Τρίτη, Δεκεμβρίου 06, 2005

μετά από πολύ πολύ καιρό....

ένα αγαπημένο τραγούδι ξεκινά....σου γράφω πάλι από ανάγκη....ναι μόνο ανάγκη μπορώ να το αποκαλέσω όλο αυτό...
το στόμα μου κλείνει,κλειδώνει συχνά,όταν είναι να αρχίσει να μιλά για πράγματα με ουσία..αυτό γίνεται συνήθως όταν αρχίσει να βγάζει προς τα έξω συναισθήματα κι αισθήματα..όσο κι αν το θέλω δεν βγαίνουν...έτσι σταματώ να μιλώ και δίνω τη θέση μου στο παρακάτω τραγούδι... σου αφήνομαι...


Σωπαίνουν τώρα οι ώρες, ξαφνιάζει η οργή
Χαμένα μες τις μπόρες το τέλος κι η αρχή
Τι μου ζητάς, τα μάτια μου γιατί τυραννάς και δεν μιλάς
Κι ερημιά μου απλώνει ξανά
Ποτάμι που κυλά, τη θάλασσα ζητά, παγώνει πριν με ρίξει στα βαθια

Σημάδια που αρχίζουν, σαν γιορτινές παρέες
Και πως σαν μεγαλώνουμε φαντάζουνε κεραίες
Με δένουνε ξανά, και βάζουν στα όνειρα μου φωτιά εκεί βαθιά
Κι η ερημιά μου απλώνει ξανά
Ποτάμι που κυλά, τη θάλασσα ζητά, παγώνει πριν με ρίξει στα βαθιά
Τι μου ζητάς, τα μάτια μου γιατί τυραννάς και δεν μιλάς
Κι ερημιά μου απλώνει ξανά
Ποτάμι που κυλά, τη θάλασσα ζητά, παγώνει πριν με ρίξει στα βαθιά

Τι μου ζητάς, τα μάτια μου γιατί τυραννάς και δεν μιλάς
Κι ερημιά μου απλώνει ξανά
Ποτάμι που κυλά, τη θάλασσα ζητά, παγώνει πριν με ρίξει στα βαθιά