το βάζω τέρμαααααααααααααααααααααααααααα!!!!!

πάει και τελείωσε έγινε το αγάπημενο μου τραγούδιιι...


Πρώτη μου φορά κοιτώ τα μάτια σου
και πνίγομαι σε θάλασσα βαθιά
κάτι πας να πεις μα είναι ανώφελο
κατάλαβα, σιωπή στα ξαφνικά

Δεν τελειώνει έτσι η αγάπη
δεν τελειώνουν όλα τόσο απλά
μια παρένθεση άνοιξε κι ο χρόνος σταματά
Δεν τελειώνει έτσι η αγάπη
μια καρδιά που ξέρει ν΄αγαπά
σαν φωτιά που σιγοκαίει χτυπάει παντοτινά

Μοιάζει πιο μικρός ο κόσμος γύρω μου
η εικόνα σου στοιχειώνει το μυαλό
και με πιάνει Θεέ μου το παράπονο
που σ΄αγαπώ μα δεν είναι αρκετό

Δεν τελειώνει έτσι η αγάπη
δεν τελειώνουν όλα τόσο απλά
μια παρένθεση άνοιξε κι ο χρόνος σταματά
Δεν τελειώνει έτσι η αγάπη
μια καρδιά που ξέρει ν΄αγαπά
σαν φωτιά που σιγοκαίει χτυπάει παντοτινά

"δεν μπορώ" δε λέω πια...

πριν λίγες ώρες έσκασε μήνυμα που εκτός των άλλων έγραφε ότι έχω πάψει να γράφω και στο μπλογκ...μα δε ξέρω τι να γράψω..δεν ξέρω τι να πώ,πως να το πώ,να το παραδεχτώ, να το εξομολογηθώ...

όλα είναι περίεργα,έτισ όπως ποτέ δεν ήταν.θέλω να κάνω πράγματα,να αρχίσω να ζω αληθινά,να ζω στιγμές γεμάτες.όχι ότι δεν το κάνω εδώ χαλκίδα αλλά σίγουρα το κάνω σε πολύ μικρότερο βαθμό από ότι θα το έκανα πάνω..

θέλω να πάνε όλα καλα...γίνεται?

χτες ήμουν στο αγαπημένο μου μαγαζί.κλειστά όλα και το ράδιο να παίζει.ξαπλωμένη στην καρέκλα με τα πόδια δεμένα στα κάγκελα και τα μάτια κολλημένα στον ουρανό στο αγαπημένο μου αστερι,σιγοτραγουδούσα..σε σκεφτόμουν...θα μαι πάντα εδώ το χέρι να σου κρατάω...

ξυπνάααω απότομα..γύρω μου ποτήρια γεμάτα...

τα δάκρυα δε μου πάνε τελικά.όλα θα φτιάξουν..μακρυα οι μάυρες σκέψεις..μακρυά...

αν σε είχα θα χα δεύτερη ζωή ....

κοιτάζοντας το κερί,η φλόγα του με καίει.
δεν αντέχω.έχω κατακλυστεί από φλόγες.
με κυνηγούν και τις κυνηγώ κι εγώ..
αφήνομαι στο χρώμα τους και στη δύναμή τους
και τα ξεχνάω όλα.
κι εσένα..εσένα πιο πολύ απο όλους.από όλα..

τρέχω..μακρυά..μακρυά σου κι όμως κάτι με κρατά.
κάτι μου πιάνει τα πόδια και δε μαφήνει.
όπως στο χειρότερό μου εφιάλτη,που θέλω να τρέξω κι όμως τα πόδια μου κολλημένα στο πάτωμα...

φύγε από τη σκέψη μου και άσε με να φύγω κι εγώ...μακρυά..


ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕ ΖΗΤΑΩ ΣΥΓΓΝΩΜΕΣ
ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΓΝΩΜΕΣ
ΑΚΟΥΩ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΗΣ ΘΕΛΗΜΑ
ΚΙ ΕΤΣΙ ΣΥΧΝΑ ΔΕΝ ΨΑΧΝΩ ΤΑ ΩΦΕΛΙΜΑ
ΜΑ ΑΝΑΖΗΤΩ ΕΠΙΜΟΝΑ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΡΩΤΑ
ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΑΚΙΑ ΦΤΕΡΩΤΑ
ΝΑ ΠΕΤΑΝΕ ΤΡΙΓΥΡΩ

ΚΡΑΤΗΣΑ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΟΤΙ ΜΟΥ ΧΕΣ ΠΕΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΚΑΘΩΣ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΑ ΕΝΑ ΧΑΔΙ
ΚΑΙ ΕΝΑ ΛΙΒΑΔΙ ΓΕΜΑΤΟ ΚΙΤΡΙΝΕΣ ΤΟΥΛΙΠΕΣ
ΜΑ ΕΣΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΣΤΕΙΟ
ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝΩ ΕΓΩ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ
ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΑΝΥΠΟΠΤΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΓΩΘΟΥΜΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ
ΘΕΕ ΜΟΥ, ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

ΠΑΘΟΣ ΗΜΟΥΝ
ΚΙ ΟΧΙ ΛΑΘΟΣ
ΤΩΡΑ ΦΕΥΓΩ
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ

ΜΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΝΙΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΑΝΩ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΜΙΑ ΛΕΞΗ/ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ
ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΜΑ ΘΑ Μ' ΗΘΕΛΕΣ ΠΙΣΩ/ΜΟΝΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ

ΜΗ ΖΗΤΑΣ ΑΛΛΗ ΕΞΗΓΗΣΗ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ
ΜΕΣ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΟΥ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ

ΕΚΑΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΛΕΓΕ
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΚΑΙ ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΤΡΕΛΑ
ΧΟΡΟΥΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ, ΚΟΛΥΜΠΙ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ
ΓΥΜΝΟΙ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ ΜΕ ΞΑΠΛΩΣΤΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΠΡΕΛΑ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΞΕ
ΘΑ ΞΕΚΟΥΜΠΩΣΩ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΑΩ ΣΟΥΑΧΙΛΙ ΣΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΚΕΛΑΗΔΟΥΝ ΕΛΕΚΤΡΟΝΤΑΝΣ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ

ΦΩΤΑ ΛΑΜΠΟΥΝ
ΟΠΩΣ ΠΡΩΤΑ
ΜΟΝΗ ΕΙΜΑΙ
ΚΙ ΕΙΣΑΙ ΠΙΟΝΙ

ΜΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΝΙΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΑΝΩ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΜΙΑ ΛΕΞΗ/ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ
ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΜΑ ΘΑ Μ' ΗΘΕΛΕΣ ΠΙΣΩ/ΜΟΝΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΠΗΡΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΕΝΑΝ ΑΣΤΕΙΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ
ΠΟΥ ΧΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΝΑ ΚΙΤΡΙΝΟ ΔΕΜΑ
ΜΕ ΔΥΟ ΤΟΥΛΙΠΕΣ ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

ΚΑΙ ΕΒΡΕΧΕ ΜΙΚΡΕΣ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΕΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΜΕΡΑ ΝΥΧΤΑ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ
ΠΟΥ 'ΧΕΙΣ ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΤΣΑΝΤΑ
ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

ΜΗ ΖΗΤΑΣ ΑΛΛΗ ΕΞΗΓΗΣΗ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ
ΜΕΣ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΟΥ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ

το αδιέξοδο ...

μόλις γύρισα σπίτι από μια ατελείωτη έξοδο στο αγαπημένο μου στέκι εδώ στη χαλκίδα..από τις έντεκα το βράδυ είχαμε αράξει εκεί και φύγαμε τώρα πρίν λίγο...το μυαλό θολωμένο και οι σκέψεις μπερδεμένες..πολύ...
αύριο κιόλας αρχίζουν αν αποχωρούν 2 κολλητές μου για αθήνα,διάβασμα και εξεταστική..σειρά θα πάρει και η τρίτη για ρόδο και μετα απο λίγο η τέταρτη πάλι για αθήνα και τέλος εγώ με την πέμπτη για τη βόρειο ελλάδα.
δεν θέλω...δεν θέλω να χωριστώ ξανα με εκείνες..με τους δικούς μου ανθρώπους,με το δικό μου στέκι,με τα παιδιά που γνώρισα το καλοκαίρι αυτό...το ξέρω πως κάτι τέτοιο δ εγίνεται μα με πονάει που σε λίγο φεύγω,όσο κι αν παρακαλάω να φύγω.

μπερδεύομαι,πονάω,ζητάω,αποζητάω κι ας ξέρω ότι με το που ανέβω κάποια από όλα αυτά θα έχουν αλλάξει..απλά να..μου είναι τόσο περίεργο να σκέφτομαι ότι πέρασα φέτος το καλοκαίρι και πολύ περισσότερο ότι θα βλέπω τις κολλητές μου όταν κατεβαίνω εγώ χαλκίδα ή ότνα εκείνες ανεβαίνουν πάνω.

είμαι μπερδεμένη...
πάω για ύπνο...έλα κοντά μουυ κι εσύ...μονάχα να μου κρατήσεις το χέρι...

θάλασσα,μουσική,έρωτας ζωή ....

το υπέροχο ολόγιομο φεγγάρι του ευγούστου ξεκίνησε πριν λίγες ώρες το ταξίδι του για την επιστροφή...του χρόνου πάλι τέτοιες μέρες θα το συναντήσουμε ξανά..θα μας κάνει παρέα άλλο ένα βράδυ και θα μας κλέβει το βλέμμα από κάθετι άλλο..

έτσι κι εγώ χτες..κάθε που δεν ήθελα να σε κοιτάξω,κοίταζα ψηλά..παρακαλούσα την αδερφή ψυχή μου να κοιτάζει κιαυτή..να αισθανθώ τον πραγματικό μου φίλο κοντά..το ποτό ατελείωτο..μπάνιο νυχτερινό και αμέσως μετά στεγνά ρούχα,λευκό μπουκάλι κρασί στο χέρι και συνεχής χορός με τις φίλες μου για να φύγει κάθε αρνητική ενέργεια.για να φύγεις εσύ από το μυαλό μου..και έφυγες..παρόλο που ήσουν δίπλα μου,στη σκέψη μου δεν ήσουν..και δε θα είσαι ποτέ ξανα...

έσκασε μήνυμα χτες στο κινητό που το είδα και το συνειδητοποίησα το ξημέρωμα πια..
"θα περάσουν οι μέρες..ναι ο χρόνος μου τάζει πως το φως της αυγής,σβήνει κάθε σκοτάδι..."
σευχαριστώ...ξέρεις εσύ...ανέβαινω σε λίγο πάνω...σε πολύ λίγο και τότε θα φτιάξουν όλα και για τους δυό μας...

κλαίω..κλαίω και θα το κάνω ώσπου να σβήσει κάθε σπίθα που έχω μέσα μου για σένα...θα σβήσει ...

όση ώρα έγραφα έπαιζε στην επανάληψη ο αιώνιος σταθμός... ειλικρινά ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τα δυο άτομα που το τραγουδάνε...είναι λύτρωση να σε συντροφεύουν σε τέτοιες στιγμές,αυτά τα τραγούδια...

θα περάσει και θα φτιάξουν όλα...
το ποτήρι γέμισε ξαφνικά και δε θα αφήσω κανέναν και τίποτα να μου το ξαναδειάσει...

υ.γ.παρόλες τις δυσκολίες της ψυχής η χθεσινή βραδιά ήταν υπέροχη...

υπάρχει ψηλά ένα αστέριι..

κόπηκα στα σήματα στο είπα..? δύο λάθη πάλιιι..δε πειράζει..
είμαι ευτυχισμένη στο είπα?...
απόψε έχει πανσέληνο το ξέρεις?...
ραντεβού στις αλυκές αργα το βράδυ..
νωρίτερα σε περιμένω στη συναυλία για το δημήτρη...πρέπει να πάμε..όλοι...
είμαι καλά στο είπα?
κόπηκα στα σήματα...:P:P
σαγαπάω το ξέρεις?...
μου λείπεις....
περιμένω να σε ξαναδώ κάποια στιγμή,σύντομα..3 χρόνια είναι πολλάα..
έλα απόψε ε? τουλάχιστον στο όνειρο μου,εκεί κάπου σε μια ξαπλώστρα...
μου έλειψες...
σαγαπάω...

έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο,βήμα με βήμα
σα γλάροι ξέγνοιαστοι να ταξιδέψουμε πάνω απτο κύμα
εμείς κι η αγάπη μας για ένα άλλο όνειρο,για άλλη φωλιά
τον έρωτά μας θεό να κάνουμε και βασιλιάα...

η ζωή που τρέχει ...

και εκείνη κάθισε σκυφτή σε μια άκρη δίπλα στο κύμα,και ονειρευόταν...

για πρώτη φορά μετά από 2 χρόνια και κάτι μήνες η καρδιά υποδέχτηκε νέα συναισθήματα.δυνατά συναισθήματα...μικρούς χτύπους στο σώμα που δε συγκρίνονται με τίποτα άλλο παρά με τα άπειρα καρδιοχτύπια που δημιουργούνται όταν τον κοιτάζει στα μάτια..όταν αισθάνεται το χαμόγελο του να σχηματίζεται στα χείλη του...όταν τον βλέπει,ένα ρίγος την κυριεύει,την κάνει να σωπαίνει,να δακρύζει και να τρέμει..να τρέμει από αγωνία όταν εκείνος πλησιάζει,όταν την κοιτά,όταν της μιλάει...όταν απλώνει το χέρι του...νιώθει σαν εκείνος αποζητά να της αγγίξει τη ψυχή..και το κάνει..πράγματι το κάνει...έχει τόσο δύναμη..τόσο πολύ δύναμη..τα μάτια του περνούν μέσα από το σώμα της και βρίσκουν καταφύγιο δίπλα στη ψυχή της.έχει ανάγκη την ηρεμία..και εκείνη το ίδιο..έχει ανάγκη την αγάπη και μια ζωή γεμάτη εικόνες όμορφες..καινούριες γιαυτόν..καινούριες γιαυτήν...μια ζωή γεμάτη άστρα που μπορείς να τα πλησιάσεις με ένα απλά άγγιγμα..και τότε τα πιάνεις..τα κρατάς σφιχτά στο χέρι σου,δεν τα αφήνεις..εκείνος μπορεί με το άγγιγμα του να της προσφέρει χιλιάδες αστέρια...και εκείνη θέλει όσο τίποτα άλλο να τα δεχτεί...να φτιάξει μαζί του έναν ουρανό,πιο όμορφο από ποτέ...ένα νέο ουρανό που θα την ακολουθεί όπου κι αν πάει.θα τον αφήσει.όπως την άφησε κι αυτός αλλά για άλλους λόγους.εκείνος φοβάται μα εκείνη γνωρίζει...
φοβάται το δέσιμο..τον πόνο...τις πληγές..
γνωρίζει πως ερωτεύτηκε αληθινά..γνωρίζει τις πληγές αλλά θα τις αγνοήσει.

του απλώνει το χέρι της και τον προτρέπει να κοιτάξουν μαζί πάνω..τον ουρανό..23 λαμπερά αστέρια και ένα φεγγάρι που θα γίνει σε λίγες ώρες ολόγιομο.ελπίζει να μπορέσει να το κοιτάζει όλο το βράδυ στην αγκαλιά του.κι ας είναι το πρώτο και το τελευταίο που θα κοιτάξουν μαζί.
και θα συνεχίσουν τις ζωές τους πιο ήρεμα από ποτέ..άγγιξαν παρέα κάτι άπιαστο.έζησαν μαζί κάτι όμορφο...
θα περάσουν οι μέρες,οι μήνες,τα χρόνια μα θα ξαναβρεθούν..και θα φτιάξουν σίγουρα τότε μια ζωή κοινή..για όσο πάει ..όσο κρατήσει.του το υποσχέθηκε.ότι κάποτε θα είναι μαζί..αληθινά μαζί...

τότε που εκείνη θα προσπαθήσει,τότε ακόμα πιο πολύ,θα προσπαθήσει να διώξει κάθε του πόνο,κάθε του άσχημη ανάμνηση.τότε που θα προσπαθήσει να τον κάνει να ξεχάσει..να νιώθει μόνο ευτυχία,αγάπη και πληρότητα.και θα τα καταφέρει..το ξέρει..
τότε που εκείνος θα είναι έτοιμος να νιώσει,να πάψει να πονά...θα μπορεί να δίνει..όχι σε εκείνη,σαυτήν και τώρα δίνει,αλλά θα μάθει πανω απόλα να δίνει στον εαυτό του.το αξίζει..όσο τίποτα άλλο και εκείνη το ξέρει καλά...

η αγάπη άργησε μια μέρα..
αλλά τίποτα δε χάθηκε..τίποτα δε χάνεται...
είναι δίπλα σου να το θυμάσαι..να το νιώθεις κάθε που στα μάτια σου σκάνε πυροτεχνήματα...

σιγά σιγά σηκώνεται από την ακρογιαλιά,φοράει το σωσίβιό του και ετοιμάζεται να βουτήξει στα κύματα...δε φοβάται την τρικυμία πια..εχει μαζί της κάτι δικό του....εκείνον....

μένα τραγούδι να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας..

είμαι παράφορα ερωτευμένη με το again των archive ...

You're tearing me apart
Crushing me inside
You used to lift me up
Now you get me down
If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?
If I
Walk away from you
And leave my love
Could I laugh again ?
Again, again...
You're killing me again
Am I still in your head ?
You used to light me up
Now you shut me down
If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?
If I
Walk away from you
And leave my love
Could I laugh again ?
I'm losing you again
Like eating me inside
I used to lift you up
Now I get you down
Without your love
You're tearing me apart
With you close by
You're crushing me inside
Without your love
You're tearing me apart
Without your love
I'm dazed in madness
Can't lose this sadness
I can't lose this sadness
Can't lose this sadness
You're tearing me apart
Crushing me inside
Without your love
(you used to lift me up)
You're crushing me inside
(now you get me down)
With you close by
I'm dazed in madness
Can't lose this sadness
It's riping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know why
It's riping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know why
I don't know why
I don't know why
I don't know why
Without your love
Without your love
Without your love
Without your love
It's tearing me apart

καλοκαιρινές διακοπές για πάντα...

επιστροφή στη χαλκίδα εδώ και δύο μέρες. η μήλος μια κούκλα... η παρέα απίστευτη. τα σκηνικά πολλά και διάφορα τα οποία όπως υποσχέθηκα στους νέους μας φίλους από τη λάρισα θα καταγραφούν στο μπλόγκ αυτό..

ας ξεκινήσω λοιπόν από ένα βράδυ στο μοναδικό κλαμπάκι του νησιού που μας άρεσε.albastro νομίζω λεγόταν...καθισμένοι όλοι σε γωνιακό τραπέζι,ντυμένοι στην τρίχα(:ΡΡ),αποφασίζουμε να παίξουμε θάρρος ή αλήθεια.η αλήθεια ως επιλογή απαγορευόταν άρα παίζαμε μόνο θάρρος...έρχεται η σειρά μου...βγάζω τα πέδιλα μου τα πετάω στην άκρη,πηγαίνω στη μέση της πίστας και αρχίζω με τρέλα να χορεύω το love generation...για μένα θεωρείται κατόρθωμα μιας και με δυσκολία χορευω σε κλαμπ..η συνέχεια άνηκε στις υπόλοιπες..η μια πήρε αγκαλιά τα ηχεία,η δεύτερη τον dj η τρίτη πήγε στο σερβιτόρο και του χάζεψε και η τέταρτη έκανε την ινδιάνα...

το βράδυ ήταν πολύ επεισοδιακό..ακολούθησε μυστική παρακολούθηση(τύφλα από το κρασί και τις βότκες),σύρσιμο στο μπαλκόνι παρακολουθώντας τον τρελό του νησιού να ψέλνει.γέλιο ατελείωτο το οποίο συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα από το λεοφορείο,στο σαρακήνικο,από το "σπιτικό" στην πλώρη και από εκεί στην παραλία του λαγκαδά με μπύρες,μουσική και φυσικά παλέρμοο..δέκα άτομα καταφέραμε να ξεσηκώσουμε το νησί και να καταφέρουμε ακόμα και την βόσσου να τραγουδήσει μαζί μας την άνοιξη στις 4 το πρωί..

στιγμές απίστευτες όπως τα ουρλιαχτά από το ποντίκι που είδαμε στο δρόμο,στιγμές γεμάτες φόβο για τις οχιές...στιγμές βουτηγμένες στο κρασι και στα δάκρυα,στιγμες με τις 4 καλύτερες φίλες μου,αγκαλιά ξαπλωμένες στην άμμο να κοιτάμε τον ουρανό και να ονειρευόμαστε..

τελευταίο βράδυ έφτασε..η υπέροχη νεράιδα,θλιμμένη όπως τη λέω, σχεδιασμένη στο πόδι μου από τον καλλιτέχνη του νησιού(να σαι καλά),το wish you were here από τον ίδιο με την τέλεια κιθάρα,οι κομμένες σαγιονάρες και ο γύρος του λιμανιόύ ξυπόλητη να τραγούδαω με την φούστα-σημαία στο χέρι και φυσικά το άπειρο γέλιο με το πατητό ...

δέκα κομμάτια καρπουζόπιτα παρακαλώ,κρατήστε μου για του χρόνου.θα περάσουμε να τα πάρουμε πριν αράξουμε στην ίο.το υποσχεθήκαμε άλλωστε ο ένας στον άλλον.του χρόνου μαζί διακοπές και ίσως ένα μικρό πέρασμα από το νησί της μήλου πρώτα που χορεύει ακόμα στο ρυθμό της άνοιξης...

special thnx στους Γιάννη x 2 , Aντώνη ,Γιώργο , Κωσταντίνο
και φυσικά στην τιτία,την ίτσα,την αντυ και το πιθήκι ...

και του χρόνου με υγεία πάνω απόλα ....

αααα

δε ξεχνάω με τίποτα την παντομίμα στο πλοίο την ώρα του γυρισμού...

έχει σκοτάδι εδω μέσαααααααααααααα!!!!!

τα λέμε στη σαλονίκη σε λίγες μέρεεες...