σευχαριστώ ...

....που μ'αφησες να σκεπαστώ με τα φτερά σου ...

ώρα να φεύγω για λίγο...

Πόσους δρόμους πρέπει να πάρω

για να ησυχάσει η ψυχή

Πόσες θάλασσες να ψάξω

για να βρω ένα νησί

Όσα και αν προλάβω, τα παίρνει ο άνεμος

Τα παίρνει ο άνεμος

Όσα και αν προλάβω, τα παίρνει ο άνεμος

Τα παίρνει ο άνεμος μακριά

Πόσες φορές να σηκώσω

τα μάτια μου ψηλά

ώσπου να δω τον ουρανό μου

και να λυτρωθώ ξανά

Όσα και αν προλάβω...

Τα παίρνει ο άνεμος...

Όσα και αν προλάβω, τα παίρνει ο άνεμος

Τα παίρνει ο άνεμος μακριά...

ώρα να φεύγω,προσπαθώντας έστω και για λίγες μέρες να ζήσω για λίγο αληθινά και όμορφα..να ζήσω λίγο χωρίς χαζες σκέψεις,χωρίς πόνο...να ζήσω ξέγνοιαστα...ραντεβού την επόμεη κυριακή κάπου αυτή την ώρα...ελπίζοντας όμως γεμάτη με παραπάνω εμπειρίες και στιγμές..
καλά να περάσουμε..και ας είναι...ας αφεθούμε στον άνεμο..να πάρει κι εμάς...

της πόλης τα φωτάκιααα ....(σκουλουκουιν που παεις χωρις βρακουιιν??)

στον ύπνο μου είδα τον αλκίνοο..ήταν καθισμένος σε ένα παγκάκι σε μια πλατεία και περίμενε την αδερφή του(????) που ήταν η κοπέλα του αδερφού μου,ο οποίος όμως είχε μετανιώσει και δεν ήθελε να την παντρευτεί..και άντε τώρα εγώ να σηκώσω τα μούτρα μου και να πάω στον αλκίνοο να του πώ κάτι τέτοιοο..
ξύπνησα μεσα στο άγχος :Ρ:Ρ και ευτυχώς ήταν όνειρο.. μίλησα πολύ για τον αλκίνοο το βράδυ,τον παρομοίασα και με τον κούκλο σερβιτόρο του παραδείσου και έτσι τσουκ ήρθε στον ύπνο μουυ...
το παρακάτω με τη φωνή του παραλίγο γαμπρού μουυ,που ανυπομονώω να ακούσω λαιββ...

Της πόλης τα φωτάκια

σαν κάρβουνα αναμμένα

σε μία μεγάλη θράκα

που καίει συνεχώς

Οι νύχτες μαγεμένες

του φεγγαριού τσουλήθρα

κι η αγάπη μας μένει

ξανά στο προσεχώς

Έξω από την πόρτα σου

μια θάλασσα θ' απλώσω

και θα σου κεντήσω

μια χρυσή ακρογιαλιά

με την τρύπια βάρκα μου

κρυφά θα σε σιμώσω

και θα ναυαγήσω

στη γλυκιά σου αγκαλιά

Της πόλης τα φωτάκια

θα πάρουνε το δρόμο

και θα γενούν αστέρια

ψηλά στον ουρανό

Η πόλη θα κοιμάται

και θα έρθεις σαν αέρας

για να με ξημερώσεις

σε κόσμο μαγικό

Μπρος στα σκαλοπάτια σου

παράσταση θα στήσω

θα 'ρθουνε ορχήστρες

με τρομπόνια και βιολιά

Σαν ανάψει η γιορτή

θα πιω και θα μεθύσω

να βρω λίγο θάρρος

να σου δώσω δυο φιλιά

υ.γ. δικό σουυ...

σεληνιαζόμαστεεεε????

τρίτη 11 ιουλίου : μια κατα τάλλα συνηθισμένη μέρα,με ξύπνημα το μεσημέρι,χουζούρεμα,φαγητό,όχι μάθημα οδήγησης,βόλτα στην παραλία και πάλι χουζούρεμα...
το τηλέφωνο στισ 5 χτυπάει και η κολλητή μου με προειδοποιεί ότι το βράδυ θα πάμε αλυκές.σε μια μεγάλη παραλία που έχει πολλά beachobara(Που λεει και ένας φίλος μου),όπου ένα απο αυτά λόγω του στρογγυλού φεγγαριού έκανε πάρτυ..χωρίς να μπορώ να αρνηθώ,μουρμούρισα ένα οκ μιας και η ιδέα με χάλασε αφού το μέρος είναι μακρυά και μετα χρειαζόμουν ταξι για να γυρίσω..
η ιδέα μου έρχεται όταν πια είχα αλλάξει το τρίτο πλευρό για το απογευματινό χουζούρεμα."θα πω ότι θα κοιμηθώ στην αναστασίαα"..έτσι κι έγινε.πάω κουνιστή λυγιστή στον μπαμπά μου κι με γλυκήτατο ύφος κερδίζω τη μάχη..τώρα λοιπόν το μόνο που έμενε ήταν να φτιάξει κάπως η διάθεση μου..
ετοιμάστηκα,και πριν τη παραλία πήγα για καφέμε ξαδέρφια και αδερφό...ναι ναι η διάθεση ανέβαινε...
γύρω στις έντεκα φτάσαμε αλυκές..έχοντας 3 μπουκάλια μαυροδάφνη στις τσάντες,στρώσαμε στην άμμο και κοιτάζαμε το φεγγάρι..η αφεντιά μου έιχε ξαπλώσει σε ξαπλώστρα και είχα απόλα θέα.κόσμο,φεγγάρι,θάλαασσσα..
η ώρα πέρασε και ένα παιδί άρχισε να γδύνεται(απο μέσα φορούσε μαγιώ) και έπεσε στη θάλασσα.ακολούθησαν άλλοι 2 αλλά εμείς ήμασταν διστακτικές.η μια φίλη μου έιχε λιώσει πάνω στη ξαπλώστρα,κοιμόταν για κανα 4ωρο,η άλλη ήταν με το έτερον ήμιση(χτες τα καλάαα),η τρίτη φορούσε τζιν και δεν έιχε μαγιώ και η τέταρτη έιχε ρώσους επισκέπτες..:Ρ
παρόλα αυτά μπήκαμε μέχρι το γόνατο μεσα και χορεύαμε ασταμάτητα στη θάλασσα,ώσπου οι άλλοι αρχίζουν και πλατσουρίζουν πάνω μας και γινόμαστε λούυτσααα...βγαίνουμε βρεγμένες έξω,κι συνεχίζουμε το χορό αν και το κρύο ήταν ήδη τσουχτερόο...
ήταν μαγικά..υπέροχα... συνεχίστηκε μέχρι τις 7.30 το πρωί...

δεν έρω αν έχω ζήσει πιο όμορφες στιγμές..πολύ γέλιο και ωοσταλγία για τα παλιά...
το μόνο πρόβλημα είναι πως μόνο ν ατα γράψω μπορώ προς το παρων,μιας και δεν έχω φωνή καθόλου.... :):)

και εις άλλα με υγεία..
ευχαριστώω παλιομπάζααα..
(δεν έχω θλίψη μα μου χει λείψει το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαίαα...)

νόημαα??? νόημααα??? π ο υ θ ε ν α ! :Ρ

πριν αρκετά χρόνια,δεκαετία κοντά, ο αλκίνοος καθόταν ξημερώματα σ'ένα παγκάκι στην παραλία της χαλκίδας και αναζητούσε ένα μαγαζί σαυτή την πόλη που να μπορεί να κάτσει,να πιει ένα ποτό και να ακούσει καλή μουσική.περνούσαν από την παραλία κάτι νεαροί και τους ρώτησε αν υπήρχε κάτι τέτοιο εκεί τριγύρω και εκείνοι γελώντας απάντησαν πως όχι..φυσικά όχι...μεσα στην απελπισία του λοιπόν έγραψε τους παρακάτω στίχους...


Λάθος πόλη

Αγνωστη πόλη πως βρέθηκα εδώ
καφενεία και δρόμοι και σπίτια
ζωό αδέσποτο μονάχος γυρνώ
νυχτοπούλι που τρέμει την νύχτα

Κίτρινα φώτα,σκοτάδια αδειανά
δυο αιώνες,δυο χρόνια,μια μέρα
η μνήμη ουρλιάζει και με σπρώχνει ξανά
στο εδώ,στο αλλού,στο πιο πέρα

Λάθος πόλη,λάθος ζωή διάλεξε η ζωή μου
μείνε μαζί μου...
Λάθος πόλη,λάθος στιγμή διαλέξαν τα ονειρά μου
μείνε κοντά μου...

Ολοι κοιτάζουν,δεν με βλέπει κανείς
κι ούτε ένα βλέμμα να σε θυμίζει
το κρυμμένο πένθος μιας μεγάλης γιορτής
το αόρατο τείχος του χτίζει

Ξημέρωσε,φεύγει τ'ουρανού η πληγή
πουθενά τ'ονομά σου δεν είδα
στης Τυφλίδας το κάστρο κλαίει ένα παιδί
κι εγώ κλαίω μονάχος στην Χαλκίδα

πιάνομαι απόψε κι εγώ από το τραγούδι αυτό που ποτέ δεν έχω ακούσει.. βρίσκομαι σε εντελώς λάθος πόλη..αααιντε και περνά ο καιρός...

όλα είναι τόσο μα τόσο ήρεμα..τίποτα δεν έχει συνταράξει την καθημερινότητα,παρα μόνο μια τυχαία συνάντηση στην αθήνα...μια συνάντηση που πιθανότατα να μη σημειωθεί ξανά,αλλά ήταν ωραίααα..

βαριέμαι βαριέμαι βαριέμαι..
σταματάω να γκρινιάζω στο βλογκ.πάω να πιάσω κάποιον καημένο στο μσν :Ρ

Όμορφη πόλη..φωνές μουσικές...

σε μια γωνιά της παραλίας κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι την όμορφη πόλη που άφησα για λίγο πίσω μου....

τα δάκρυα κυλούν και το μυαλό κολλάει σε εικόνες και στιγμές.
η απουσία μεγάλο πράγμα μα η νοσταλγία ακόμα μεγαλύτερο..
κι εσύ εκεί,κι εγώ εδώ.
βγαίνω στο μπαλκόνι να δω τη θάλασσα
να σε ψάξω κάπου ανάμεσα στα νερά της..
περιμένω..θα περιμένω..
είναι αλλιώς και το ξέρω..
δε μπορεί να μη θυμάσαι..να μην ένιωσες...
στο μυαλό μου κολλημένο εκείνο το τρίλεπτο...

And I still hold your hand in mine.
In mine when I'm asleep.