πάει καιρός..

μετά από αρκετούς μήνες άνοιξα τα μάτια μου από ένα βαθύ και περίεργο ύπνο και βρισκόμουν στην Αθήνα...πάει καιρός τελικά...και αυτό ταιριάζει στα πάντα..πέρασα ένα δίωρο χτες βράδυ,χαζεύοντας από το μπαλκόνι όλα τα φώτα που μαρτυρούσαν τη ζωή της πρωτεύουσας παρόλο που ΄το ρολόι έδειχνε 3... το μυαλό μου όπως και τα μάτια κόλλησαν στο ολυμπιακό στάδιο..θυμήθηκα την έναρξη των ολυμπιακών που με είχε βρεί στο ίδιο σπίτι,στο ίδιο μπαλκόνι αλλά όχι μόνη...και χτες πάντως δεν ήμουν τελείως μόνη..ξέρω ότι δίπλα μου είχα μια μορφή...έναν άγγελο που με κοίταζε..το ξέρω..το νιώθω ακόμα... σήμερα θα κάνω πράγματα που έκανα παλιά..βόλτα στην ερμού,στο μοναστηράκι,στην πλάκα.. η ψυχή ξανανιώνει...το μυαλό λίγο πρέπει να αφήσει τη λογική στην άκρη και όλα θα είναι καλά... έχω μάθει πως η ζωή θέλει ρίσκο...και είμαι έτοιμη να ρισκάρω ξανά και ξανά για να τη ζήσω στο μεγαλύτερο βαθμό... γιατι η ζωή είναι ωραία.. και γιατί θέλω να τη ζήσω έχοντας ωραίους ανθρώπους στο πλάι μου ...