαζεύεις ένα ένα...τα μάζεψες όλα...όχι για εκείνον..αλλά για δικό σου καλό...

σταματάς να κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις..έζησες κάτι υπέροχο.το τέλος ήρθε μα εσύ έχεις ανάγκη όταν γυρνάς πίσω,όταν τον αντικρίζεις,να τα θυμάσαι όλα..να μη μετανιώνεις.. να τον συναντάς και γύρω να υπάρχει φως και όχι σκοτάδι...να τον σκέφτεσαι και να ξανανιώνεις..να θυμάσαι με νοσταλγία κάθε στιγμή σας και όχι με πικρία.

το ξερες καιρό μα φοβόσουν να το πεις... ερωτεύτηκες..δέθηκες...αγάπησες... με λάθος άνθρωπο μα ένιωσες συναισθήματα σπάνια.... α λ η θ ι ν ά . . . .

κοιμήσου ..αύριο όλα θα ναι καλύτερα.διώξε κάθετι άσχημο από το μυαλό σου και σκέψου μονάχα όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που υπαρχουν μέσα στη ψυχή σου... θα βρεις και κάτι δικό του...
κοιμήσου .. όλα αύριο θα ναι καλύτερα...

ΕΛΑ, ΞΑΠΛΩΣΕ... ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΡΦΩΣΕ Η ΝΥΧΤΑ, ΣΕΙΡΑ...ΚΛΕΙΣ'ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΙ ΑΦΗΣΟΥ ΑΠΛΑ ΝΑ ΣΕ ΠΑΝ' ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ...ΓΕΛΑ ΛΙΓΟ... ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΝΟΙΓΩ ΖΩΗ ΚΙ ΑΓΚΑΛΙΑΣΒΗΣ'ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΚΙ ΑΚΟΥ ΑΠΛΑ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ...ΠΕΦΤΕΙ Τ'ΑΣΤΕΡΙ ΜΑΣ! ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣΚΙ Ο,ΤΙ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΠΡΙΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΚΡΥΦΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ...ΜΗΝ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ... ΚΑΚΟ ΜΗ ΒΑΖΕΙΣ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟΦΤΑΝΕΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΦΤΑΝΩ ΕΓΩ ΚΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ...ΠΕΦΤΕΙ Τ'ΑΣΤΕΡΙ ΜΑΣ! ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣΚΙ Ο,ΤΙ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΠΡΙΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΝΑ 'ΝΑΙ Η ΚΡΥΦΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ...

ας γεμίσει με φώς το φριχτό μου σκοτάδι ....

ένα ακόμη φριχτό βράδυ.ο πόνος τεράστιος..παρακαλούσα συνεχώς να ξημερώσει...σε λίγο θα επισκεφτώ τον οδοντίατρο γιατί δε πάει άλλο..απονεύρωση και τα δικά μοου τα νεύρα πιο τσιτωμένα από ποτέ...δεν αντέχω άλλο να διαιωνίζω εγώ η ίδια μια κατάσταση απίστευτα ψυχοφθόρα..πρέπει να βρω ξανά τη χαμένη μου διάθεση,πρέπει να ηρεμήσω και να σκεφτώ και πάλι θετικά και λογικά..

αύριο θα μαι χαλκίδα..και σε δύο μέρες από τώρα θα ξυπνώ κάτω από το πάπλωμα του παιδικού μου δωματίου έχοντας τη μαμά μου να κάνει φανερή τη παρουσία της και φυσικά τον αδερφό μου στο δίπλα δωμάτιο... :) ... κι όλο περιμένωωω τη στιγμή αυτή..κι ας πρόκειται για 3 μονάχα πρωινά,θέλω τόσο πολυ να δω τους γονείς και ταδέερφια μου...

το πρόγραμμα έχει ήδη οριστεί...θα φτάσω στη χαλκίδα θα δω τους γονείς και κατα τισ 9 θα κατηφορίσω στο στέκι να συναντήσω φίλους αγαπημένους-αδερφικούς που τόσο μου έχουν λείψει.συναισθήματα τρελά έντονα...αγωνία αλλά και άγχος...ανυπομονησία στο φούλ... καθώς περνά η ώρα προστίθεται και η απέραντη ευτυχία... η ευτυχία που γεννάται από τις αναμνήσεις,τη νοσταλγία και τις αληθινές στιγμές του καλοκαιριού...

νιώθω όμορφα μονάχα στη σκέψη ότι θα τους συναντήσω...θα γυρίσω πολύ πιο δυνατή,το ξέρω...μπορεί να πάω και στο ζακ..αρκει να βρώ εισιτήριο επιστροφής..έχω και εντολή από μια hubba-φιλενάδα μου να πώ στο στάθη ότι θέλει να τον παντρευτεί..εμ γίνεται να μη δε πάωω?

ώρα νακλείνω...πάει εννιά και θα πάρω τον κύριο οδοντίατρο τηλέφωνο.. :)
πονάααωω...πολύυυ !!! ουχ και το ξέχασα λιγάκι τον πόνο.. τέσπα.δε θα κλείσω έτσι...
βάζω να παίζει για ακόμη μια φορά το τραγούδι που μου έκανε συντροφιά ολόκληρο το βράδυ...

σευχαριστώ...ειλικρινά ήταν δώρο για μενα και ας μη το έκανες σκόπιμα :)

Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος και που μαζί μου παίζουν κρυφτό πότε η θλίψη και πότε ο πόνος Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό που με χτυπάει τ' άγριο τ' αγέρι να 'ρθεις και μ' ένα φιλί καυτό να με γεμίσεις με καλοκαίρι Ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι και στα δυο σου τα χέρια να με σφίξεις ζεστά ας ερχόσουν για λίγο κι ας χανόσουν μετά Πού να 'σαι, να 'ρθεις το βράδυ αυτό σ' αυτούς τους δρόμους που σ' αγαπούνε το ντουετάκι τους το γνωστό τα βήματά μας να ξαναπούνε Πού να 'σαι να 'ρθεις το βράδυ αυτό που 'γινε φύλλο ξερό η ελπίδα να 'ρθεις κοντά μου να φυλαχτώ από του πόνου την καταιγίδα Ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι και στα δυο σου τα χέρια να με σφίξεις ζεστά ας ερχόσουν για λίγο κι ας χανόσουν μετά

υ.γ.(1) : το παραπάνω με τη φωνή ενός πραγματικού μου φίλου....
υ.γ.(2) : από προσωπική ολονύχτια εμπειρία,το νερό της θεσσαλονίκης δεν πίνεται τελικά με τίποτα...

life is wonderful ....

το παρακάτω γιατί απλά μαρέσει πολύ ...

It takes a crane to build a crane
It takes two floors to make a story
It takes an egg to make a hen
It takes a hen to make an egg
There is no end to what I'm saying

It takes a thought to make a word
And it takes some words to make an action
And it takes some work to make it work
It takes some good to make it hurt
It takes some bad for satisfaction

Ah la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la life goes full circle
Ah la la la la life is wonderful
Ah la la la la

It takes a night to make it dawn
And it takes a day to make you yawn brother
And it takes some old to make you young
It takes some cold to know the sun
It takes the one to have the other

And it takes no time to fall in love
But it takes you years to know what love is
And it takes some fears to make you trust
It takes those tears to make it rust
It takes the dust to have it polished

Ah la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la life goes full circle
Ah la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la

It is so...

It takes some silence to make sound
And it takes a loss before you found it
And it takes a road to go nowhere
It takes a toll to make you care
It takes a hole to make a mountain

Ah la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la life goes full circle
Ah la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la life is meaningful
Ah la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la

It is so...wonderful...
It is so meaningful...

"στου ονείρου το φως να γυρνάμε."

κοιμήθηκα νωρίς με πονοκέφαλο.ξύπνησα νωρίς από τη βροχή.
με μελαγχολεί η βροχή.μου φέρνει στο νου στιγμές από το παρελθόν,τις ευτυχισμένες αλλά και τις άλλες..εκείνες που τις θυμάσαι και σε πονάνε.σε πονάνε όχι γιατί δεν ήταν γεμάτες από ευτυχία,μα γιατί ξέρεις πως οι στιγμούλες αυτές ανήκουν πια στο χτές...πως δεν μπορείς με κανένα τρόπο να τις ξαναζήσεις...
βρέχει και σήμερα.δε μπορώ να κοιμηθώ..όλα στο μυαλό περιέργα και μπερδεμένα...ζωγραφίζω με το νου εικόνες με τα πιο όμορφα χρώματα..γεμάτες φώς μα και δάκρυα...θέλω να γίνει κάτι και να μπω μέσα τους.να κρυφτώ,να χαθώ απο αυτό που ζω τώρα και να μπω σε μια εικόνα μαγική....

Σήμερα τα χρώματα μεγάλωσαν μετά τη βροχή

Σήμερα τα πήρες και ζωγράφισες μια εικόνα μαγική

κι εγώ από μέσα θα περάσω, η πόρτα είν' ανοιχτή

Στην μαγική σου εικόνα, που όλα μονοιάζουν μάτια μου

κι όλα είναι μέσα σ' όλα, έσβησαν τα σκοτάδια μου

Μέσα στα χέρια σου οι εποχές ένα ποτάμι που κυλά

Σ' αρχαίες πόλεις, σ' εξοχές κι έπειτα χύνεται ξανά

στην μαγική σου εικόνα

Σήμερα είμαι ένα φύλλο που πέφτει στη γη στα πόδια σου

Σήμερα είμαι μια μικρή σιωπή ανάμεσα στα λόγια σου

Δε θέλω τίποτα ν' αλλάξω τούτη τη στιγμή

Στην μαγική σου εικόνα,που όλα μονοιάζουν μάτια μου

κι όλα είναι μέσα σ' όλα, έσβησαν τα σκοτάδια μου.....

Μ.Φάμελλος

ο τίτλος είναι ένας στίχος παρμένος από το τραγούδι του Στάθη Άρτινου "οι άγγελοι μαθαίνουν να πετάνε.." εκπληκτικό...

ξύπνα αγάπη μουυυ....

χτες το ομολογώ ήταν τα πιο παράξενα γενέθλια...παρέα με 5 καλούς φίλους,φάγαμε κινέζικο και είδαμε όλα τα σηριαλ...από τον ποντίκη,στο παρα πέντε και φυσικά στον υπέροχο παπακαλιάτη.δεν έλειψαν τα τραγούδια,η κιθάρα,οι ρίμες,τα χαμόγελα,οι αναμνήσεις,τα τραγουδάκια γενεθλίων στα ελληνικά και στα αγγλικά,η γλυκόξινη με τα πατατάκια,οι γαρίδες,οι παπαροκάδες του φίλτατου,η ελπίδα και φυσικά το supergirl ...

Έκανα ευχες...εύχομαι να πραγματοποιηθούν...
νοστάλγησα,δάκρυσα,γέλασα,σκέφτηκα,ζήτησα,γύρισα,έφυγα και πίσω ξανά...

ξύπνησα με τη φωνή δυο αγαπημένων προσώπων.έδινα μάθημα σήμερα.τα πήγα πολύ καλά..ίσως έφταιγαν οι δυο φωνούλες...η πρώτη με τα ισχυρά επιχειρήματα και η δεύτερα,αυτης της παλαβής που μου τραγουδούσε μέσα στο αυτί μοθ....ξύπνα αγάπη μουυυυυυυυυ.....


ευχαριστώ ειλικρινά...

και γυρνώ στη συνήθεια....
νοσταλγία,δάκρυα,γέλια,σκέψεις,αναζητήσεις,γυρισμός,φευγιό,επιστροφή ....

και το τελευταίο τραγούδι μου για σένα θα το πώ..

You can tell by the way

She walks that she's my girl

You can tell by the way she talks she rules the world

You can see in her eyes that no one is her Chi

She's my girl, my Supergirl



And then she'd say, it's OK, I got lost on the way

But I'm a Supergirl and Supergirls don't cry

And she'd say, it's allright, I got home late last night

But I'm a Supergirl and Supergirls just fly



And then she'd say that nothing can go wrong

When you're in love what can go wrong

And then she'd laugh the night time into the day

Pushing her fears further along



And then she'd say it's OK I got lost on the way

But I'm a Supergirl and Supergirls don't cry

And she'd say it's allright I got home late last night

But I'm a Supergirl and Supergirls just fly



Then she'd shout down the line tell me she's got no more time

Cause she's a Supergirl and Supergirls don't hide

Then she'd scream in my face, tell me to leave, leave this
place

Cause she's a Supergirl and Supergirls just fly



Yeah she's a Supergirl, a Supergirl

She's sowing seed,s she's burning trees

She's sowing seeds, she's burning trees

Yeah, she's a Supergirl, a Supergirl

A Supergirl, my Supergirl


02.10.2002- 02.10.2006 

που να σαι τώρα που γυρνάς.....

...έτσι λεει ένα γνωστό τραγούδι. το ακολουθώ πιστα και πάω ακόμα παραπέρα...

άραγε θυμάσαι ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία?η αγαπημένη μου στιγμή απτα παιδικά μου χρόνια?άραγε θυμάσαι πως είναι η φάτσα μου όταν ξυπνάω ή ακόμα και το πως σφίγγω τα δάχτυλά μου όταν νιώθω αμηχανία?

άραγε θυμάσαι πως σου τραγουδούσα στο τηλέφωνο,πως σου ζητούσα να μου λύσεις απορίες μου? θυμάσαι πως μαρέσουν τα μακαρόνια, ή το παγωτό?

έχεις ξεχάσει άραγε, ή θυμάσαι έστω και λίγο κάποια πράγματα που συνήθιζα να κάνω?...

εγω δε ξεχνώ..να πάρει..δε ξεχνώ ούτε τα πιο μικρά πράγματα που έκανες...

22.09.06 - 23.09.06

πριν λίγο έφτασα σπίτι..ένα ταξίδι αστραπή στην αθήνα μα χίλιες και, υπέροχες στιγμές στο μυαλό μου... όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι...

πριν 2 εβδομάδες η κολλητή μου που σπουδάζει αθήνα με πήρε τηλέφωνο και με προσκάλεσε στην αθήνα,στο αίθριο του μεγάρου,να δούμε παρέα τον αλκίνοο.εννοείται πως αμέσως η απάντησή μου ήταν θετική,παρόλο που στις 23 θα τον έβλεπα και θεσσαλονίκη(σημ.μάλλον αναβάλλεται η εν λόγω συναυλία).όταν το ανακοίνωσα στους φίλους μου όλοι με δούλευαν μα το ήθελα τόσο πολύ.τελικά ο dante με ακολούθησε!(όχι που δε θα ερχόταν :Ρ) ...

χτες,8 ακριβώς το πρωί το τρένο μας αναχώρησε για αθήνα..γύρω στις 3 φτάσαμε και κατευθείαν πήγαμε για καφεδάκι στην πλάκα με την πολυαγαπημένη μου φίλη.εντάξει λέγαμε χαζά και γενικότερα τα νέα μας ώσπου πήγε 5.30...τ΄τε συνάντησα τον αγαπημένο μου ΜΜΕ που κατάφερε για ακόμα μια φορά να μου φτιάξει τη διάθεση.το κατερινάκι μαζί με τη νέα της δουλίτσα με γέμισε ακόμα πιο πολύ χαρά που κατάφερα και κατέβηκα έστω και για μισή μέρα στην πρωτεύουσα!

8 η ώρα ήμασταν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών,την ενδυμασία μας δε τη σχολιάζω...εγώ ο νίκος και η αναστασία στη σειρα 19 και στισ θέσεις 8,9 και 10 απολαύσαμε ένα υπέροχο πρόγραμμα με κυπριακά αλλά και τραγούδια από τις προσωπικές δισκογραφίες του μίλτου και του αλκίνοου.ήταν όλα μαγικά...στην κυριολεξία δεν τους χόρταινα...ήμουν ενθουσιασμένη και πεπεισμένη ότι καλά κάναμε και πραγματοποιήσαμε το ταξίδι αυτόο..όταν τελείωσε η συναυλία τον επισκεφτήκαμε στα καμαρίνια.ήταν γλυκήτατος όπως πάντα.. μου μετέδωσε αμέσως την αύρα του...την ενέργεια του..

η βραδιά συνεχίστηκε εξίσου όμορφα.με άλλους δύο φίλους από χαλκίδα ήπιαμε,τραγουδήσαμε και χορέψαμε στο συνηθισμένο μας ρεμπετάδικο στου ψυρή.μετά ταξί και τετράωρο νάνι στη σπιταρώνα της αναστασίας ώσπου να πάρουμε ξανα το τρένο για την επιστροφή..


ο καιρός μας τα χάλασε και πιθανότατα η συναυλία εδώ να μη γίνει,μα δε θέλω να στεναχωρηθώ...πέρασα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ...είχα ότι ακριβώς ήθελα...φίλους καλούς και καλή μουσική...και εννοώ περισσότερο τον αλκίνοο που για άλλη μια φορά γέμισε τη ψυχή μουυ...

ευχαριστώ πολλά στον dante που τον καημένο τον τραβούσαμε με την κολλητή μου σε μέρη που δε πάει και ίσως να μας βαρέθηκε...
ευχαριστώ στον αλκίνοο και τον μίλτο για το υπέροχο δίωρο
και σε κάποιον που αν και μακρυα,βρέθηκε για λίγο κοντά μου...

πάλι η μουσική θα κάνει θαύματα , πράγματι έκανε . . .

μια παρένθεση άνοιξε...

και ξυπνάς με ένα όνειρο.άκυρο όνειρο.πας ασυναίσθητη και πατάς το play,ακούς επιλογές από αλκίνοο,δυναμώνεις την ένταση και μπαίνεις κάτω από το νερό προσπαθώντας να συνέλθεις από αυτό που σε ξύπνησε..το νερό καυτό κι ας εσύ το μισείς.θες να κάψει το όνειρο και αυτά που άφησε.

μια καινούρια μέρα ξεκίνησε και αυτή πάλι χαμένη είναι.τι κι αν ξημέρωσε...αφού ξημέρωσε πάλι με τις εικόνες αυτές είναι ολόιδια με τη χτεσινή.

σήμερα όμως το λές και το ξαναλές.θα ξεκολλήσεις τα αγγίγματά του από το δέρμα σου,θα σβήσεις τον ήχο του από μέσα σου,θα χαμογελάσεις για άλλους ανθρώπους και όχι γιαυτόν ...

άντε να τα καταφέρεις αυτή τη φορά..ποια είναι άραγε? η τελευταία ελπίζω ...

της ψυχής μου ο ήχος είναι αυτός που ακούς...

έχουν περάσει πολλές μέρες από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι εδώ..μάλιστα το τελευταίο ποστ σβήστηκε..ναι ναι..μόνο του επέλεξε το δρόμο για τον κάδο ανακύκλωσης..
ακούω στην επανάληψη το μινοράκι από τη συναυλία του μελωδία..ο αλκίνοος είναι υπέροχος..μου είχε λείψει..μου έλειψε η αύρα του...

φθινοπώριασε για τα καλά...έξω βρέχει και το σπίτι ολοένα και παγώνει..τα βιβλία με περιμένουν πάνω στο γραφείο,τα κεράκια ολοκαίνουρια έτοιμα να πάρουν φωτιά...ανάβω ένα..το αγαπημένο μου....στο μυαλό έρχονται εικόνες...κλείνω τα μάτια και ζητώ να γυρίσω το χρόνο πίσω..23 ιουλίου ήταν..σάββατο ξημέρωνε κυριακή...ένα από τα πιο όμορφα ξημερώματα στη χαλκίδα..

όλα έχουν τελειώσει και όλα είναι ακόμα εδώ...
ο έρωτας έφυγε...μα ο πόνος μένει...
και το γιατί έχει πάρει τη θέση του προσώπου σου στο μυαλό μου.. δεν είναι κρίμα..?

σαφήνω πίσω..ελπίζω να το εννοώ...

σκουπίζουμε λοιπόν τα μάτια,σβήνουμε το κεράκι και κάνουμε πιο όμορφες σκέψεις...
την πόλη στην οποία ζω,τους ανθρώπους που έχω γύρω μου(και δίπλα και λίγο πιο μακρυα(για σενα λέω άρχοντα)) μα ιδιαίτερα τη γνώριμη αγκαλιά που ξέρω ότι θα με συντροφεύει όπου κι αν πάω-πάει....

το βάζω τέρμαααααααααααααααααααααααααααα!!!!!

πάει και τελείωσε έγινε το αγάπημενο μου τραγούδιιι...


Πρώτη μου φορά κοιτώ τα μάτια σου
και πνίγομαι σε θάλασσα βαθιά
κάτι πας να πεις μα είναι ανώφελο
κατάλαβα, σιωπή στα ξαφνικά

Δεν τελειώνει έτσι η αγάπη
δεν τελειώνουν όλα τόσο απλά
μια παρένθεση άνοιξε κι ο χρόνος σταματά
Δεν τελειώνει έτσι η αγάπη
μια καρδιά που ξέρει ν΄αγαπά
σαν φωτιά που σιγοκαίει χτυπάει παντοτινά

Μοιάζει πιο μικρός ο κόσμος γύρω μου
η εικόνα σου στοιχειώνει το μυαλό
και με πιάνει Θεέ μου το παράπονο
που σ΄αγαπώ μα δεν είναι αρκετό

Δεν τελειώνει έτσι η αγάπη
δεν τελειώνουν όλα τόσο απλά
μια παρένθεση άνοιξε κι ο χρόνος σταματά
Δεν τελειώνει έτσι η αγάπη
μια καρδιά που ξέρει ν΄αγαπά
σαν φωτιά που σιγοκαίει χτυπάει παντοτινά

"δεν μπορώ" δε λέω πια...

πριν λίγες ώρες έσκασε μήνυμα που εκτός των άλλων έγραφε ότι έχω πάψει να γράφω και στο μπλογκ...μα δε ξέρω τι να γράψω..δεν ξέρω τι να πώ,πως να το πώ,να το παραδεχτώ, να το εξομολογηθώ...

όλα είναι περίεργα,έτισ όπως ποτέ δεν ήταν.θέλω να κάνω πράγματα,να αρχίσω να ζω αληθινά,να ζω στιγμές γεμάτες.όχι ότι δεν το κάνω εδώ χαλκίδα αλλά σίγουρα το κάνω σε πολύ μικρότερο βαθμό από ότι θα το έκανα πάνω..

θέλω να πάνε όλα καλα...γίνεται?

χτες ήμουν στο αγαπημένο μου μαγαζί.κλειστά όλα και το ράδιο να παίζει.ξαπλωμένη στην καρέκλα με τα πόδια δεμένα στα κάγκελα και τα μάτια κολλημένα στον ουρανό στο αγαπημένο μου αστερι,σιγοτραγουδούσα..σε σκεφτόμουν...θα μαι πάντα εδώ το χέρι να σου κρατάω...

ξυπνάααω απότομα..γύρω μου ποτήρια γεμάτα...

τα δάκρυα δε μου πάνε τελικά.όλα θα φτιάξουν..μακρυα οι μάυρες σκέψεις..μακρυά...

αν σε είχα θα χα δεύτερη ζωή ....

κοιτάζοντας το κερί,η φλόγα του με καίει.
δεν αντέχω.έχω κατακλυστεί από φλόγες.
με κυνηγούν και τις κυνηγώ κι εγώ..
αφήνομαι στο χρώμα τους και στη δύναμή τους
και τα ξεχνάω όλα.
κι εσένα..εσένα πιο πολύ απο όλους.από όλα..

τρέχω..μακρυά..μακρυά σου κι όμως κάτι με κρατά.
κάτι μου πιάνει τα πόδια και δε μαφήνει.
όπως στο χειρότερό μου εφιάλτη,που θέλω να τρέξω κι όμως τα πόδια μου κολλημένα στο πάτωμα...

φύγε από τη σκέψη μου και άσε με να φύγω κι εγώ...μακρυά..


ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕ ΖΗΤΑΩ ΣΥΓΓΝΩΜΕΣ
ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΓΝΩΜΕΣ
ΑΚΟΥΩ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΗΣ ΘΕΛΗΜΑ
ΚΙ ΕΤΣΙ ΣΥΧΝΑ ΔΕΝ ΨΑΧΝΩ ΤΑ ΩΦΕΛΙΜΑ
ΜΑ ΑΝΑΖΗΤΩ ΕΠΙΜΟΝΑ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΡΩΤΑ
ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΑΚΙΑ ΦΤΕΡΩΤΑ
ΝΑ ΠΕΤΑΝΕ ΤΡΙΓΥΡΩ

ΚΡΑΤΗΣΑ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΟΤΙ ΜΟΥ ΧΕΣ ΠΕΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΚΑΘΩΣ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΑ ΕΝΑ ΧΑΔΙ
ΚΑΙ ΕΝΑ ΛΙΒΑΔΙ ΓΕΜΑΤΟ ΚΙΤΡΙΝΕΣ ΤΟΥΛΙΠΕΣ
ΜΑ ΕΣΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΣΤΕΙΟ
ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝΩ ΕΓΩ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ
ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΑΝΥΠΟΠΤΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΓΩΘΟΥΜΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ
ΘΕΕ ΜΟΥ, ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

ΠΑΘΟΣ ΗΜΟΥΝ
ΚΙ ΟΧΙ ΛΑΘΟΣ
ΤΩΡΑ ΦΕΥΓΩ
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ

ΜΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΝΙΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΑΝΩ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΜΙΑ ΛΕΞΗ/ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ
ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΜΑ ΘΑ Μ' ΗΘΕΛΕΣ ΠΙΣΩ/ΜΟΝΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ

ΜΗ ΖΗΤΑΣ ΑΛΛΗ ΕΞΗΓΗΣΗ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ
ΜΕΣ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΟΥ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ

ΕΚΑΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΛΕΓΕ
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΚΑΙ ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΤΡΕΛΑ
ΧΟΡΟΥΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ, ΚΟΛΥΜΠΙ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ
ΓΥΜΝΟΙ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ ΜΕ ΞΑΠΛΩΣΤΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΠΡΕΛΑ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΞΕ
ΘΑ ΞΕΚΟΥΜΠΩΣΩ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΑΩ ΣΟΥΑΧΙΛΙ ΣΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΚΕΛΑΗΔΟΥΝ ΕΛΕΚΤΡΟΝΤΑΝΣ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ

ΦΩΤΑ ΛΑΜΠΟΥΝ
ΟΠΩΣ ΠΡΩΤΑ
ΜΟΝΗ ΕΙΜΑΙ
ΚΙ ΕΙΣΑΙ ΠΙΟΝΙ

ΜΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΝΙΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΑΝΩ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΜΙΑ ΛΕΞΗ/ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ
ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΜΑ ΘΑ Μ' ΗΘΕΛΕΣ ΠΙΣΩ/ΜΟΝΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΠΗΡΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΕΝΑΝ ΑΣΤΕΙΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ
ΠΟΥ ΧΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΝΑ ΚΙΤΡΙΝΟ ΔΕΜΑ
ΜΕ ΔΥΟ ΤΟΥΛΙΠΕΣ ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

ΚΑΙ ΕΒΡΕΧΕ ΜΙΚΡΕΣ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΕΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΜΕΡΑ ΝΥΧΤΑ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ
ΠΟΥ 'ΧΕΙΣ ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΤΣΑΝΤΑ
ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

ΜΗ ΖΗΤΑΣ ΑΛΛΗ ΕΞΗΓΗΣΗ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ
ΜΕΣ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΟΥ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ

το αδιέξοδο ...

μόλις γύρισα σπίτι από μια ατελείωτη έξοδο στο αγαπημένο μου στέκι εδώ στη χαλκίδα..από τις έντεκα το βράδυ είχαμε αράξει εκεί και φύγαμε τώρα πρίν λίγο...το μυαλό θολωμένο και οι σκέψεις μπερδεμένες..πολύ...
αύριο κιόλας αρχίζουν αν αποχωρούν 2 κολλητές μου για αθήνα,διάβασμα και εξεταστική..σειρά θα πάρει και η τρίτη για ρόδο και μετα απο λίγο η τέταρτη πάλι για αθήνα και τέλος εγώ με την πέμπτη για τη βόρειο ελλάδα.
δεν θέλω...δεν θέλω να χωριστώ ξανα με εκείνες..με τους δικούς μου ανθρώπους,με το δικό μου στέκι,με τα παιδιά που γνώρισα το καλοκαίρι αυτό...το ξέρω πως κάτι τέτοιο δ εγίνεται μα με πονάει που σε λίγο φεύγω,όσο κι αν παρακαλάω να φύγω.

μπερδεύομαι,πονάω,ζητάω,αποζητάω κι ας ξέρω ότι με το που ανέβω κάποια από όλα αυτά θα έχουν αλλάξει..απλά να..μου είναι τόσο περίεργο να σκέφτομαι ότι πέρασα φέτος το καλοκαίρι και πολύ περισσότερο ότι θα βλέπω τις κολλητές μου όταν κατεβαίνω εγώ χαλκίδα ή ότνα εκείνες ανεβαίνουν πάνω.

είμαι μπερδεμένη...
πάω για ύπνο...έλα κοντά μουυ κι εσύ...μονάχα να μου κρατήσεις το χέρι...

θάλασσα,μουσική,έρωτας ζωή ....

το υπέροχο ολόγιομο φεγγάρι του ευγούστου ξεκίνησε πριν λίγες ώρες το ταξίδι του για την επιστροφή...του χρόνου πάλι τέτοιες μέρες θα το συναντήσουμε ξανά..θα μας κάνει παρέα άλλο ένα βράδυ και θα μας κλέβει το βλέμμα από κάθετι άλλο..

έτσι κι εγώ χτες..κάθε που δεν ήθελα να σε κοιτάξω,κοίταζα ψηλά..παρακαλούσα την αδερφή ψυχή μου να κοιτάζει κιαυτή..να αισθανθώ τον πραγματικό μου φίλο κοντά..το ποτό ατελείωτο..μπάνιο νυχτερινό και αμέσως μετά στεγνά ρούχα,λευκό μπουκάλι κρασί στο χέρι και συνεχής χορός με τις φίλες μου για να φύγει κάθε αρνητική ενέργεια.για να φύγεις εσύ από το μυαλό μου..και έφυγες..παρόλο που ήσουν δίπλα μου,στη σκέψη μου δεν ήσουν..και δε θα είσαι ποτέ ξανα...

έσκασε μήνυμα χτες στο κινητό που το είδα και το συνειδητοποίησα το ξημέρωμα πια..
"θα περάσουν οι μέρες..ναι ο χρόνος μου τάζει πως το φως της αυγής,σβήνει κάθε σκοτάδι..."
σευχαριστώ...ξέρεις εσύ...ανέβαινω σε λίγο πάνω...σε πολύ λίγο και τότε θα φτιάξουν όλα και για τους δυό μας...

κλαίω..κλαίω και θα το κάνω ώσπου να σβήσει κάθε σπίθα που έχω μέσα μου για σένα...θα σβήσει ...

όση ώρα έγραφα έπαιζε στην επανάληψη ο αιώνιος σταθμός... ειλικρινά ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τα δυο άτομα που το τραγουδάνε...είναι λύτρωση να σε συντροφεύουν σε τέτοιες στιγμές,αυτά τα τραγούδια...

θα περάσει και θα φτιάξουν όλα...
το ποτήρι γέμισε ξαφνικά και δε θα αφήσω κανέναν και τίποτα να μου το ξαναδειάσει...

υ.γ.παρόλες τις δυσκολίες της ψυχής η χθεσινή βραδιά ήταν υπέροχη...

υπάρχει ψηλά ένα αστέριι..

κόπηκα στα σήματα στο είπα..? δύο λάθη πάλιιι..δε πειράζει..
είμαι ευτυχισμένη στο είπα?...
απόψε έχει πανσέληνο το ξέρεις?...
ραντεβού στις αλυκές αργα το βράδυ..
νωρίτερα σε περιμένω στη συναυλία για το δημήτρη...πρέπει να πάμε..όλοι...
είμαι καλά στο είπα?
κόπηκα στα σήματα...:P:P
σαγαπάω το ξέρεις?...
μου λείπεις....
περιμένω να σε ξαναδώ κάποια στιγμή,σύντομα..3 χρόνια είναι πολλάα..
έλα απόψε ε? τουλάχιστον στο όνειρο μου,εκεί κάπου σε μια ξαπλώστρα...
μου έλειψες...
σαγαπάω...

έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο,βήμα με βήμα
σα γλάροι ξέγνοιαστοι να ταξιδέψουμε πάνω απτο κύμα
εμείς κι η αγάπη μας για ένα άλλο όνειρο,για άλλη φωλιά
τον έρωτά μας θεό να κάνουμε και βασιλιάα...

η ζωή που τρέχει ...

και εκείνη κάθισε σκυφτή σε μια άκρη δίπλα στο κύμα,και ονειρευόταν...

για πρώτη φορά μετά από 2 χρόνια και κάτι μήνες η καρδιά υποδέχτηκε νέα συναισθήματα.δυνατά συναισθήματα...μικρούς χτύπους στο σώμα που δε συγκρίνονται με τίποτα άλλο παρά με τα άπειρα καρδιοχτύπια που δημιουργούνται όταν τον κοιτάζει στα μάτια..όταν αισθάνεται το χαμόγελο του να σχηματίζεται στα χείλη του...όταν τον βλέπει,ένα ρίγος την κυριεύει,την κάνει να σωπαίνει,να δακρύζει και να τρέμει..να τρέμει από αγωνία όταν εκείνος πλησιάζει,όταν την κοιτά,όταν της μιλάει...όταν απλώνει το χέρι του...νιώθει σαν εκείνος αποζητά να της αγγίξει τη ψυχή..και το κάνει..πράγματι το κάνει...έχει τόσο δύναμη..τόσο πολύ δύναμη..τα μάτια του περνούν μέσα από το σώμα της και βρίσκουν καταφύγιο δίπλα στη ψυχή της.έχει ανάγκη την ηρεμία..και εκείνη το ίδιο..έχει ανάγκη την αγάπη και μια ζωή γεμάτη εικόνες όμορφες..καινούριες γιαυτόν..καινούριες γιαυτήν...μια ζωή γεμάτη άστρα που μπορείς να τα πλησιάσεις με ένα απλά άγγιγμα..και τότε τα πιάνεις..τα κρατάς σφιχτά στο χέρι σου,δεν τα αφήνεις..εκείνος μπορεί με το άγγιγμα του να της προσφέρει χιλιάδες αστέρια...και εκείνη θέλει όσο τίποτα άλλο να τα δεχτεί...να φτιάξει μαζί του έναν ουρανό,πιο όμορφο από ποτέ...ένα νέο ουρανό που θα την ακολουθεί όπου κι αν πάει.θα τον αφήσει.όπως την άφησε κι αυτός αλλά για άλλους λόγους.εκείνος φοβάται μα εκείνη γνωρίζει...
φοβάται το δέσιμο..τον πόνο...τις πληγές..
γνωρίζει πως ερωτεύτηκε αληθινά..γνωρίζει τις πληγές αλλά θα τις αγνοήσει.

του απλώνει το χέρι της και τον προτρέπει να κοιτάξουν μαζί πάνω..τον ουρανό..23 λαμπερά αστέρια και ένα φεγγάρι που θα γίνει σε λίγες ώρες ολόγιομο.ελπίζει να μπορέσει να το κοιτάζει όλο το βράδυ στην αγκαλιά του.κι ας είναι το πρώτο και το τελευταίο που θα κοιτάξουν μαζί.
και θα συνεχίσουν τις ζωές τους πιο ήρεμα από ποτέ..άγγιξαν παρέα κάτι άπιαστο.έζησαν μαζί κάτι όμορφο...
θα περάσουν οι μέρες,οι μήνες,τα χρόνια μα θα ξαναβρεθούν..και θα φτιάξουν σίγουρα τότε μια ζωή κοινή..για όσο πάει ..όσο κρατήσει.του το υποσχέθηκε.ότι κάποτε θα είναι μαζί..αληθινά μαζί...

τότε που εκείνη θα προσπαθήσει,τότε ακόμα πιο πολύ,θα προσπαθήσει να διώξει κάθε του πόνο,κάθε του άσχημη ανάμνηση.τότε που θα προσπαθήσει να τον κάνει να ξεχάσει..να νιώθει μόνο ευτυχία,αγάπη και πληρότητα.και θα τα καταφέρει..το ξέρει..
τότε που εκείνος θα είναι έτοιμος να νιώσει,να πάψει να πονά...θα μπορεί να δίνει..όχι σε εκείνη,σαυτήν και τώρα δίνει,αλλά θα μάθει πανω απόλα να δίνει στον εαυτό του.το αξίζει..όσο τίποτα άλλο και εκείνη το ξέρει καλά...

η αγάπη άργησε μια μέρα..
αλλά τίποτα δε χάθηκε..τίποτα δε χάνεται...
είναι δίπλα σου να το θυμάσαι..να το νιώθεις κάθε που στα μάτια σου σκάνε πυροτεχνήματα...

σιγά σιγά σηκώνεται από την ακρογιαλιά,φοράει το σωσίβιό του και ετοιμάζεται να βουτήξει στα κύματα...δε φοβάται την τρικυμία πια..εχει μαζί της κάτι δικό του....εκείνον....

μένα τραγούδι να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας..

είμαι παράφορα ερωτευμένη με το again των archive ...

You're tearing me apart
Crushing me inside
You used to lift me up
Now you get me down
If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?
If I
Walk away from you
And leave my love
Could I laugh again ?
Again, again...
You're killing me again
Am I still in your head ?
You used to light me up
Now you shut me down
If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?
If I
Walk away from you
And leave my love
Could I laugh again ?
I'm losing you again
Like eating me inside
I used to lift you up
Now I get you down
Without your love
You're tearing me apart
With you close by
You're crushing me inside
Without your love
You're tearing me apart
Without your love
I'm dazed in madness
Can't lose this sadness
I can't lose this sadness
Can't lose this sadness
You're tearing me apart
Crushing me inside
Without your love
(you used to lift me up)
You're crushing me inside
(now you get me down)
With you close by
I'm dazed in madness
Can't lose this sadness
It's riping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know why
It's riping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know why
I don't know why
I don't know why
I don't know why
Without your love
Without your love
Without your love
Without your love
It's tearing me apart

καλοκαιρινές διακοπές για πάντα...

επιστροφή στη χαλκίδα εδώ και δύο μέρες. η μήλος μια κούκλα... η παρέα απίστευτη. τα σκηνικά πολλά και διάφορα τα οποία όπως υποσχέθηκα στους νέους μας φίλους από τη λάρισα θα καταγραφούν στο μπλόγκ αυτό..

ας ξεκινήσω λοιπόν από ένα βράδυ στο μοναδικό κλαμπάκι του νησιού που μας άρεσε.albastro νομίζω λεγόταν...καθισμένοι όλοι σε γωνιακό τραπέζι,ντυμένοι στην τρίχα(:ΡΡ),αποφασίζουμε να παίξουμε θάρρος ή αλήθεια.η αλήθεια ως επιλογή απαγορευόταν άρα παίζαμε μόνο θάρρος...έρχεται η σειρά μου...βγάζω τα πέδιλα μου τα πετάω στην άκρη,πηγαίνω στη μέση της πίστας και αρχίζω με τρέλα να χορεύω το love generation...για μένα θεωρείται κατόρθωμα μιας και με δυσκολία χορευω σε κλαμπ..η συνέχεια άνηκε στις υπόλοιπες..η μια πήρε αγκαλιά τα ηχεία,η δεύτερη τον dj η τρίτη πήγε στο σερβιτόρο και του χάζεψε και η τέταρτη έκανε την ινδιάνα...

το βράδυ ήταν πολύ επεισοδιακό..ακολούθησε μυστική παρακολούθηση(τύφλα από το κρασί και τις βότκες),σύρσιμο στο μπαλκόνι παρακολουθώντας τον τρελό του νησιού να ψέλνει.γέλιο ατελείωτο το οποίο συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα από το λεοφορείο,στο σαρακήνικο,από το "σπιτικό" στην πλώρη και από εκεί στην παραλία του λαγκαδά με μπύρες,μουσική και φυσικά παλέρμοο..δέκα άτομα καταφέραμε να ξεσηκώσουμε το νησί και να καταφέρουμε ακόμα και την βόσσου να τραγουδήσει μαζί μας την άνοιξη στις 4 το πρωί..

στιγμές απίστευτες όπως τα ουρλιαχτά από το ποντίκι που είδαμε στο δρόμο,στιγμές γεμάτες φόβο για τις οχιές...στιγμές βουτηγμένες στο κρασι και στα δάκρυα,στιγμες με τις 4 καλύτερες φίλες μου,αγκαλιά ξαπλωμένες στην άμμο να κοιτάμε τον ουρανό και να ονειρευόμαστε..

τελευταίο βράδυ έφτασε..η υπέροχη νεράιδα,θλιμμένη όπως τη λέω, σχεδιασμένη στο πόδι μου από τον καλλιτέχνη του νησιού(να σαι καλά),το wish you were here από τον ίδιο με την τέλεια κιθάρα,οι κομμένες σαγιονάρες και ο γύρος του λιμανιόύ ξυπόλητη να τραγούδαω με την φούστα-σημαία στο χέρι και φυσικά το άπειρο γέλιο με το πατητό ...

δέκα κομμάτια καρπουζόπιτα παρακαλώ,κρατήστε μου για του χρόνου.θα περάσουμε να τα πάρουμε πριν αράξουμε στην ίο.το υποσχεθήκαμε άλλωστε ο ένας στον άλλον.του χρόνου μαζί διακοπές και ίσως ένα μικρό πέρασμα από το νησί της μήλου πρώτα που χορεύει ακόμα στο ρυθμό της άνοιξης...

special thnx στους Γιάννη x 2 , Aντώνη ,Γιώργο , Κωσταντίνο
και φυσικά στην τιτία,την ίτσα,την αντυ και το πιθήκι ...

και του χρόνου με υγεία πάνω απόλα ....

αααα

δε ξεχνάω με τίποτα την παντομίμα στο πλοίο την ώρα του γυρισμού...

έχει σκοτάδι εδω μέσαααααααααααααα!!!!!

τα λέμε στη σαλονίκη σε λίγες μέρεεες...

σευχαριστώ ...

....που μ'αφησες να σκεπαστώ με τα φτερά σου ...

ώρα να φεύγω για λίγο...

Πόσους δρόμους πρέπει να πάρω

για να ησυχάσει η ψυχή

Πόσες θάλασσες να ψάξω

για να βρω ένα νησί

Όσα και αν προλάβω, τα παίρνει ο άνεμος

Τα παίρνει ο άνεμος

Όσα και αν προλάβω, τα παίρνει ο άνεμος

Τα παίρνει ο άνεμος μακριά

Πόσες φορές να σηκώσω

τα μάτια μου ψηλά

ώσπου να δω τον ουρανό μου

και να λυτρωθώ ξανά

Όσα και αν προλάβω...

Τα παίρνει ο άνεμος...

Όσα και αν προλάβω, τα παίρνει ο άνεμος

Τα παίρνει ο άνεμος μακριά...

ώρα να φεύγω,προσπαθώντας έστω και για λίγες μέρες να ζήσω για λίγο αληθινά και όμορφα..να ζήσω λίγο χωρίς χαζες σκέψεις,χωρίς πόνο...να ζήσω ξέγνοιαστα...ραντεβού την επόμεη κυριακή κάπου αυτή την ώρα...ελπίζοντας όμως γεμάτη με παραπάνω εμπειρίες και στιγμές..
καλά να περάσουμε..και ας είναι...ας αφεθούμε στον άνεμο..να πάρει κι εμάς...

της πόλης τα φωτάκιααα ....(σκουλουκουιν που παεις χωρις βρακουιιν??)

στον ύπνο μου είδα τον αλκίνοο..ήταν καθισμένος σε ένα παγκάκι σε μια πλατεία και περίμενε την αδερφή του(????) που ήταν η κοπέλα του αδερφού μου,ο οποίος όμως είχε μετανιώσει και δεν ήθελε να την παντρευτεί..και άντε τώρα εγώ να σηκώσω τα μούτρα μου και να πάω στον αλκίνοο να του πώ κάτι τέτοιοο..
ξύπνησα μεσα στο άγχος :Ρ:Ρ και ευτυχώς ήταν όνειρο.. μίλησα πολύ για τον αλκίνοο το βράδυ,τον παρομοίασα και με τον κούκλο σερβιτόρο του παραδείσου και έτσι τσουκ ήρθε στον ύπνο μουυ...
το παρακάτω με τη φωνή του παραλίγο γαμπρού μουυ,που ανυπομονώω να ακούσω λαιββ...

Της πόλης τα φωτάκια

σαν κάρβουνα αναμμένα

σε μία μεγάλη θράκα

που καίει συνεχώς

Οι νύχτες μαγεμένες

του φεγγαριού τσουλήθρα

κι η αγάπη μας μένει

ξανά στο προσεχώς

Έξω από την πόρτα σου

μια θάλασσα θ' απλώσω

και θα σου κεντήσω

μια χρυσή ακρογιαλιά

με την τρύπια βάρκα μου

κρυφά θα σε σιμώσω

και θα ναυαγήσω

στη γλυκιά σου αγκαλιά

Της πόλης τα φωτάκια

θα πάρουνε το δρόμο

και θα γενούν αστέρια

ψηλά στον ουρανό

Η πόλη θα κοιμάται

και θα έρθεις σαν αέρας

για να με ξημερώσεις

σε κόσμο μαγικό

Μπρος στα σκαλοπάτια σου

παράσταση θα στήσω

θα 'ρθουνε ορχήστρες

με τρομπόνια και βιολιά

Σαν ανάψει η γιορτή

θα πιω και θα μεθύσω

να βρω λίγο θάρρος

να σου δώσω δυο φιλιά

υ.γ. δικό σουυ...

σεληνιαζόμαστεεεε????

τρίτη 11 ιουλίου : μια κατα τάλλα συνηθισμένη μέρα,με ξύπνημα το μεσημέρι,χουζούρεμα,φαγητό,όχι μάθημα οδήγησης,βόλτα στην παραλία και πάλι χουζούρεμα...
το τηλέφωνο στισ 5 χτυπάει και η κολλητή μου με προειδοποιεί ότι το βράδυ θα πάμε αλυκές.σε μια μεγάλη παραλία που έχει πολλά beachobara(Που λεει και ένας φίλος μου),όπου ένα απο αυτά λόγω του στρογγυλού φεγγαριού έκανε πάρτυ..χωρίς να μπορώ να αρνηθώ,μουρμούρισα ένα οκ μιας και η ιδέα με χάλασε αφού το μέρος είναι μακρυά και μετα χρειαζόμουν ταξι για να γυρίσω..
η ιδέα μου έρχεται όταν πια είχα αλλάξει το τρίτο πλευρό για το απογευματινό χουζούρεμα."θα πω ότι θα κοιμηθώ στην αναστασίαα"..έτσι κι έγινε.πάω κουνιστή λυγιστή στον μπαμπά μου κι με γλυκήτατο ύφος κερδίζω τη μάχη..τώρα λοιπόν το μόνο που έμενε ήταν να φτιάξει κάπως η διάθεση μου..
ετοιμάστηκα,και πριν τη παραλία πήγα για καφέμε ξαδέρφια και αδερφό...ναι ναι η διάθεση ανέβαινε...
γύρω στις έντεκα φτάσαμε αλυκές..έχοντας 3 μπουκάλια μαυροδάφνη στις τσάντες,στρώσαμε στην άμμο και κοιτάζαμε το φεγγάρι..η αφεντιά μου έιχε ξαπλώσει σε ξαπλώστρα και είχα απόλα θέα.κόσμο,φεγγάρι,θάλαασσσα..
η ώρα πέρασε και ένα παιδί άρχισε να γδύνεται(απο μέσα φορούσε μαγιώ) και έπεσε στη θάλασσα.ακολούθησαν άλλοι 2 αλλά εμείς ήμασταν διστακτικές.η μια φίλη μου έιχε λιώσει πάνω στη ξαπλώστρα,κοιμόταν για κανα 4ωρο,η άλλη ήταν με το έτερον ήμιση(χτες τα καλάαα),η τρίτη φορούσε τζιν και δεν έιχε μαγιώ και η τέταρτη έιχε ρώσους επισκέπτες..:Ρ
παρόλα αυτά μπήκαμε μέχρι το γόνατο μεσα και χορεύαμε ασταμάτητα στη θάλασσα,ώσπου οι άλλοι αρχίζουν και πλατσουρίζουν πάνω μας και γινόμαστε λούυτσααα...βγαίνουμε βρεγμένες έξω,κι συνεχίζουμε το χορό αν και το κρύο ήταν ήδη τσουχτερόο...
ήταν μαγικά..υπέροχα... συνεχίστηκε μέχρι τις 7.30 το πρωί...

δεν έρω αν έχω ζήσει πιο όμορφες στιγμές..πολύ γέλιο και ωοσταλγία για τα παλιά...
το μόνο πρόβλημα είναι πως μόνο ν ατα γράψω μπορώ προς το παρων,μιας και δεν έχω φωνή καθόλου.... :):)

και εις άλλα με υγεία..
ευχαριστώω παλιομπάζααα..
(δεν έχω θλίψη μα μου χει λείψει το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαίαα...)

νόημαα??? νόημααα??? π ο υ θ ε ν α ! :Ρ

πριν αρκετά χρόνια,δεκαετία κοντά, ο αλκίνοος καθόταν ξημερώματα σ'ένα παγκάκι στην παραλία της χαλκίδας και αναζητούσε ένα μαγαζί σαυτή την πόλη που να μπορεί να κάτσει,να πιει ένα ποτό και να ακούσει καλή μουσική.περνούσαν από την παραλία κάτι νεαροί και τους ρώτησε αν υπήρχε κάτι τέτοιο εκεί τριγύρω και εκείνοι γελώντας απάντησαν πως όχι..φυσικά όχι...μεσα στην απελπισία του λοιπόν έγραψε τους παρακάτω στίχους...


Λάθος πόλη

Αγνωστη πόλη πως βρέθηκα εδώ
καφενεία και δρόμοι και σπίτια
ζωό αδέσποτο μονάχος γυρνώ
νυχτοπούλι που τρέμει την νύχτα

Κίτρινα φώτα,σκοτάδια αδειανά
δυο αιώνες,δυο χρόνια,μια μέρα
η μνήμη ουρλιάζει και με σπρώχνει ξανά
στο εδώ,στο αλλού,στο πιο πέρα

Λάθος πόλη,λάθος ζωή διάλεξε η ζωή μου
μείνε μαζί μου...
Λάθος πόλη,λάθος στιγμή διαλέξαν τα ονειρά μου
μείνε κοντά μου...

Ολοι κοιτάζουν,δεν με βλέπει κανείς
κι ούτε ένα βλέμμα να σε θυμίζει
το κρυμμένο πένθος μιας μεγάλης γιορτής
το αόρατο τείχος του χτίζει

Ξημέρωσε,φεύγει τ'ουρανού η πληγή
πουθενά τ'ονομά σου δεν είδα
στης Τυφλίδας το κάστρο κλαίει ένα παιδί
κι εγώ κλαίω μονάχος στην Χαλκίδα

πιάνομαι απόψε κι εγώ από το τραγούδι αυτό που ποτέ δεν έχω ακούσει.. βρίσκομαι σε εντελώς λάθος πόλη..αααιντε και περνά ο καιρός...

όλα είναι τόσο μα τόσο ήρεμα..τίποτα δεν έχει συνταράξει την καθημερινότητα,παρα μόνο μια τυχαία συνάντηση στην αθήνα...μια συνάντηση που πιθανότατα να μη σημειωθεί ξανά,αλλά ήταν ωραίααα..

βαριέμαι βαριέμαι βαριέμαι..
σταματάω να γκρινιάζω στο βλογκ.πάω να πιάσω κάποιον καημένο στο μσν :Ρ

Όμορφη πόλη..φωνές μουσικές...

σε μια γωνιά της παραλίας κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι την όμορφη πόλη που άφησα για λίγο πίσω μου....

τα δάκρυα κυλούν και το μυαλό κολλάει σε εικόνες και στιγμές.
η απουσία μεγάλο πράγμα μα η νοσταλγία ακόμα μεγαλύτερο..
κι εσύ εκεί,κι εγώ εδώ.
βγαίνω στο μπαλκόνι να δω τη θάλασσα
να σε ψάξω κάπου ανάμεσα στα νερά της..
περιμένω..θα περιμένω..
είναι αλλιώς και το ξέρω..
δε μπορεί να μη θυμάσαι..να μην ένιωσες...
στο μυαλό μου κολλημένο εκείνο το τρίλεπτο...

And I still hold your hand in mine.
In mine when I'm asleep.

άραγε θα το νιώσει ποτέ......?

Θα περάσουν οι μέρες

ναι, ο χρόνος μου τάζει

πως το φως της αυγής

διώχνει κάθε σκοτάδι

Κι όπως φεύγουν οι μέρες

και σε παίρνουν μακριά

σαν λουλούδι η καρδιά μου

στον αέρα σκορπά

Δεν μου μένει τίποτα

Τίποτα να κάνω

τίποτα να πω

Δεν μου μένει τίποτα

κι όμως σ' αγαπάω

κι είμαι ακόμα εδώ

Και περάσανε οι μέρες

όπως μου έταξε ο χρόνος

μα στο φως της αυγής

δεν θαμπώθηκε ο πόνος

Κι είναι οι μέρες βροχή

που το τζάμι χτυπά

να γινόσουνα o ήλιος

να γυρνούσες ξανά

Δεν μου μένει τίποτα

Τίποτα να κάνω

Τίποτα να πω

Δεν μου μένει τίποτα

κι' όμως σ' αγαπάω

κι' είμαι ακόμα εδώ

δε μου μένει τίποτα να κάνω πια..θα βυθιστώ στον εαυτό μου και θα βγω στην επιφάνεια μόλις ξεχάσω...

ένα τραγούδι για την ελευθερία ...

Σβήσε ένα φως, βάλε να πιούμε

πάρε το χέρι μου, δώσ' μου φωτιά

Λίγο να σε χαρώ πριν κοιμηθούμε

κι αύριο ξέχνα με οριστικά

Φύγε πρωί σαν κάθε μέρα

μ' ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά

Μ' ένα μικρό φιλί, μια καλημέρα

και μη με ξαναδείς ποτέ ξανά

Πάει καιρός που θες να φύγεις

πάρε το χέρι μου, πες το γλυκά

Όπως με κοίταξες κάποιον Απρίλη

και μου 'πες σ' αγαπώ πρώτη φορά

ερμηνεία-στίχοι-μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης

ασυναρτησίες * **

Μετά από υπέροχες στιγμές παρέα με το φεγγάρι,που ξεκίνησαν στην παραλία της θεσσαλονικής και τελείωσαν κάπου το πρωί σε ένα μπαλκόνι στην Αγίου Δημητρίου,είμαι σίγουρη τώρα πια τι θέλω,τι ζητάω...θέλω να είμαι καλά να μπορώ εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι να ζούμε τις στιγμές όσο πιο έντονα γίνεται..χτες όλα ήταν όμορφα παρόλο που αποφάσισα να ξεχάσω ανθρώπους και καταστάσεις.Είναι πολύ δύσκολο τελικά να μεταδώσεις σε κάποιον τα συναισθήματα σου και ακόμα πιο δύσκολο εκείνος να τα νιώσει τόσο ώστε να μη χρειάζεται να πει τίποτα για να σε κάνει να νιώσεις άβολα.Πολλές φορές οι άνθρωποι αναγκάζονται να βάλουν ένα τέλος,ένα τέλος που μπορεί να πονέσει στην αρχή αλλά αργότερα σίγουρα ο πόνος αυτός θα μειωθεί..και θα μείνει μια μικρή μικρή πληγή που θα ματώνει μονάχα όταν το επιτρέπουν οι πιο κρυφές και ανομολόγητες σκέψεις...όταν η νοσταλγία το ζητά και το προσμένει.έτσι θέλω και για μένα να κλείσει όλο αυτό..δεν με νοιάζει ο πόνος αλλά με νοιάζει η θύμιση και ο "πόνος που κουβαλά εκείνη μαζί της" ...

θα πέσω για ύπνο..να ξεχάσω,λίγο,κάπως...
θα αναζητήσω τη γνώριμη αγκαλιά της πέμπτης.την αγκαλιά που μου φανέρωσε για ακόμα μια φορά πόσο αληθινά συναισθήματα υπάρχουν..πόση ανάγκη έχουμε για αληθινούς φίλους και ανθρώπους..σευχαριστώ...για όλα...μα πιο πολύ γιατί τώρα πια μου έδειξες πως θα είμαστε πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον..όταν το σκέφτομαι αυτό κάθε πίκρα λιγοστεύει...

αν ακούς στις μουσικές σου πετώ ..............

σα παιδί να γελάς...

πριν από 4 με 5 χρόνια πρωτάκουσα το τραγούδι που υπάρχει στον τίτλο..οι αγαπημένοι όναρ πάντα με ηρεμούσαν..πάντα μου δημιουργούσαν εικόνες στο μυαλό.Το τραγούδι αυτό το σιγοψιθυρίζω εδώ και αρκετές μέρες,έχοντας αντικρύσει πάρα πάρα πολλά...δεν μπορώ να καταλάβω τί ακριβώς γίνεται στον κόσμο..όλα κινούνται γρήγορα και περίεργα..δε μαρέσει όλο αυτό και ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα απολύτως για να το διορθώσω,δυστυχώς.

τι το γεγονός με τον άλεξ, τι όλα αυτά που γίνονται με τις καταλήψεις,με τις αντιδράσεις της πολιτείας,των ανθρώπων,νέων ή όχι,τι όλα αυτά που σκέφτομαι και πιστεύω...

δεν αισθάνομαι και πάρα πολύ καλά, η διάθεση μου είναι λίγο περίεργη αλλά ευτυχώς δίπλα μου είναι ένας άνθρωπος που λατρεύω..δεν ξέρω τι γίνεται..συζητούσα με ένα φίλο μου τις προάλλες για το μέλλον.επέμενε ότι δεν θέλει να αποκτήσει παιδιά μόνο και μόνο γιατί το μέλλον του φαίνεται αβέβαιο,και κυρίως πολύ χειρότερο από το παρών.Δεν μπορώ να συμφωνήσω με την άποψη του αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι σίγουρα το αύριο θα διαφέρει από το τώρα ...
φοβάμαι..για πολλά...
δε μαρέσει να μιλάω έτσι αλλά προς το παρών μόνο αυτά μπορώ να πώ...
γκρ....όλα θα πάνε καλάα..
ξύπνα φτάσαμεε............

και τι κάνεις όταν ερωτεύεσαι μα δεν τολμάς να το πεις?

σ'αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πώ ...

μ'ενα χαμόγελο μπορείς τα θαύματα να πεις...

ακόμα μια εβδομάδα,μια διαφορετική διάθεση,ένα αλλιώτικο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη...ακούω ένα τραγούδι που τελευταία με έκανε και κόλλησα...τώρα με τι με ποιόν πώς και πότε δεν ξέρω..αλλά εγώ κόλλησα και νομίζω ότι αυτό είναι καλό..
βάζω τέρμα το friday im in love και νιώθω σα να φωνάζω τον αδερφούλη μου να το τραγουδήσουμε παρέα όπως κάνουμε στο αυτοκίνητοο κάθε φοράαα...κάθε φοράα που νυστάζει και για να τον ξυπνήσω το τραγουδάω acapellaa..:P

χτες για ακόμα μια φορά ένιωσα πολύ όμορφα,παρέα με ανθρώπους ξεχωριστούς..έλειπε βέβαια ένας για να νιώσω ότι οι στιγμές ολοκληρώνονται αλλά ξέρω ότι ήταν καλά και αυτός εκεί που ήταν..

έπεσα για ύπνο κρατώντας σφιχτά αγκαλιά μου μια μικρή σκέψη..ξύπνησα και η σκέψη είχε παραμέινει δίπλα μου..με ακολουθεί ακόμα...μια σκέψη που γεμίζει και πάλι τη ψυχή μου..πέρασαν δύσκολες μέρες..θα ρθουν ίσως και άλλες..αλλά θα πάνε όλα καλά...

δίπλα μου έχω την ιστορία ΜΜΕ έτοιμη να την πάρω αγκαλιάα (ουτοπικόο) και να αρχίσω να την καλοπιάνω μπας και δούμε κανένα βαθμό.. :)

όλα θα πάνε καλάα...άιιντε και τελειώνουμεεεεε...αίντε και θα παίξω τάβλι....αίντε και θα έρθει και η ξαδέρφη μουυυ...αίντεε και θα σε δώ ξανάα....

εγώ πατώ στον ουρανό,βαδίζω στον ωκεανό
πάνω στο κύμα περπατώ εσένα σαν κοιτώ...

(μία απουσία και στον κύριο μν8 παρακαλώ..)

ας ερχόσουν για λίγο

δε θέλω άλλο πια μεγάλα λόγια
θέλω πράξεις..μόνο πράξεις..


θέλω να γυρίσεις από εκεί.σε χρειάζομαι.άκου πόσο μόνη νιώθω να πάρει.θα σε πάω εγώ αυτή τη φορά βόλτα.θα φανώ εγώ δυνατή,αρκεί να έρθεις.

πνίγομαι σε θάλασσα από αλήθειες σκληρές..

Bloggers όλου του κόσμου ενωθείτε :)

θα ήθελα τη βοήθεια σας για κάτι που νομίζω ακούγεται πολύ τις τελευταίες μέρες...έχω μια εργασία που αφορά τους επικοινωνητές και το ρόλο τους...προτίμησα λοιπόν να απορρίψω τα προτεινόμενα από τον καθηγητή θέματα και να γράψω για τους bloggers..υλικό έχω αρκετό αλλά θα επιθυμούσα και τη δική σας γνώμη για να μπορώ να την καταγράψω όσο μπορώ στατιστικά..και για να μιλήσω με μεγαλύτερη σαφήνεια,το θέμα είναι οι επικοινωνητές και η επιρροή τους στο σύνολο...
σας ευχαριστώ πολύ πολύ...

θα'θελα αέρας να γίνω .......

θα ρχομαι τις νύχτες,θα σε κρυφοκοιτώ,θα σαγγίζω...θα σου ψιθυρίζω τι νιώθω και εσύ θα μακούς χωρίς να το νιώθεις...θα σου λεω τι περάσαμε και τι θα περάσουμε για να μαστε μαζί επιτέλους και θα μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα κάνω τα πάντα ... δεν σου λέω να με περιμένεις..εξάλλου θα ήταν εγωιστικό,απλά σου λέω ότι θα έρθω,κάποτε θα έρθω...και τότε μακάρι να σε βρω εκεί στο ίδιο όνειρο...

λόγια μάταια ...

Μετά απο ένα περίεργο χτεσινό βράδυ,με τρελή συνάντηση-ρεζίλι με γνωστό τραγουδοποιό,με δάκρυα νοσταλγίας και με σκέψεις από το παρελθόν,γύρισα ξανά στην πραγματικότητα..έχω αρκετό διάβασμα,2 εργασίες και καθόλου μα καθόλου όρεξη να διαβάσω..μου λείπουν πάρα πολλά πράγματα και απορώ δηλαδή πότε θα έρθει η στιγμή που θα λέω ότι δε μου λείπει τίποτα,ότι δε μου λείπει κανείς...
προς το παρων κλείνομαι στο δωματιό μου όπως παλιά,βάζω τέρμα μουσική και προσπαθώ να βυθιστώ σε ότι αποζητώ φανερά και κρυφά....

πέρυσι τέτοια μέρα είδα για τελευταία φορά μια φίλη...αυτοκτόνησε αναζητώντας τα όνειρά της..προσπαθώντας να ζήσει καλύτερα...είσαι χαζή τελικά..αν δεν το είχες κάνει αυτό θα ήσουν εδώ... θα πάλευες να τα ζήσεις όλα εδώ... ελπίζω να έχεις λυτρωθεί τουλάχιστον απόσα σε βασανίζουν..
εμείς δε σε ξεχνάμε...δε μπορούμε άλλωστε..

είσαι τα όνειρα στο δικό μου κεφάλιι ...

άνοιξη πρώτης γυμνασίου...θυμάμαι έπαιζε ασταμάτητα μια κασσέτα με τραγούδια και ερμηνευτές που μέχρι τότε μου ήταν περίπου άγνωστοι..μια κασσέτα με magic de spell και όταν νυχτώνει,με τρύπες και ταξιδιάρα ψυχή,με ξύλινα σπαθιά,με παπακωσταντίνου βασίλη και μαχαίρι,με αλκίνοο και δεν μπορώ με tsopana rave και θα μείνω όπως είμαι..και άλλα πολλά βέβαια,αλλά αυτό το τελευταίο ήταν που με έκανε να αγαπήσω στην κυριολεξία την κασσέτα αυτή και πανω απόλα να κολλήσω άσχημα με ένα διαφορετικό είδος μουσικής...η κασσέτα αυτή έσπασε μετα από έναν τρομερό καβγά με τον αδερφό μου...νομίζω του πέρασε ξυστά απο το κεφάλι.. :Ρ όταν συνειδητοποίησα τι είχα πετάξει έμεινα..έψαχνα απεγνωσμένα χρόνια για το τραγούδι αυτό..το βρήκα πριν μια εβδομάδα...και για την ιστορία μου το βρήκε ένας φίλος...τον ευχαριστώ τρελά παρεπιπτόντως..

είναι τα όνειρα του δρόμου παντα ίδια
γιαυτό μαρέσουν τα μεγάλα ταξίδια
είναι δικός μου ο δρόμος που χω πάρει
είσαι τα όνειρα στο δικό μου κεφάλι

ε τώρα με το ρεφραίν αυτό δεν φαίνεται ότι το τραγούδι αυτό ταιρίαζει με τον τίτλο του μπλογκ και γενικα με τιτλο της ζωης μουυ...

" θα μείνω όπως είμαι δεν θαλλάξω..."

και αυτό γιατί δεν μαρέσουν οι ριζικές αλλάγες...γιατί ο χαρακτήρας μου ήταν,είναι και θα είναι αυτός...δεν αλλάζω...

αν γίνω όπως θέλεις,θα σε νοιάζει
γιατι θα χάσεις το καλό που σε κρατάει ζωντανό,
αυτό που κάνει τη καρδιά μου να φωνάζει
γιαυτό σου λέω "άστο δεν πειράζει"
θα μείνω όπως έίμαι δεν αλλάζω..
αυτά που ονειρεύομαι με αυτά που ονειρεύεσαι θα είναι η ζωή που σχεδιάζω...αυτή είναι η ζωή που σχεδιάζωωωωωωωω....

ζητείται κατοικία...

μετά από ένα μικρό καφέ στην πρίγκηπο,καλό κρασάκι στην ανδρομέδα και συνάντηση 5 λεπτών στην καμάρα με τον αδερφό μου,ανηοφορίσαμε χτές βράδυ για τα στενά της άνω πόλης κατα τις 11,μετά από τις πάμπολλες πιέσεις που δέχτηκαν απο εμένα οι φίλοι μου..
είμαι περίπου 7 μήνες θεσσαλονίκη και όμως χτες ήταν η πρώτη φορά που είδα την πόλη από ψηλά...

νόμιζα πως βρισκόμουν σε νησί..στενά σοκάκια,σπίτια στον ίδιο ρυθμό,μονοκατοικίες με όμορφους κήπους,μικρές εκκλησίες και πολύ πολύ παλιά αυτοκίνητα.... όλα με γυρνούσαν σε μια άλλη εποχή παρόλο που βρισκόμουν μόλις 10 λεπτά απο το κέντρο..περπατούσα στα σοκάκια και στο μυαλό μου στιγμές από τα σοκάκια της μήλου και της σκιάθου που τα γυρνούσα παρέα με ένα ζεστο,γνώριμο άγγιγμα...στην πραγματικότητα με επαναφέρει η νέττα που αρχίζει και ουρλιάζει ότι είδε "ενοικιάζεται" σε ένα τέλειο σπίτι..γυρνάω και κοιτάζω ένα διώροφο το οποίο ήταν κατασκευασμένο έτσι ώστε να υπάρχουν μόνο γκαρσονιέρες και μικρά δυάρια..λόγω του ακατάλληλου της ώρας δεν μπορέσαμε να δούμε το σπίτι μέσα αλλά κρατήσαμε τηλέφωνο και αύριο θα πάω να το δώωω..
δε ξέρω αν με συμφέρει να μείνω τόσο ψηλά αλλά η αλήθεια είναι πως ξετρελάθηκα με την περιοχή..πριν λίγο καιρό ένιωθα πως η θεσσαλονίκη δεν μπορεί να με κρατήσει πιά...
τώρα όμως σκέφτομαι πως μόνο εδώ μπορώ να είμαι.. αφού πουθενά δεν μπορώ πια να σε έχω...

μια ευχή μικρή να βρώ σπίτι σύντομα....

μπορεί....

λέω εγώ μπορεί...

να μην είμαι τόσο κακιά όσο θέλουν κάποιοι να με παρουσιάζουν..
να είμαι πράγματι εγωίστρια αλλά να έχω γίνει μετά από πολλές προσωπικές ήττες,μετά από πόνο και από ανάγκη να προστατεύσω τον εαυτό μου...
να ξέρω να πονάω,να μάχομαι,να κερδίζω να χάνω και να μη μενδιαφέρει να ρισκάρω αν ξέρω ότι κάτι αξίζει..
να μη ρισκάρω καθόλου όταν βλέπω πως κάτι δεν πάει καλά...
να νιώθω πράγματα σε υπερβολικό βαθμό...
να αγαπάω κάθετι που με κάνει να νιώθω όμορφα και
να χρειάζομαι κάθετι που με κάνει να νιώθω άσχημα και άβολα..κάθετι που με προσβάλλει...
να έχω αλλάξει σε σχέση με παλαιότερα
να έχω μετανιώσει πολλά και ας μη μαρέσει να μετανιώνω
να αδικώ και να αδικούμαι
να ζητάω,να μην παίρνω και να φαίνεται στους άλλους ότι αποζητώ μονάχα το κέρδος..
να φαίνομαι αχάριστη και χαζοβιόλα...

δεν με ενδιαφέρει πια..ειλικρινά..Εγώ καλώς ή κακώς έμαθα να πονάω..έμαθα να είμαι μακρυά,έμαθα να πληρώνω λάθη,έμαθα να αγαπάω,να δίνω ότι μπορώ,να κλαίω,να γελώ....Εγώ σταματάω εδώ και αγνοώ τον καθένα που προσπαθεί να με μειώσει ...
είμαι αυτή που είμαι και οι δικοί μου άνθρωποι,αυτοί που με ξέρουν,είμαι σίγουρη πως γνωρίζουν με ποιον συναναστρέφονται...

βάζω τέλος στις άσχημες σκέψεις...δεν είμαι μύγα αλλά κουράστηκα...

αύριο θέλω να ξυπνήσω και όλα να είναι γαλανά...όπως η γαλανή φωνή σου που δεν ακούω πιά.....

δικό σου........

Σήμερα τα χρώματα μεγάλωσαν μετά τη βροχή
Σήμερα τα πήρες και ζωγράφισες μια εικόνα μαγική
κι εγώ από μέσα θα περάσω, η πόρτα είν' ανοιχτή

Στην μαγική σου εικόνα, που όλα μονοιάζουν μάτια μου
κι όλα είναι μέσα σ' όλα, έσβησαν τα σκοτάδια μου

Μέσα στα χέρια σου οι εποχές ένα ποτάμι που κυλά
Σ' αρχαίες πόλεις, σ' εξοχές κι έπειτα χύνεται ξανά
στην μαγική σου εικόνα

Σήμερα είμαι ένα φύλλο που πέφτει στη γη στα πόδια σου
Σήμερα είμαι μια μικρή σιωπή ανάμεσα στα λόγια σου
Δε θέλω τίποτα ν' αλλάξω τούτη τη στιγμή

Στην μαγική σου εικόνα...

εγώ μιλάω για δύναμη της ελπίδας..

σε λίγο θα μαι πάνω...

γράφω,γεμίζω σελίδες και ουσιαστικά τσαλακώνω λευκές κόλλες χαρτί όπως νιώθει και η καρδιά μου..τσαλακωμένη και πληγωμένη..άδεια σαν μια λευκή κόλλα,που ταυτόχρονα είναι κι εκείνη γεμάτη με σκέψεις υποθετικές..με σκέψεις που παραλίγο να αποτυπωθούν,να βγούν στην επιφάνεια,αποζητώντας απεγνωσμένα κάποιον να τις πλησιάσει..να τις αγαπήσει..να τις νιώσει...

κάθε φορά που λέω θα τα πούμε σύντομα αυτό νιώθω...άδεια...τρέμω πως αυτό το σύντομα δεν ισχύει...δε θα ισχύσει... και το χειρότερο είναι πως με εμάς τους δύο αυτό το σύντομα είναι ανύπαρκτο...σε σενα μπορώ να λέω μονάχα ότι ελπίζω να σε ξαναδώ....πότε ή ποτέ αυτό είναι όντως ένα δίλημμα...

σε λίγο φεύγω..θα κλείσω τη βαλίτσα,θα έχω φορέσει τη ζακέτα και θα κλείνω την πόρτα...
όταν την ξανανοίξω θα μαι καλύτερα..θα μπορώ να μιλήσω για δύναμη,με δύναμη...και θα ελπίζω να ξέρω όλα γιατί γίνονται και πώς λειτουργούν ....

σε λίγο θα μαι πάνω...κι εσύ πιο μακρυά μου απο ποτέ..με συνήθισες σαυτό,παρόλο που μου κοστίζει...ήμασταν ένα αλλά τώρα πια γίναμε δύο ... καλύτερα έτσι, λες...

τα γαλάζια σου γράμματα τρυφερές αναμνήσεις
να μου λες χίλια πράγματα,μα δε λες να γυρίσεις....


Νύχτα βροχερή κι άδειο το χέρι
Ψάχνει να σε βρει, μα δεν το ξέρει
πού θα σε βρει

Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες
Τώρα βροχή
Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες
Τώρα σιωπή

Πέτρωσε η φωνή και πώς να κλάψει
Που ’φυγες εσύ, έχουν ανάψει
χίλιοι καημοί

Μια φορά θυμάμαι...

Θα ’ρθει το πρωί και θα περάσει
Θα με λυπηθεί, θα με ξεχάσει
όπως και συ

Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες
Τώρα βροχή
Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες
Τώρα σιωπή

κοιτάζοντας στο ίδιο σημείο...

έχω γράψει 3 φορές 3 διαφορετικά κείμενα..κανένα δεν ποστάρω..κανένα δε λεεί αυτά που πραγματικά μάλλον θέλω να πώ...

περνάω όμορφα..οι μέρες κυλούν γρήγορα και ευχάριστα,ώσπου μάλιστα μπορείς να φτάσειςκαι σε σημείο να παρακαλάς να πάψει για λίγο να υφίσταται ο θεός χρόνος...προσπαθώ να συγκρατήσω όλες τις στιγμές,όλα τα γέλια,τις ατελείωτες ώρες παλέρμο στο κρηπίδωμα,τις κρυφές φωτογραφίες,τις αποκρύψεις,ακόμα και τα προβλήματα,τα δάκρυα και τις αγκαλιές όλο κατανόηση και αγάπη... θα ανέβω πάνω και κάποια από αυτά θα τα χάσω,μα ξέρω θα έρθουν άλλα..διαφορετικά αλλά εξίσου όμορφα...

είναι στιγμές που νιώθω απόλυτη ευτυχία...μα αστραπιαία σκέφτομαι πως αυτό δεν ισχύει.. πιθανότατα δεν ισχύει δηλαδή..μου λείπουν κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα που νιώθω ότι η απουσία τους μου στοιχίζει...με περιορίζει..με απομακρύνει απο το απόλυτο ..τις μέρες αυτές η απουσία τους ακόμα πιο έντονη και η δική μου ψυχικά διάθεση με ακόμα πιο έντονα σκαμπανεβάσματα...ανάμεσα στη χαρά και τη θλίψη ...

όλα θα φτιάξουν όμως...όλα... σίγουρα ...

μακάρι να μπορούσα να ζήσω το όνειρο όσο πιο έντονα γίνεται..
ένα όνειρο στο οποίο θα συμμετείχαν όλοι...όλοι...

* σαν σήμερα πρίν απο 4 χρόνια μου είχες αφιερώσει ένα τραγούδι ... το ακούω να ξέρεις...
είναι σαν να είσαι εδώ ρε.. είμαι στη σχολή που ήθελες να είσαι,προσπαθώ να κάνω κι άλλα που ήθελες εσύ...θα τα καταφέρω θα δείς...το ακούω να ξέρεις...

** ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσουν το μπλόγκ οι φίλες μου...ίσως και γιαυτό να το γράφω...
δεν πρέπει να το έχω πει ποτέ..αλλά δε θα μπορούσα ποτέ να ζήσω χωρίς εσάς...την αγάπη και τη φιλία σας..
έχουμε κακομάθει η μία την άλλη μα ξέρω καλά πως τελικά δε θα χωρίσουμε ποτέ..δεν το κάναμε 6 χρόνια..τώρα θα γίνει......?.....ευχαριστώ....
***εσύ κι αν δεν παίζει να το διαβάσεις..σευχαριστώ για τη ζεστή αγκαλιά σήμερα..το χρειαζόμουν..πολύ..με συνέφερες..

και εγώ εδώ..περιμένω κάτι απο σενα....

.....

χριστός ανέστη...χρόνια πολλά.......

Έφυγες μα μένει η φωνή σου το χαμόγελό σου κι η αναπνοή σου
τώρα μένω μόνη κι όλα με πονάνε η μέρα χαράζει για να σε θυμάμαι.

Κι η ζωή μου μοιάζει σύννεφο που βρέχει στη μικρή οθόνη του δικού μου κόσμου
οι σταγόνες πνίγουν όνειρα κι ελπίδες μα εσύ μου είπες σ'αγαπάω φώς μου...

Λείπεις κι όμως είσαι πάντα εδώ σ' ένα όνειρο που'χω ακόμα ζωντανό
στη καρδιά μου ένα σ'αγαπώ κρυμμένο να ξέρεις πως θα σε περιμένω.

Κι η ζωή μου μοιάζει σύννεφο που βρέχει στη μικρή οθόνη του δικού μου κόσμου
οι σταγόνες πνίγουν όνειρα κι ελπίδες μα εσύ μου είπες σ' αγαπάω φώς μου...

ασυνάρτητες σκέψεις νούμερο 1

έκλεισα την πόρτα,μετά το φώς και έβαλα να παίζει το καινούριο του αλκίνοου με τα κυπριακά..μαρέσει υπερβολικά το έντεκα..το βάζω λοιπόν στο repeat παίρνω τον υπολογιστή στα χέρια και ξεκινάωνα γράφω..να χάνομαι σε σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό μου και δε βγαίνουν προς τα έξω...
σήμερα όλη μέρα δουλειά...κούραση,άσχημη διάθεση και φυσικά οι καμπάνες να καλύπτουν με το πένθιμο χτύπο τους όλη τη βαβούρα της χαλκίδας...

κουράστηκα..βαρέθηκα...
μου λείπουν αγαπημένα πρόσωπα..δεν αντέχω..θα μου πεις εσύ το λες αυτό?....
ο θείος της κολλητής μου είναι άρρωστος.... νιώθω ότι περνά ότι πέρασα εγώ πριν 6 χρόνια..ναι πολύς καιρός...αλλά μαζί της τα ζώ κι εγώ ξανα...ελπίζω το τέλος να διαφέρει...

χτες ήμασταν στο γνωστό μέρος,τα γνωστά άτομα μαζί με έναν φίλο που σπουδάζει κύπρο..αυτός κι αν έχει πρόβλημα..θέλω να γίνω χίλια κομμάτια για να μπορέσω να τον βοηθήσω,αλλά είναι τόσο εγωιστής που δε δέχεται βοήθεια από κανέναν...δε θέλω να γκρινιάζω...και πόσο μάλλον εδώ πέρα που είμαι On Air αλλά δεν μπορώω...

θέλω να το φωνάξω....
θέλω να ζώ αληθινάααααααααααααααααααααα..................
θέλω να πάνε όλα καλαάα...
θέλω να είμαστε όλοι καλά........

θέλω να μη πάψω ποτέ ...ποτέ να ελπίζω... αν το κάνω...το χάσαμε το παιχνίδι....

του πρωινού άστρο θαμπό για χάρη σου αγρυπνούμε.....

Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά αέρας πεχλιβάνης
Να μη μπορείς να κοιμηθείς όταν τον ανασάνεις
Θα' χει θυμάρι στα μαλλιά, κράνα για σκουλαρίκια
Και μες στο στόμα θα γυρνά ρητορικά χαλίκια

Θα κατεβεί σαν άρχοντας, θα κατεβεί σα λύκος
Να πάρει χρώμα και ζωή της μοναξιάς ο κήπος
Τα μελισσάκια θα γυρνούν γύρω απ' τις πολυθρόνες
Και το νερό το κρύσταλλο θα ρέει απ' τις οθόνες

Αγέρα να' σαι τιμωρός, να 'σαι και παιχνιδιάρης
Κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, να 'ρθεις να μου την πάρεις
Για να κοιτάει από ψηλά του κόσμου τη ραστώνη
Να ξεχαστεί σαν των βουνών το περσινό το χιόνι

Μια βόλτα στα βαθιά (...) μαζί σου .......

φοβάμαι πως αρχίζω και βυθίζομαι ξανά στη μελαγχολία...τη θλίψη του μυαλού μα πάνω απολα σε αυτήν της ψυχής...ο βυθός,σκοτεινός,βαθύς και ανεξερεύνητος..όπως και όλες μου οι κινήσεις..άγνωστες και αναμενόμενες μαζί...
φοβάμαι να παρασυρθώ ξανά στο βυθό του εαυτού μου,που δεν υπάρχει φώς,που δεν υπάρχει αντοχή,δύναμη και θάρρος...κρατιέμαι..για πόσο ακόμα..........κρατιέμαι....μη μου αφήσεις το χέρι...απο σενα κρατιέμαι...θα πέσω...μακους?.....απότομα....


Έλα λευκό μου σύννεφο και γίνε προσκεφάλι
για το παιδί το χνουδαλό που ο ύπνος το 'χει πάρει

Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς και πριν καλοξυπνήσει
μέσα απ 'τα βάτα της σιωπής στ 'όνειρο να βαδίσει

Να είναι το όνειρο καλό κι απατηλό ας είναι
κι ύστερα γύρισε ψηλά κι αν θες βροχούλα γίνε

δικό σου για πάντα...

όλα άρχισαν κάπως έτσι....

Πάλι μιλάω με τις σκιές
Πάλι με κέρδισε το χθες
Πάλι αντέχω γιατί υπάρχεις
Μα και που υπάρχεις μακριά μου με σκοτώνει
Και δεν ελέγχω της καρδιάς μου το τιμόνι

Σα με βρίσκουνΞημερώματα
Δίχως χρώματα
Ν'αναλαμβάνει την ευθύνη
Ότι από μένα έχει μείνει
Ξημερώματα
Πάλι κλάματα
Κι έτσι όπως κόβεται η φωνή μου
Ζητάω να'ρθεις στην προσευχή μου
Αλλά στις μέρες μας δε γίνονται πια θαύματα

Πάλι μιλάω με τη σιωπή
Στα δύο η ζωή μου έχει κοπεί
Και πάλι αντέχω γιατί υπάρχεις
Μα και που υπάρχεις μακριά μου με τρελαίνει
Και δε γνωρίζω η καρδιά που με πηγαίνει
Σα με βρίσκουν

ξημερώματα.....




σήμερα σε όλα αυτά μπήκε μια άνω τελεία΄...και αυτό πολύ απλά για να καταφέρουμε να μην υπάρξει ποτέ μια τελεία που θα σημαίνει το τέλος των στιγμών,της αγάπης ....

θα είμαι για πάντα δίπλα σου..με κάθε τρόπο...περάσαμε πολλά...αληθινά όλα..από την αρχή μέχρι τώρα...το τέλος δεν έχει έρθει.........