έχουν περάσει πολλές μέρες από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι εδώ..μάλιστα το τελευταίο ποστ σβήστηκε..ναι ναι..μόνο του επέλεξε το δρόμο για τον κάδο ανακύκλωσης..
ακούω στην επανάληψη το μινοράκι από τη συναυλία του μελωδία..ο αλκίνοος είναι υπέροχος..μου είχε λείψει..μου έλειψε η αύρα του...
φθινοπώριασε για τα καλά...έξω βρέχει και το σπίτι ολοένα και παγώνει..τα βιβλία με περιμένουν πάνω στο γραφείο,τα κεράκια ολοκαίνουρια έτοιμα να πάρουν φωτιά...ανάβω ένα..το αγαπημένο μου....στο μυαλό έρχονται εικόνες...κλείνω τα μάτια και ζητώ να γυρίσω το χρόνο πίσω..23 ιουλίου ήταν..σάββατο ξημέρωνε κυριακή...ένα από τα πιο όμορφα ξημερώματα στη χαλκίδα..
όλα έχουν τελειώσει και όλα είναι ακόμα εδώ...
ο έρωτας έφυγε...μα ο πόνος μένει...
και το γιατί έχει πάρει τη θέση του προσώπου σου στο μυαλό μου.. δεν είναι κρίμα..?
σαφήνω πίσω..ελπίζω να το εννοώ...
σκουπίζουμε λοιπόν τα μάτια,σβήνουμε το κεράκι και κάνουμε πιο όμορφες σκέψεις...
την πόλη στην οποία ζω,τους ανθρώπους που έχω γύρω μου(και δίπλα και λίγο πιο μακρυα(για σενα λέω άρχοντα)) μα ιδιαίτερα τη γνώριμη αγκαλιά που ξέρω ότι θα με συντροφεύει όπου κι αν πάω-πάει....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου