διακοπή ρεύματος...

ολόχρυσος ήλιος πάνω από τον κόσμο της
απέραντο γαλάζιο στο δικό της καθρέφτη
με δυο μικρές αχνές σκιές σαν μικρά σύννεφα στον ουρανό.
δυο οι σκιές,δυο και τα όνειρα της...

χωρισμένη σε δυο,καταβάθος ένα...
πονούσε,πονάει,πόνεσε.
το ένα αριθμός μοναχικός.

ένα κερί καίει σε δωμάτιο σκοτεινό.
η σιωπή τρυπά τον τοίχο και η αντοχή εξαντλείται.
οι σκιές εμφανίζονται ξανά και το λευκό,αχνό χρώμα γινεται αχνό αλλά μαύρο.
μαύρο παντού λευκό πουθενά.

χωρισμένη σε δυο,καταβάθος χίλια.
χίλια πρόσωπα στη ψυχή της,αγαπημένα και φωτεινά.
φωτεινός και ο κόσμος της,στη σκέψη τους.
χίλιες αχνες σκιές στο καθρέφτη της φέρνουν το φώς ξανά
το ένα αριθμός που κρύβει πίσω του πολλά ένα ακόμα...
το ένα αριθμός αγαπημένος,συνδυασμένος με πολλους πολλους αριθμούς..


και εκεί που ήμουν έτοιμη να γράψω εντυπώσεις από τους δραμαμίνη και το δρογώση,το ρεύμα κόπηκε,άναψα ένα κερί και έκατσα στο ανοιχτό πισι..το παραπάνω γράφτηκε λόγω διακοπής..αν δεν ήταν σκοτάδι μπορεί και να μην υπήρχε..

οι εντυπώσεις για τη συναυλία θα έρθουν άλλη στιγμή.
πάω να σβήσω το φώς..εγώ όχι η δεη..

η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια...

Μια ανατολή σ' ένα κόσμο
που δεν έχει πάψει ποτέ
να γυρίζει στην ίδια τροχιά
όμως στην άλλη άκρη της γης
κάποιος βλέπει τον ήλιο
να πέφτει ξανά
όμως ξανά ανάβει
ο φάρος του κόσμου
χτυπάει ξαφνικά τα φτερά του
το φως απ΄τη χώρα των πάγων
βουτάει στην καρδιά σου
κι υψώνεται πάνω απ' τη Γη
του Πυρός.

Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα
ώσπου ν' αρχίσω πια να σ' εμπιστεύομαι
ώσπου να πάψω να φοβάμαι...
μου είχες πει πως θά 'ρθει κάποια μέρα
που ό,τι αντικρύζω θα το ερωτεύομαι
τώρα αρχίζω και θυμάμαι

Η αγάπη πληρώνει κρυφά δολοφόνους
συχνάζει σε δρόμους χωρίς γυρισμό
σ' αγαπώ κι ας μην ξέρω ούτε καν τ' όνομά σου
ετοιμάσου σε λίγο θα πεις σε μισώ
είμαι το ένα μισό της σελήνης
μην κλείνεις σε λίγο γεμίζει
το άλλο μισό
η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια
ρωτάει ποιος διψάει
ψυθιρίζεις "εγώ..."

ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ-ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟ ΚΑΙ ΘΥΜΑΜΑΙ

για μέρες φοβόμουν να αντικρύσω τα πάντα..αισθανόμαι ότι αυτό που γινόταν μέσα μου,σκότωνε ο,τι γύρω μου...τι κάθομαι και λέω τελικά? είμαι τυχερή.. :)
η αγάπη,όπως λεει και το παραπάνω τραγούδι,γεμίζει ξανά τα άδεια μου ποτήρια...και έτσι θα είμαι stnd by να τα γεμίζω συνεχώς,καθώς έχω μπόλικες λέξεις συνώνυμες της,μέσα μου...

τα ταξίδια μου,συνεχίζονται...

είμαι ανισόρροπη και είναι γνωστό σε όλους όσους με ξέρουν..
επίσης δεν είμαι και καθόλου αποφασιστική...δηλαδή μπορώ να πώ κάτι και μετά από κάποιο καιρό θα το ξε-πώ..:ΡΡ
έτσι έγινε και τώρα.. είχα αποφασίσει να διακόψω το μπλόγκ,επειδή φοβήθηκα ότι είχε φτάσει το τέλος..τελικά μετά από συζητήσεις και μια συγκεκριμένη πρόταση ενός πολύ κοντινού μου ανθρώπου,αποφάσισα να το συνεχίσω..
το αγαπάω.αυτό νιώθω.και επειδή ότι αγαπάμε δε πρέπει να το αφήνουμε(αν βέβαια δεν θέλουμε να το αφήσουμε) εγώ θα το βγάλω από το ντουλάπι,θα το ξεσκονίσω μιας και έμεινε εκεί θαμμένο δεκαεφτά μερούλες και θα αρχίσω ξανά να ζω μαζί του...

μα εγώ κρατώ εκεί..τη μικρή σου συμβουλή...
σ'ένα όνειρο να ζεις και ποτέ σου μη ντραπείς
και αν καάποτε το χάσεις μάθε πάλι να το φτιάξεις...

Δεν ξέρω τι είναι,
Ούτε πώς φτάνει,
Ούτε τι χρώμα έχουν οι μέρες όταν έρχεται
Δεν είμαι ο μόνος
-το είδανε κι άλλοι-
Να μπαίνει μέσα στα νερά και να μη βρέχεται.

Μην το μαλώσεις,
Μην το ζορίσεις,
Σήκω απ' το πιάνο, βγες μια βόλτα, αναστέναξε
Σαν περιστέρι
Είχε καθίσει
Απάνω σου όταν σε βαφτίζαν, αλλά πέταξε.

Το πλήθος βλέπει
Μόνο τον χρόνο
Που τα μωρά του βγαίνουν βόλτα με τον διάβολο
Με πιάνει ζάλη
Μα βλέπω μόνο
Να 'ρχεσαι απλά και να μου ξαναφεύγεις αύριο.

Δεν ξέρω τι είσαι,
Ούτε ως πού φτάνεις,
Ούτε τι χρώμα έχουν οι μέρες όταν έρχεσαι
Δεν είμαι ο μόνος
-σε είδανε κι άλλοι-
Να μπαίνεις μέσα στα νερά και να μη βρέχεσαι.

θα επιστρέψω σύντομα...

και τώρα,τί ?

κι ας με βρήκε ο χρόνος άρρωστη με πυρετό,βήχα και συνάχι,και ας γκρίνιαζα ατελείωτα,και ας δε κέρδισα το φλουρί για ακόμα μια φορά,και ας κοπάνησα τσιγκουδιές που με έστειλαν παρέα με τον παππού,και ας ένιωσα άσχημα πρωτοχρονιάτικα λόγω του "κακομαθημένου-καλομαθημένου" που κρύβω μέσα μου,φέτος ο χρόνος μπήκε με τις καλύτερες προοπτικές.ατελειωτο κλάμα και γέλιο στο νισαν της κολλητής και ασταμάτητος χορός με χαρτομάντηλα στο χέρι..
στην αρχή του 2008 εγώ έθεσα ενα τέλος.θα το τηρήσω?
τελευταίο ποστ στο βλογκ αυτό.δε ξέρω γιατί με αισθάνομαι πως πρέπει να το αφήσω να σκονιστεί μέσα στο ντουλάπι για να αποκτήσουν ξανά αξία αυτά που υπάρχουν μέσα.
η συνέχεια θα υπάρξει μα δε ξέρω πότε και πώς..
το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ θα συνεχίζω να ζω μέσα στο όνειρο...και αν κάποτε το χάσω,θα κάνω τα πάντα να το φτιάξω ξανά...
καλό 2008 γεμάτο έντονες στιγμές,γεμάτο αλήθειες και ωραίους συνταξιδιώτες!!!