ε π ι σ τ ρ ο φ η

αν δεν με καλούσε το καλό μου σουρωτήρι σε ένα παιχνιδάκι δε ξέρω κι εγώ πότε θα αποφάσιζα να γράψω κάτι εδώ.βέβαια,ούτε τώρα θα βάλω τις φωτογραφίες με τις κούπες μου,μιας και είμαι στη χαλκίδα,αλλά θα συνεχίζω να γράφω γιατί η νύχτα είναι μεγάλη και έμαθα πλέον να κοιμάμαι αφού βγει ο ήλιος...(μπανιστήρι δε ξέχασα το παιχνίδι,στο επόμενο ποστ απο τη σαλονικα:Ρ)...

η χαλκίδα άδεια και δεν μπορώ...

Χάνομαι χωρίς ελπίδα μέρα-νύχτα στη Χαλκίδα
στο δικό σου το περίπου και στα ρεύματα του Ευρίπου

Η ψυχή μου θα σαλπάρει στα νερά τα σκοτεινά
H παλίρροια θα με πάρει και δε θα με δεις ξανά
H παλίρροια θα με πάρει και δε θα με δεις ξανά

Περπατώ στην παραλία, γίνομαι του κόσμου λεία
ναυαγός χωρίς σανίδα που κι απόψε δε σε είδα

Η ψυχή μου θα σαλπάρει...

Ξέρω πως δεν έχω ελπίδα εδώ πέρα στη Χαλκίδα
οι τρελοί μείναμε λίγοι κι ο Σκαρίμπας έχει φύγει

αλλάζει πρόσωπο η θλίψη ...

επηρεασμένη από πολλά..από τον καιρό που άλλαξε,από τις μέρες που συνεχίζουν να κυλούν όπως πάντα,από συζητήσεις αληθινές μα τρομαχτικές,μα πάνω απ'ολα από μια απουσία που καίει τον εαυτό μου,κάθομαι μπροστά από την οθόνη και προσπαθώ να βάλω κάτω τις σκέψεις μου.
διψάω να ζήσω στιγμές.
αυτό είναι το πρόβλημα μου τελικά.διψάω να νιώσω συναισθήματα,λαχταρώ να ζήσω αληθινά..όχι ότι δεν το κάνω,μα τελευταία νιώθω ότι όλα γίνονται γύρω μου μηχανικά..νιώθω ότι μιλάω για να μιλήσω,βγαίνω για να βγώ,ανοίγω την τηλεόραση απλά για να την ανοίξω,γκρινιάζω γιατί δεν έχω να κάνω κάτι άλλο.ίσως και τώρα αυτό να κάνω.να γράφω για να γράψω μα μεσα σαυτό κρύβεται στα σίγουρα η λέξη,ανακούφιση.
σήμερα έκανα μια βόλτα "κατω από τα κόκκινα φώτα" της πόλης,παρέα με έναν από τους πιο δικούς μου ανθρώπους και δυο επίσης άτομα που εκτιμώ αφάνταστα..περπατούσαμε και ένιωσα την καρδιά μου να παλεύει να ρουφήξει κάθε δευτερόλεπτο χαζομάρας,συμπάθειας και ευτυχίας.
δε μου λείπει η ευτύχια και θα ήμουν αχάριστη αν το έλεγα ποτέ.απλά νιώθω ότι μου έχει λείψει αρκετά αυτό το όμορφο συναίσθημα που έχεις όταν ζεις κάτι και δεν αγχώνεσαι ότι θα τελειώσει..και ότι μετά θα αργήσεις να το ξαναζήσεις και πάντα ΑΝ θα το ξαναζήσεις.Μιλάνε συχνά για τη μοναδικότητα της στιγμής,μα επιμένω να ζητώ τη μοναδικότητα χιλιάδων στιγμών.χιλιάδεσ μοναδικές στιγμές...
το κείμενο γεμάτο αρλούμπες.και το συμπέρασμα μου ακόμα ανύπαρκτο.
χάνομαι στη μουσική και πιάνομαι από τους στίχους.
χάνομαι στο όλα και παλεύω να πιαστώ από την ουσία.

τα μάτια μου κλείνουν, συνεπώς θα κλείσω κι εγώ.απλά..
από αύριο όλα θα είναι πιο όμορφα..και αυτό θα γίνει επειδή το θέλω πραγματικά.


Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα
και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα
Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια
ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία...

Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη
και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει
Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει
τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη...

Μόχα ο τρελός, Μόχα ο σοφός, Μόχα ο πνιγμένος
Μόχα, αυτός που όσο και αν πιεί πια δε μεθάει
Μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος
Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει...

Μόχα ο τρελός, ο σοφός, ο τελειωμένος
Μόχα, αυτός που τον ξεχώρισε η Μοίρα
Τρέχει απ' τα μάτια του η σκουριά και η αλμύρα
Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...

Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια
θα τα διαλύσουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη
Θα 'ρχεται 'κείνο το κορίτσι να ξαπλώνει
πάνω στην άμμο και θα τραγουδάει τάχα...

Ότι θα έρθω από μακριά και 'γώ σε λίγο,
ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα
Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα,
θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...

Έρχεται ο Μόχα ο τρελός πάλι χαμένος,
κοιτάει τις άγκυρες και όλο φωνάζει "βίρα!"
Μέσ' στο λιμάνι τριγυρνάνει μαγεμένος
Μόχα, η σκουριά η σκουριά και η αλμύρα...

p.s.πολύ θα 'θελα να το ακούσω αυτό το τραγούδι εκτός από τον αγαπημένο μου χοπ,και από τον λευτέρη,στον Barωδο..

Πι-Πι σαγαπώωωωω

Παύλος Παυλίδης.άπαιχτος.τέλεια εμφάνιση(εκτός ρεψίματος),υπέροχη ερμηνεία,τρομερά φωνητικά και τα καλύτερα τραγούδια.δεν ξέρω αν έφταιγε η μπύρα και το ντεπόν ή η όμορφη παρέα αλλά χτες στο καφωδείο ήταν το κάτι άλλο..και εις άλλα με υγεία


Μα πώς γίνεται αυτό, το μικρό πετραδάκι
να βαραίνει σαν βράχος την ανόητη καρδιά μου;
Να με κάνει να χάνω την πιο όμορφη νύχτα
τ' αστέρια να πέφτουν νεκρά εδώ μπροστά μου...

Ενώ μπορώ ν' ανοίξω την πόρτα,
να τρέξω στους δρόμους που οδηγούνε σε σένα
Εγώ στέκομαι εδώ, κοιτάω στο κενό και
καπνίζω λουλούδια από καιρό πεθαμένα...

Πώς μπορεί αυτό το ψέμα που ζω κάθε βράδι
να με σέρνει τη νύχτα να πίνω σκοτάδι;
Μ' αυτούς που χρόνια μπροστά στον καθρέφτη
περιμένουν -μα όχι- ούτε απόψε δε θα 'ρθει...

Η πόρτα κλείνει, η γιορτή τελειώνει
έξω στο δρόμο το φως με τυφλώνει και
βγαίνω στο δρόμο που βγάζει απ' την πόλη
λίγο προτού να ξυπνήσουνε όλοι...

Πώς μπορεί αυτό το ψέμα που καίει την καρδιά μου
να σε φέρνει κοντά στα όνειρά μου;
Απλώνω το χέρι, μα πώς να σε φτάσω;
Αφού δεν υπάρχεις, δε θα σε χάσω ποτέ...

για μένα παραμένεις εδώ...

Η σιωπή αιώνια και παντοτινή.
σαν εσένα. Σαν την καρδιά σου που εγώ συνεχίζω να επιμένω ότι την ακούω.
Κι ας έφυγες, κι ας ξέρω ότι δε μπορείς να γυρίσεις.
σε ζητάω σε ότι κι αν κάνω.

Η σιωπή αιώνια και παντοτινή.
σαν εσενα. Σαν τη μορφή σου που εγώ συνεχίζω να επιμένω ότι την αισθάνομαι εδώ.
Κι ας έφυγες, κι ας ξέρω ότι δε μπορώ να σε δώ.

Η σιωπή αιώνια και παντοτινή.
σαν εσένα. Σα τη δύναμη που εσύ συνεχίζεις να επιμένεις να μου δίνεις.
Κι ας έφυγες, κι ας ξέρω ότι ποτέ δε θα γυρίσεις.

Η σιωπή αιώνια και παντοτινή.
σαν κι αυτή την αγάπη που εγώ συνεχίζω να επιμένω να νιώθω για σενα.
Κι ας έφυγες . . . κι ας ξέρω ότι ίσως δεν μπορείς να τη νιώσεις.

Η σιωπή αιώνια και παντοτινή.
Σαν εμάς τους δυό μαζί, που συνεχίζουμενα επιμένουμε και οι δύο ότι βρισκόμαστε κάπου.
Κι ας έφυγες εγώ ξέρω ότι είσαι εδώ ...
Αιώνια και παντοτινά.


" η απουσία σου, έχει πλέον γίνει παρουσία "
και αυτό, όταν πονάω, όταν κλαίω, όταν γελάω κι όταν ζώ θα το νιώθω ...
... αιώνια και παντοτινά ...