εγώ μιλάω για δύναμη της ελπίδας..

σε λίγο θα μαι πάνω...

γράφω,γεμίζω σελίδες και ουσιαστικά τσαλακώνω λευκές κόλλες χαρτί όπως νιώθει και η καρδιά μου..τσαλακωμένη και πληγωμένη..άδεια σαν μια λευκή κόλλα,που ταυτόχρονα είναι κι εκείνη γεμάτη με σκέψεις υποθετικές..με σκέψεις που παραλίγο να αποτυπωθούν,να βγούν στην επιφάνεια,αποζητώντας απεγνωσμένα κάποιον να τις πλησιάσει..να τις αγαπήσει..να τις νιώσει...

κάθε φορά που λέω θα τα πούμε σύντομα αυτό νιώθω...άδεια...τρέμω πως αυτό το σύντομα δεν ισχύει...δε θα ισχύσει... και το χειρότερο είναι πως με εμάς τους δύο αυτό το σύντομα είναι ανύπαρκτο...σε σενα μπορώ να λέω μονάχα ότι ελπίζω να σε ξαναδώ....πότε ή ποτέ αυτό είναι όντως ένα δίλημμα...

σε λίγο φεύγω..θα κλείσω τη βαλίτσα,θα έχω φορέσει τη ζακέτα και θα κλείνω την πόρτα...
όταν την ξανανοίξω θα μαι καλύτερα..θα μπορώ να μιλήσω για δύναμη,με δύναμη...και θα ελπίζω να ξέρω όλα γιατί γίνονται και πώς λειτουργούν ....

σε λίγο θα μαι πάνω...κι εσύ πιο μακρυά μου απο ποτέ..με συνήθισες σαυτό,παρόλο που μου κοστίζει...ήμασταν ένα αλλά τώρα πια γίναμε δύο ... καλύτερα έτσι, λες...

τα γαλάζια σου γράμματα τρυφερές αναμνήσεις
να μου λες χίλια πράγματα,μα δε λες να γυρίσεις....


Νύχτα βροχερή κι άδειο το χέρι
Ψάχνει να σε βρει, μα δεν το ξέρει
πού θα σε βρει

Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες
Τώρα βροχή
Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες
Τώρα σιωπή

Πέτρωσε η φωνή και πώς να κλάψει
Που ’φυγες εσύ, έχουν ανάψει
χίλιοι καημοί

Μια φορά θυμάμαι...

Θα ’ρθει το πρωί και θα περάσει
Θα με λυπηθεί, θα με ξεχάσει
όπως και συ

Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες
Τώρα βροχή
Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες
Τώρα σιωπή

κοιτάζοντας στο ίδιο σημείο...

έχω γράψει 3 φορές 3 διαφορετικά κείμενα..κανένα δεν ποστάρω..κανένα δε λεεί αυτά που πραγματικά μάλλον θέλω να πώ...

περνάω όμορφα..οι μέρες κυλούν γρήγορα και ευχάριστα,ώσπου μάλιστα μπορείς να φτάσειςκαι σε σημείο να παρακαλάς να πάψει για λίγο να υφίσταται ο θεός χρόνος...προσπαθώ να συγκρατήσω όλες τις στιγμές,όλα τα γέλια,τις ατελείωτες ώρες παλέρμο στο κρηπίδωμα,τις κρυφές φωτογραφίες,τις αποκρύψεις,ακόμα και τα προβλήματα,τα δάκρυα και τις αγκαλιές όλο κατανόηση και αγάπη... θα ανέβω πάνω και κάποια από αυτά θα τα χάσω,μα ξέρω θα έρθουν άλλα..διαφορετικά αλλά εξίσου όμορφα...

είναι στιγμές που νιώθω απόλυτη ευτυχία...μα αστραπιαία σκέφτομαι πως αυτό δεν ισχύει.. πιθανότατα δεν ισχύει δηλαδή..μου λείπουν κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα που νιώθω ότι η απουσία τους μου στοιχίζει...με περιορίζει..με απομακρύνει απο το απόλυτο ..τις μέρες αυτές η απουσία τους ακόμα πιο έντονη και η δική μου ψυχικά διάθεση με ακόμα πιο έντονα σκαμπανεβάσματα...ανάμεσα στη χαρά και τη θλίψη ...

όλα θα φτιάξουν όμως...όλα... σίγουρα ...

μακάρι να μπορούσα να ζήσω το όνειρο όσο πιο έντονα γίνεται..
ένα όνειρο στο οποίο θα συμμετείχαν όλοι...όλοι...

* σαν σήμερα πρίν απο 4 χρόνια μου είχες αφιερώσει ένα τραγούδι ... το ακούω να ξέρεις...
είναι σαν να είσαι εδώ ρε.. είμαι στη σχολή που ήθελες να είσαι,προσπαθώ να κάνω κι άλλα που ήθελες εσύ...θα τα καταφέρω θα δείς...το ακούω να ξέρεις...

** ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσουν το μπλόγκ οι φίλες μου...ίσως και γιαυτό να το γράφω...
δεν πρέπει να το έχω πει ποτέ..αλλά δε θα μπορούσα ποτέ να ζήσω χωρίς εσάς...την αγάπη και τη φιλία σας..
έχουμε κακομάθει η μία την άλλη μα ξέρω καλά πως τελικά δε θα χωρίσουμε ποτέ..δεν το κάναμε 6 χρόνια..τώρα θα γίνει......?.....ευχαριστώ....
***εσύ κι αν δεν παίζει να το διαβάσεις..σευχαριστώ για τη ζεστή αγκαλιά σήμερα..το χρειαζόμουν..πολύ..με συνέφερες..

και εγώ εδώ..περιμένω κάτι απο σενα....

.....

χριστός ανέστη...χρόνια πολλά.......

Έφυγες μα μένει η φωνή σου το χαμόγελό σου κι η αναπνοή σου
τώρα μένω μόνη κι όλα με πονάνε η μέρα χαράζει για να σε θυμάμαι.

Κι η ζωή μου μοιάζει σύννεφο που βρέχει στη μικρή οθόνη του δικού μου κόσμου
οι σταγόνες πνίγουν όνειρα κι ελπίδες μα εσύ μου είπες σ'αγαπάω φώς μου...

Λείπεις κι όμως είσαι πάντα εδώ σ' ένα όνειρο που'χω ακόμα ζωντανό
στη καρδιά μου ένα σ'αγαπώ κρυμμένο να ξέρεις πως θα σε περιμένω.

Κι η ζωή μου μοιάζει σύννεφο που βρέχει στη μικρή οθόνη του δικού μου κόσμου
οι σταγόνες πνίγουν όνειρα κι ελπίδες μα εσύ μου είπες σ' αγαπάω φώς μου...

ασυνάρτητες σκέψεις νούμερο 1

έκλεισα την πόρτα,μετά το φώς και έβαλα να παίζει το καινούριο του αλκίνοου με τα κυπριακά..μαρέσει υπερβολικά το έντεκα..το βάζω λοιπόν στο repeat παίρνω τον υπολογιστή στα χέρια και ξεκινάωνα γράφω..να χάνομαι σε σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό μου και δε βγαίνουν προς τα έξω...
σήμερα όλη μέρα δουλειά...κούραση,άσχημη διάθεση και φυσικά οι καμπάνες να καλύπτουν με το πένθιμο χτύπο τους όλη τη βαβούρα της χαλκίδας...

κουράστηκα..βαρέθηκα...
μου λείπουν αγαπημένα πρόσωπα..δεν αντέχω..θα μου πεις εσύ το λες αυτό?....
ο θείος της κολλητής μου είναι άρρωστος.... νιώθω ότι περνά ότι πέρασα εγώ πριν 6 χρόνια..ναι πολύς καιρός...αλλά μαζί της τα ζώ κι εγώ ξανα...ελπίζω το τέλος να διαφέρει...

χτες ήμασταν στο γνωστό μέρος,τα γνωστά άτομα μαζί με έναν φίλο που σπουδάζει κύπρο..αυτός κι αν έχει πρόβλημα..θέλω να γίνω χίλια κομμάτια για να μπορέσω να τον βοηθήσω,αλλά είναι τόσο εγωιστής που δε δέχεται βοήθεια από κανέναν...δε θέλω να γκρινιάζω...και πόσο μάλλον εδώ πέρα που είμαι On Air αλλά δεν μπορώω...

θέλω να το φωνάξω....
θέλω να ζώ αληθινάααααααααααααααααααααα..................
θέλω να πάνε όλα καλαάα...
θέλω να είμαστε όλοι καλά........

θέλω να μη πάψω ποτέ ...ποτέ να ελπίζω... αν το κάνω...το χάσαμε το παιχνίδι....

του πρωινού άστρο θαμπό για χάρη σου αγρυπνούμε.....

Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά αέρας πεχλιβάνης
Να μη μπορείς να κοιμηθείς όταν τον ανασάνεις
Θα' χει θυμάρι στα μαλλιά, κράνα για σκουλαρίκια
Και μες στο στόμα θα γυρνά ρητορικά χαλίκια

Θα κατεβεί σαν άρχοντας, θα κατεβεί σα λύκος
Να πάρει χρώμα και ζωή της μοναξιάς ο κήπος
Τα μελισσάκια θα γυρνούν γύρω απ' τις πολυθρόνες
Και το νερό το κρύσταλλο θα ρέει απ' τις οθόνες

Αγέρα να' σαι τιμωρός, να 'σαι και παιχνιδιάρης
Κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, να 'ρθεις να μου την πάρεις
Για να κοιτάει από ψηλά του κόσμου τη ραστώνη
Να ξεχαστεί σαν των βουνών το περσινό το χιόνι

Μια βόλτα στα βαθιά (...) μαζί σου .......

φοβάμαι πως αρχίζω και βυθίζομαι ξανά στη μελαγχολία...τη θλίψη του μυαλού μα πάνω απολα σε αυτήν της ψυχής...ο βυθός,σκοτεινός,βαθύς και ανεξερεύνητος..όπως και όλες μου οι κινήσεις..άγνωστες και αναμενόμενες μαζί...
φοβάμαι να παρασυρθώ ξανά στο βυθό του εαυτού μου,που δεν υπάρχει φώς,που δεν υπάρχει αντοχή,δύναμη και θάρρος...κρατιέμαι..για πόσο ακόμα..........κρατιέμαι....μη μου αφήσεις το χέρι...απο σενα κρατιέμαι...θα πέσω...μακους?.....απότομα....


Έλα λευκό μου σύννεφο και γίνε προσκεφάλι
για το παιδί το χνουδαλό που ο ύπνος το 'χει πάρει

Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς και πριν καλοξυπνήσει
μέσα απ 'τα βάτα της σιωπής στ 'όνειρο να βαδίσει

Να είναι το όνειρο καλό κι απατηλό ας είναι
κι ύστερα γύρισε ψηλά κι αν θες βροχούλα γίνε

δικό σου για πάντα...

όλα άρχισαν κάπως έτσι....

Πάλι μιλάω με τις σκιές
Πάλι με κέρδισε το χθες
Πάλι αντέχω γιατί υπάρχεις
Μα και που υπάρχεις μακριά μου με σκοτώνει
Και δεν ελέγχω της καρδιάς μου το τιμόνι

Σα με βρίσκουνΞημερώματα
Δίχως χρώματα
Ν'αναλαμβάνει την ευθύνη
Ότι από μένα έχει μείνει
Ξημερώματα
Πάλι κλάματα
Κι έτσι όπως κόβεται η φωνή μου
Ζητάω να'ρθεις στην προσευχή μου
Αλλά στις μέρες μας δε γίνονται πια θαύματα

Πάλι μιλάω με τη σιωπή
Στα δύο η ζωή μου έχει κοπεί
Και πάλι αντέχω γιατί υπάρχεις
Μα και που υπάρχεις μακριά μου με τρελαίνει
Και δε γνωρίζω η καρδιά που με πηγαίνει
Σα με βρίσκουν

ξημερώματα.....




σήμερα σε όλα αυτά μπήκε μια άνω τελεία΄...και αυτό πολύ απλά για να καταφέρουμε να μην υπάρξει ποτέ μια τελεία που θα σημαίνει το τέλος των στιγμών,της αγάπης ....

θα είμαι για πάντα δίπλα σου..με κάθε τρόπο...περάσαμε πολλά...αληθινά όλα..από την αρχή μέχρι τώρα...το τέλος δεν έχει έρθει.........

. . . . .

σαγαπάω ....

καληνύχτα αστέρι ...

O Zακ Στεφάνου και ο "Όμορφος κόσμος" μας

*το παρακάτω κείμενο ποστάρεται εξαιτίας της απουσίας μου απο την αποψινή συναυλία...

Πήγαινα δευτέρα λυκείου όταν στο προαύλιο ήρθε ένας φίλος μου και μου ζήτησε να του βρω απο το ίντερνετ συγχορδίες για ένα τραγούδι που ακούγεται σε μια σειρά του..μεγάλου καναλιού...έκατσα λοιπόν τρίτη βράδυ νομίζω ήταν και είδα ττους τίτλους της σειράς για να ακούσω και το τραγούδι..είναι απίστευτα χαζό το να περιγράψω τι ένιωσα ακούγωντας το Δείξε μου τον τρόπο...με καθήλωσε η φωνή του,η μελωδία του..οι στίχοι...τον λέγαν Ζακ Στεφάνου..
την επόμενη μέρα μιλούσα με τον αδερφό μου στο τηλέφωνο και μου είπε πως πήγε Φάμελλο-Γαλάνη και πως εκεί ήταν ένας πιτσιρικάς που αν τον ακούσω θα κολλήσω.συγκράτησε μόνο το ζακ..ήταν αρκετό νομίζω...πέμπτη μετα το σχολείο αγόρασα το δίσκο ο οποίος δεν σταμάτησε να παίζει για πολλές πολλές μέρες..στις εμφανίσεις δεν μπορούσα να πάω λόγο φροντιστηρίου,αλλά μέσω του διαδικτύου μάθαινα όλο και πιο πολλά για εκείνον..είχα κολλήσει με τα τραγούδια του..ζωντάνευαν τις στιγμές μου,με χαλάρωναν απότο υπερβολικό άγχος για τις πανελλήνιες...με ηρεμούσαν...τον απρίλιο του 2004 νομίζω ο ζακ έκανε την πρώτη του παγκόσμια για το δίσκο του Στο διάστημα δραπέτες,με την εμφάνιση μαζι του στη σκηνή της γαλάνη,του φοίβου και του φάμελλου.....δεν μπόρεσα να πάω λόγω πανελληνίων αλλά έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου πως μόλις τελειώσει το μαρτύριο που ζούσα δεν θα χάσω εμφάνιση.θυμάμαι τότε είχαν πάει κάποιο φίλοι μου και μάλιστα με πήραν και άκουσα λαιβ το δείξε μου τον τρόπο..αυτό που τόσο αγαπούσα..
ο καιρός πέρασε και όλο και πιο πολύ δενόμουν με τα τραγούδια του..και με την όλη του παρουσία στην δισκογραφία..δεκέμβρη 2004 εμφανιζόταν στο μετρό στην αθήνα με τον φοίβο..πήγα με ένα πολύ δικό μου άτομο και πέρασα μοναδικά..δεν ξέρω γιατί αλλά τον επόμενο μήνα ήμουν συνεχώς με ένα ατελείωτο χαμόγελο στα χείλη εξαιτίας του live και της ενέργειας που μου είχε μεταδώσει..είναι περίεργο αλλά πέρασα με το δισκάκι αυτό τις πιο δύσκολες στιγμές των εξετάσεων..όταν ήθελα να τα παρατήσω όλα αλλά έκανε υπομονή και είχα πιαστεί απο μουσικές με δύναμη..
πέρασα τις πανελλήνιες..δεν είχα ξεχάσει την υπόσχεση μου...ο Ζακ νοέμβρη 2005 έβγαλε τον Ομορφο κόσμο..πολλοί λένε πως ο πρώτος δίσκος είναι καλύτερος αλλά εγω δε συμφωνώ...και αυτός ο δίσκος είναι γεμάτος τραγούδια που έχουν κάτι αν σου πουν..που δε σαφήνουν να ξεχάσεις ότι είσαι παιδί..ότι πέρασες από την παιδική-νεαρή ηλικία και ότι για να "επιβιώσεις" δεν πρεπει να την αρνηθείς ποτέ...

δεν έχω τηρήσει την υπόσχεση μου..δνε πήγα σε κανένα live του ακόμα..λέω στον εαυτό μου ότι απλά έτυχε ...και ίσως αυτό να είανι τελικά...δεν μαρέσει να μη κρατάω τις υποσχέσεις μου και επειδή η σημερινή εμφάνιση του ήταν μοναδική,καταγράφεται ότι στην επόμενη(να μαστε καλά κατερινάκι) θα είμαι εκει...

όλα αυτά γιατί τα έγραψα? δεν ξέρω..μάλλον γιατι δεν νυστάζω και το σκεφτόμουν..:)

βασικά το κείμενο είναι γιαυτούς που κρατούν ακόμα τις αμφιβολίες τους για τον νεαρο θεσσαλονικιό..είναι γιαυτούς που τον σνομπάρουν(???με την καλή έννοια φυσικά),γιαυτούς που δεν κοιτάνε τον τραγουδοποιο Ζακ αλλά κάτι απο το κοινό του,γιαυτούς που θα πρότεινα να ανοίξουν τα μάτια της καρδιάς τους... όλο δικό σας...

Κι αν αυτή γιορτάζει και δώρο δεν της πήρα
κι αν μ’ αγαπάει κι εγώ την τυραννώ
κι αν πολλά μου δίνει και λίγα μου ζητάει εγώ

Κι αν μ’ έχει γεννήσει κι είμαι ένα κι εξήντα
κι αν της φωνάζω, που είμαι κοντός
κι αν καμιά φορά στο σπίτι δεν τρώω, έτσι κι αλλιώς

Ένα δώρο σε μια όμορφη γυναίκα
που χει κάνει το πιο ωραίο παιδί της χαρίζω
κι αν δακρύζω, δε μ’ αρέσει
είναι πολλή η αγάπη που χει δώσει

Μα το ωραίο της παιδί, δε θα τη προδώσει
Πριν παλαβώσει, θα της πει σ’ αγαπώ
Κι αυτή θα το φιλήσει και θα πει
το γλυκό μου το παιδί

Κι αν το δωμάτιο μου είναι αχούρι
κι αν καμιά φορά φέρνω κακούς βαθμούς
κι αν συνέχεια σπάω τα σπυράκια στη μούρη, αυτούς

Ν’ ακούς που έχουν μια κιθάρα
και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν
Κι άμα δε μπορούν να της το πουν
της το γράφουν και της το τραγουδούν

Αυτούς που έχουν μια κιθάρα
και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν
κι άμα δε μπορούν να της το πουν
της το γράφουν σε κασέτα, στ’ αυτοκίνητο το βάζουν

Και το πρωί όταν τ' ακούσει
πριν δουλέψει, νυσταγμένη θα σκεφτεί
το γλυκό μου το παιδί

(κική μου σευχαριστώ για το αυτόγραφο..το έχω ακόμα....:) )
...
k* ξέρεις και γιατί άλλο αγαπάω τον ζακ ε? να σαι καλά που ήρθες στη ζωή μου..τρελή..

**Tην photo την "έκλεψα" απο το www.zakstefanou.ws

Δεν είναι το τέλος κι η καταστροφή η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθεί....

νομίζω πως χρωστάω σε κάποιον μια αφιέρωση..και επειδή δεν μπορεί να την ακούσει διαφορετικά,το παρακάτω τραγούδι είναι όλο δικό του..το αγαπάει πολύ,όπως κι εγώ..το παρακάτω λοιπόν με τη φωνή του δημιουργού του...

Νόμιζα πως πια είχα χαθεί
στο σκοτεινό μονοπάτι
Μου ‘δειξες πώς να πιστέψω ξανά
ο Παράδεισος πως υπάρχει

Ήμουν στη λύπη αδελφός
μα στη χαρά ένας ξένος
Μου ‘δειξες όρθιος πως να σταθώ
ν’ αρχίσω πάλι απ’ το τέλος

Σε ερωτεύομαι.. κι εσύ αθόρυβα
μπαίνεις μέσα στον ύπνο μου
και μου φέρνεις τα όνειρα

Σε ερωτεύομαι.. γίνομαι στάχτη σου
και γεννιέμαι ξανά παιδί
μέσα από την αγάπη σου

Ήμουν στ’ ανοιχτά ναυαγός
ξύπνησα πάνω στην άμμο
και σα λουλούδι που γέρνει στο φως
γέρνω στον ώμο σου επάνω

Μέσ’ απ’ τα φύλλα ο ουρανός
ο ουρανός που εσύ κρατάς
στον κόσμο αυτό που γκρεμίζει ο καιρός
κι αυτόν που χτίζει ο έρωτας

Σε ερωτεύομαι...

ο εαυτός μου κι εγώ σ'ενα κρύο σταυροδρόμι ..

ποιος κοντά μου στάθηκε
ποιος στ' αλήθεια μ' ένιωσε
ποιος τα δώρα μου άρπαξε
κι έπειτα μακριά μου έτρεξε

........

το χέρι κράτα μου σφιχτά μαζί σου δεν φοβάμαι ...

απόψε δεν έχω ιδέα τι με έπιασε...είναι αρκετά αργά,αύριο έχω σχολή αλλά στο μυαλό μου κυριαρχούν κάποιες εικόνες τις οποίες θέλω όσο τίποτα άλλο τώρα πια,να τις κάνω γράμματα και να τις έχω στο σημειωματάριο αυτό....μιλώ για παλιά..όχι πολύ..αλλά αρκετά ώστε να χαθούν και να σβηστούν κάποια πράγματα...στο winamp ακούω στο repeat τη φωνή της αντιγόνης και προσπαθώ λίγο,έστω για τώρα να θυμηθώ όλες τις στιγμές,μια προς μια,τις οποίες έζησα με αγαπημένα πρόσωπα πριν 2 περίπου χρόνια...πρόσωπα που υπάρχουν ακόμα στη ζωή μου,σίγουρα...με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...

η αφορμή για όλα ήταν η συναυλία του Αλκίνοου στο κάστρο...αν δεν κάνω λάθος τετάρτη 4 αυγούστου η συναυλία και το διήμερο τετάρτη-πέμπτη...ήμασταν αρκετοί...οι άννες,ο σταύρος,ο αργύρης με την αλίκη(που δνε την ήξερα καλά :Ρ),η αντιγόνη,η νάντια,η αριστέα,η σταματούλα,η ιωάννα....αυτοί ήμασταν το βράδυ μετα τη συναυλία που κοιμηθήκαμε στο χωριό...το κοιμηθήκαμε βέβαια είναι μεγάλη συζήτηση...την επόμενη μας ήρθε και ο σουπερ μάγειρας νίκος,η αναστασούλα με τον σαράντη..η αλήθεια είναι πως έλειπαν αρκετοί και ιδιαιτέρως η ελίζα που μιλούσαμε συνεχώς στο τηλ,αλλά γενικά η παρέα ήταν εξαιρετική...και αληθινή.. οι στιγμές υπέροχες...γεμάτες με μουσική και τραγούδια..

δε ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ...τα γέλια όλο το βράδυ,το τάβλι της άννας και της αλίκης...τον αργυρη να γρατζουνά την κιθάρα(μήνυμα για το μέλλον:) ), την αντιγόνη με τη βρύση που έσταζε,την νάντια στην καρέκλα σκεπτική,την άννα και την ιωάννα αγκαλιά με τις κιθάρες τους...ήμουν πλημμυρισμένη συναισθήματα...φιλίας..αγάπης έρωτα...δεν ηθελα τίποτα να τελειώσει...οι στιγμές απίστευτες...σαν κι αυτή που άκουσα το κολοβό της αντιγόνης ή το τραγουδάκι της νάντιας που έφερνε λίγο σε σφακιανάκη..και να τα γέλια και τα πειράγματα..να μιλήσω για το καγιάκ και το κογιότ?μπα...δε χρειάζεται..όπως δε χρειάζεται να μιλήσω και για το μπουγέλομα στο γκαζόν ή το σκούπισμα στις μπριζόλες..τα δάκρυα απο το γέλιο τα νιώθω ακόμα όταν το σκέφτομαι....ήμασταν πολύ καλά τότε...όλοι με όλους..ήμασταν όλοι μαζί..όχι απλά μια παρέα αλλά κάτι πολύ πιο δυνατό..έτσι τουλάχιστον πίστευα γιατί ο κάθενας απο εμάς είχε στενές σχεσεις με τον καθένα ξεχωριστά...δυνατές φιλίες..και δυνατοί έρωτες που είχαν φανεί από τότε.. δεν ξέρω γιατί τα θυμάμαι...ίσως γιατί συχνα στεναχωριέμαι που τα πράγματα ήρθαν έτσι..και χαθήκαμε...άλλοι μάλωσαν,άλλοι παρεξηγήθηκαν αλλά εμένα μου έχει μείνει κάτι πολυ δυνατό και έντονο απο όλο αυτό...οι στιγμές...που τουλάχιστον εκείνη την ώρα ήταν αληθινές...

δεν ξέρω αν το παρελθόν μπορεί να φτιάξει το μέλλον,αλλά αυτή τη στιγμή που γράφω ότι γράφω δακρύζω...γιατί πολύ απλά όλοι αποτελέσατε ένα κομμάτι της ζωής μου..μικρό ή μεγάλο..
λατρεύω τις στιγμές αυτές.....το τί συνεπάγεται απο τη φράση αυτή με τα Bold αναρωτηθείτε μόνοι σας...και ακούστε λίγο το κολοβό...γιατί θα έρθουμε έστω και για λίγο ο ένας κοντά στον άλλον...δεν είναι κακό....

μόνο μια θέση να κρατάς εκεί που πάς...
στον ουρανό και στο βυθό μαζί σου θα ρθω....

τίποτα δεν αλλάζει...αρκεί να μη θέλουμε εμείς να το αλλάξουμε...

μάθε τη γλώσσα της σιωπής ...

Συλλαβίζω ακόμα τον ρυθμό
αν ακούς, στις μουσικές σου πετώ
φτάνουν λίγα κάρβουνα οι ματιές
μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές

Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί
Τ' άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε
είν' η αγάπη απάτητη γη

Συλλαβίζω αρώματα σκιές
αν μ' ακούς, ακούω κι αυτά που δεν λες
Φτάνει ένα φιλί σου προσευχή
να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη

Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί
Τ' άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε
είν' η αγάπη απάτητη γη


απλά άκου... κι αν μακούς εμένα μου φτάνει...γιατί τότε ξέρεις...μόνο τότε ξέρεις...