σπάμε της σιωπής τα φρένα..

αν και λατρεύω τη φωνή του φάμελλου,το παρακάτω παίζει από τον υπέροχο κωσταντίνο βήτα.αφιερωμένο σε κάποια ψυχή που εμφανίστηκε μετά από καιρό,τόσο ξαφνικά...όπως πάντα όμως...

Έσβησαν οι λέξεις μου μέσα απ' το χαρτί
ποιος μαζί σου ήμουνα, τι είχα μοιραστεί
Πως η αγάπη άνθισε και πως μαράθηκε
κάποιος άλλος ήμουνα, κάποιος που για πάντα χάθηκε

Τώρα μες στα χέρια σου νοιώθω ξένος πια
την καρδιά μου άκου πως, τώρα αλλιώς χτυπά
κι όλα μες στη σκέψη μου αλλιώς φαντάζουνε
ίδιους δρόμους περπατώ, όμως πια αλλού με βγάζουνε

Κάποιος άλλος ήμουνα, ήμουνα παιδί
θα με πήρε η άνοιξη
και ίσως να σε πίστεψα μπορεί
να έκλαψα, πίσω σου να έτρεξα μπορεί
όσο και να πόνεσα, τόσο σε συγχώρεσα
κάποιος άλλος ήμουνα μπορεί

Τι περνάει απ' το χέρι μου, τι μπορώ ν' αλλάξω
τι θα βγει απ' την αρχή, αν τα λογαριάσω
ποιος κοντά μου στάθηκε
ποιος στ' αλήθεια μ' ένοιωσε
ποιος τα δώρα μου άρπαξε
κι έπειτα μακριά μου έτρεξε

Κάποιος άλλος ήμουνα
κάποιος, κάπου, κάποτε μπορεί

γλυκό απόγευμα...

τι πιο όορφο από ενα γλυκό απόγευμα με γλυκές σκέψεις..
αν ήμουν χαλκίδα η μέρα θα χε κυλήσει αλλιώς...στο μπαλκόνι το πρωί για την παρέλαση,μεσημεράκι στο τραπέζι με τη μαμά μόλις να έχει βγάλει τη ποδιά και τον μπαμπά να γκρινιάζει που έφτιαξε σκορδαλιά με το μπακαλιάρο..κάθε χρόνο η ίδια γκρίνια,κάθε χρόνο τον τσακίζει παρόλα αυτά..:ΡΡ...μετά επίσκεψη στο θείο που γιορτάζει και μετά καφέ στο ζουμ παρέα με τάβλι και γέλια..
είμαι θεσσαλονίκη.ξυπνησα αργά μα απολαμβάνω τη μοναξιά μου παρόλο που μου λείπουν κάποια πράγματα..σκέψεις στο μυαλό για τον έρωτα,την ευτυχία,το παρελθόν, το μέλλον...διαδικτυακές συζητήσεις με ανθρώπους που είναι μακρυά μου,άλλοι 500 χιλιόμετρα
και άλλοι 7.500 (!!!!!!!),μα που ταυτόχρονα είναι τόσο κοντά μου..
η απόσταση είναι μεγάαλο πράγμα...μα όπως είπα και σε κάποια ψυχή και της άρεσε,
θα υποθέσουμε ότι είμαστε αστεράκια φωτεινά...σαν αστέρια,συχνάζουμε στον ίδιο ουρανό..
άρα όπου κι αν είμαστε στη γή,στον ουρανό είμαστε κοντά...αυτό το παράδειγμα ισχύει φυσικά και για εκείνους που δεν είναι μαζί μας πια...με μια διαφορά...εκείνα είναι ακόμα πιο λαμπερά αστέρια....είναι τα πιο φωτεινά..και είναι μαζί μας.κοντά μας πάντα...!

οι όμορφες σκέψεις δε θα λάβουν τέλος,τουλάχιστον για τις επόμενες ώρεες...πολλές ώρεες....
και μια συμβουλή.κάθε φορά που κάτι δε παέι καλά,κοιτάμε ψηλά και νιώθουμε δίπλα μας κάθετι όμορφοο....σαν να πέφτει αστέρι,πέφτει και αυτό είτε πάνω μας είτε δίπλα μας με κάθε τρόπο...

πάντα θα χαμογελάω και πάντα θα μαι εδώ για σένα...

βρέχει χρώμα και νότες!

κι ήμουν σίγουρη πως θα ξυπνούσα για τη σχολή σήμερα!!
εδώ και μια εβδομάδα η κατάληψη έλαβε τέλος και η σχολή μες στο μαύρο της το χάλι αποφάσισε να μας δεχτεί(ποιοι πατάαααμεεεε???) στις αίθουσες του τέταρτου ορόφου για μάθημα!!!
σήμερα ήμουν αποφασισμένη να πάω μα πως να το κάνω καθώς ξύπνησα στις 2 αντί στις 9 ???
δε πειράζει..αύριο πάλι.. ξενύχτησα χτες αρκετά.παρακολούθησα με τον χοπ χοπ το ντοκιμαντερ του schoolwave και ομολογώ ότι ήταν πολύ καλόοο.τα συγκροτήματα που συμμετείχαν,εκτός από την παρουσία τους στη σκηνή και στα παρασκήνια,έντυσαν τη ταινία και με μια μινι συνέντευξη το καθένα.δε ξέρω ποιο απόλα μου έκανε την πιο μεγάλη εντύπωση(οι ροδίτες και οι σκαααααα,ήταν υπέροχοι)μα ως χαλκιδέα δε μπορώ να μη σταθώ στους danger by design από τα τρελά νερά..επιτέλους ας ακουστεί και λίγο πιο έξω πόσο ξενέρωτη πόλη έχουμεεε...τρεντούπολη:ρρ..βέβαια στο βιντεάκι δνε ήτνα ο σταθάκος και πολύ μας έλειπε,αλλά νομίζω πως η συγκεκριμένη παρέα μας εκπροσώπησε τέλεια!!!
πάντως διαπίστωση πουβγήκε από όλο αυτό: ωραίο το schoolwave και ωραίοι και οι άνθρωποι γύρω από αυτόο...!
η χτεσινή βραδιά συνεχίστηκε με κρασάκι στην αρριανού και με μια ποικιλία που στην πραγματικότητα,ποτέ κανείς δε παρήγγειλε..εεεεεε??

βρέχει βρέχει βρέχει κι έχω αγγλικά.κι έχει και πορεία...και ο ουρανός μαυρίζει και η μαμά μου,με παίρνει συνέχεια τηλέφωνο να μου υπενθyμίσει να μαζεύω τα ρούχα από το σκοινί.λες και έχω απλώσεει..(μαριλινα δε νομίζω να με κάνεις κι εσύ έτσι τώρα που ανέλαβες το ρόλο της μητέρααας ?????)

αύριο θα πάω σχολή στα σίγουραα...

"αέρας μου σφυρίζει αν έρθεις μην αργείς..."

φως δεν υπήρχε.ήχος από πουθενά,μονάχα από τη βροχή που έπεφτε στο πλακάκι της βεράντας.άνοιξε το παράθυρο και ξυπόλητη βγήκε στη βροχή.κάτω από τα φώτα της πόλης,κάτω από πέπλο μυστηρίου,εκείνη χόρευε κάτω απτη βροχή.ονειρευόταν στιγμές,ονειρευόταν αλήθειες.έβρεχε όλο και πιο δυνατά.ξάφνου φάνηκε εκείνος.της έπιασε το χέρι και ταυτόχρονα της ζέστανε την καρδιά της.μείνανε για ώρα κάτω απτη βροχή χωρις να μιλήσει κανείς.κοιτάζονταν κι έλεγαν τόσα πολλά και γιαυτό η σιωπή κέρδισε πρωταγωνιστικό ρόλο.κοίταζε τα μάτια του,φωτιά...κοίταζε τα μάτια της,ανάγκη ...

σιγά σιγά η βροχή σταμάτησε.τα σύννεφα ταξίδευαν για αλλού και τα φώτα της πόλης φάνηκαν ξανά,δίνοντας ένα κοκκινωπό χρώμα στον ουρανό.από ένα ράδιο ακούστηκε η συβαρίτισσα ... κι οι δυό τους στάθηκαν στην αγάπη που άργησε μια μέρα...

άραγε τι απέγιναν...ο καιρός πέρασε και κάθε που έβρεχε,στο μυαλό η εικόνα του τότε.
εκείνος αλλού,εκείνη εδώ.

απόψε βρέχει.κι η νύχτα την βρήκε στη βεράντα,ξυπόλητη να στέκει κάτω από τις σταγόνες τις βροχής να ακούει ράδιο μόνη.εκείνος αλλού εδώ και μήνες.η βροχή ο μόνος της φίλος.

απόψε βρέχει.κι η νύχτα τον βρήκε πίσω από τη τζαμαρία,να προσπαθεί μάταια να ξεδιαλύνει τις ψιχάλες της βροχης από τα δικά του δάκρυα.ακούει ράδιο...εκείνη εκεί,εδώ και μήνες.η εικόνα της, ο μόνος του φίλος.

σκέψεις στο μυαλό του πως δεν έπρεπε να την αφήσει.
σκέψεις στο μυαλό της πως την άφησε .

εκείνος αλλού
εκείνη εδώ
βροχή
δάκρυα
τα μάτια της,ανάγκη ...
τα μάτια του,ανάγκη ...

γυρισμός.

τι άλλο να πω...

Σε γνώρισα κάποια βραδιά, παραμονές του Κλήδονα

σε κάποια γειτονιά που δεν ξεχνάω

ήμουν παιδί στα δεκαεννιά, τα χείλη μου ξεκλείδωνα

να πίνω, να φιλώ και ρωτάω

Μια τσικουδιά και άλλη μια, πενήντα χρόνια διαφορά

πενήντα χρόνια τσαμπουκά κι ευαισθησία

κι ότι μας έδεσε κρυφά, από την πρώτη τη ματιά

είναι του έρωτα η αδιάκοπη θυσία

Άκουσα νέα τρομερά, της Αρετούσας τα παιδιά

βγάλαν τα μάτια τους για ένα χωράφι προίκα

ο Οδυσσέας εμπρηστής, ο Προμηθέας νταβατζής

κι ο Ερωτόκριτος υπάλληλος του ΙΚΑ

Σου φέρνω έναν παλιό σκοπό, ένα τραγούδι σαν κι αυτό

και το λαγούτο μου θα κάνω εγώ κομμάτια

Να ξέρεις, θα 'χω στην καρδιά εκείνη τη ζεστή αγκαλιά

κι αυτά τα πύρινα τα φλογερά σου μάτια

Καλή σου νύχτα εκεί ψηλά, κυρά μου Συβαρίτισσα

όλα τα λόγια μου σκορπίσματα του αέρα

Κι όσα δεν πρόλαβα να πω, νομίζω ήτανε γραφτό

η αγάπη πάλι άργησε μια μέρα...

τρελούτσικες υποθέσεις...

ΑΝ τρελαινόμουν (ακόμα πιο πολύ) ή αλλιώς ΑΝ ο κόσμος ήταν έτσι όπως ήθελα :

• θα τραγουδούσα συνέχεια στον αγαπημένο μου βουγιουκλάκη
• θα έβγαινα κάθε πρωί στο μπαλκόνι και θα έλεγα καλημέρα σε κάθε γειτόνισσα που απλώνει ρούχα
• θα έπαιρνα τον κουνέλο μου για καφέ μαζί μου
• θα πετούσα με φτερά στη χαλκίδα μόνο και μόνο για να δω την οικογένεια μου
• θα έκανα μόνο όμορφες σκέψεις
• θα έτρωγα κινέζικο κάθε μέρα
• θα τραγουδούσα όλη μέρααααααααααααααααααααααααα
• θα έπαιρνα το τραίνο και θα εξαφανιζόμουν για 2 μήνες.κατα προτίμηση αγγλία ή στη μήλο για κάπου πιο κοντά(το λέω σε περίπτωση που το κάνω,να ξέρετε που θα με βρείτεε..)
• θα μαγείρευα στο μπαμπά μου μανιτάρια και θα έτρωγεε χωρις δεύτερη κουβέντα
  

δε νομίζω ότι θα έκανα κάτι άλλο.ίσως έρθει στη συνέχεια...
ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ μακούς?
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΕΕΕΕΕΕΕΙΙΙΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ !!!!!!!

τα φώτα έσβησα ...

Ανάθεμα τον αίτιο

Κι ας το ‘χει αμαρτία

Να χωριστούμε αγάπη μου

Χωρίς καμιά αιτία

Συ μπαξές κι εγώ φυντάνι

Να σ' απαρνηθώ δεν κάνει

Αγάπα με πουλάκι μου

Όπως μ' αγαπάς πρώτα

Τα ξένα λόγια μην ακούς

Μον' την καρδιά μου ρώτα

Συ μπαξές κι εγώ φυντάνι

Να σ' απαρνηθώ δεν κάνει

Χελιδονάκι θα γινώ

Και θα ’ρθώ στην αυλή σου

Να κάνω πως επέθανα

Για να βρεθώ μαζί σου

Ας μ' αφήνανε να σ' έχω

Μέρα νύχτα να σε βλέπω

Κλαίει η καρδιά μ' και δεν μερώνει

Σαν της ερημιάς τ' αηδόνι

χωρις νόημα.

κι εκείνη μπαίνει μέσα στο δωμάτιο πατώντας στις μύτες.δεν ανοίγει το φώς,παρα μόνο γεμίζει το άδειο της ποτήρι με κρασί,κόκκινο,κόκκινο σαν τα συναισθήματα που ταλαντεύονται μέσα της.ανάβει τσιγάρο.γονατίζει πίσω από την πόρτα που εκείνος είχε αφήσει πίσω του για πάντα.στο μυαλό εικόνες,μπλεγμένες με τραγούδια,με στίχους που πραγματικά αγάπησαν μαζί.
κοιτάζει στο καθρεφτη απέναντι και δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της.
κλείνει τα μάτια και στο μυαλό εκείνες οι στιγμές.
βασανίζεται,κάτι αναζητά μα δε το βρίσκει όπως φαίνεται.κι εκείνος έχει φύγει μακρυά και πίσω δε τολμά μα ίσως και δεν θέλει να κοιτάξει.
σηκώνεται και πατάει τον διακόπτη.λατρεύει το σκοτάδι μα αυτό που θα τη συνεφέρει τώρα είναι το φώς.θα σβήσει έστω και για λίγο κάθε εσωτερική πληγή μα θα φανερώσει κάθε εξωτερικό σημάδι..το κρασί χύθηκε στο πάτωμα,το κόκκινο τώρα φαινεται πιο έντονο.το τσιγάρο έσβησε πριν καλά καλά τελειώσει.
το κρασί της κάνει παρέα στο λεκέ που άφησε στο πάτωμα εκείνος όταν έσπασε το ποτήρι και το τσιγάρο θα τελειώσει μονάχα όταν το ξανανάψει εκείνος.

2ο ποστ μέσα σε μιαμιση ώρα :ρ

δε φταίω μα τώρα θυμήθηκα τα μπλογκοπαίχνιδα!
με κάλεσε ο καλός μου χοπκινς και πρέπει να παίξω γιατί υποτίθεται ότι χτες μου το υπενθύμισε και αυτοπροσώπως.
λοιπόοον....

μου φαίνονται περίεργες οι λέξεις σου μα θα τα καταφέρω...νομίζω :ρρ

" έφαγες την τυρόπιτά μου, σαβουρώθηκες στα σκαλιά,τράκαρες το αμάξι μου δε κατάφερες να πεις σκουληκομυρμηγκότρυπα ΚΑΙ τωρα μου κάνεις την πάπια ???????? "


κααι οι 5 αγαπημένες ταινίες

μια βραδιά στο νότινγκ χιλλ
η σιωπή των αμνών
ρεκβιεμ σενα όνειρο
δωμάτιο πανικού
τοι στορυ


καλώ
πηγασο
ΜΜΕ
παναγή
χοπκινς
οι λέξεις είναι αγάπη,αυτί,αερόστατο,ηχείο,φαράσι

Friday I'm in loveeeee

δυναμώνω τους cure και προσπαθώ να διαβάσω τα ρημαδοαγγλικάα...βαριέμααιι..
ο ήλιος έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή του,η μέρα έχει μεγαλώσει,το κουνέλι μου δεν κρατιέται άλλο στο κλουβί καιι εγώ πρέπει να μείνω μέσα για διάβασμα,με έναν νερουλό φραπέ,ένα πάκο past papers μέχρι τις 8 τελικά! πάει και η βόλτα που σχεδιάζαμε.ακυρώνεται για μετά το μάθημα,παρέα με τον παο στο μπάσκετ...

σειρά εχει το when i say you και εγώ ψιθυρίζω ταυτόχρονα την πεταλούδα.κατακαημένη-κατακαμένη,που θέλω και αγγλικά προφισιενσι :ρρρρ

θέλω θέλω θέλω θέλω θέλω να κάνω πολλά πράγματα από εδώ και πέρα μα πως θα τα προλάβωω....?

βάζω ένα τραγούδι και κλείνω για σήμερα....σπεσιαλ θενξ στη μαριλίνα στην αλίκη και στην κατερίνα.
ξέρουν αυτές γιατί....


Ξεκίνησα βόρεια χωρίς περιθώρια για αναβολή
Δεν ξέρω πως βρέθηκα κοντά σου όμως βρέθηκα στην Ανατολή
Και γύρω από τον ήλιο μου μια τέντα
Δεν πρόλαβα ξανά να πω κουβέντα

Τρελαίνεις την πυξίδα μου
Και δείχνει όπου πας
Μακάρι μόνο να΄ ξερα εσύ αν μ΄ αγαπάς
Τρελαίνεις την πυξίδα μου
Και όπου κι αν βρεθώ
Φεγγάρια μες τα μάτια σου θ΄ ανάβουνε να βλέπω για να ΄ρθω

Πορεία μου χάραξες τις νύχτες μου άλλαξες τους χάρτες μου καις
Στο Νότο πληγώθηκα, στη Δύση προδόθηκα τι άλλο πια θες
Και γύρω από τον ήλιο μου μια τέντα
Δεν πρόλαβα ξανά να πω κουβέντα

εννοείται συνοδεύεται με χορευτικόοο...

Να γελάς !

καινούριο ποστ, καινούριο τεμπλεητ,καινούρια διάθεση...αλλιώτικη εδώ και καιρόο!!!

πέρασαν μέρες στη ΔΕΤΡΟΠ(πολύ ακριβό το εισιτήριο για έναν απλό επισκέπτη,15ευρώ),γνωριμίες με υπέροχα κρασιά και υπέροχους ανθρώπους.σκοπεύω σε σύντομο χρόνο να γράψω ταπεινά κάποιες προτάσεις για κρασιά καλά και σχετικα φθηνά μα ακόμα είναι νωρίς μιας και το οινόπνευμα ακόμα τριγυρίζει μέσα μου..η διοργάνωση σχετικά καλή μα μπορεί να γίνει και καλύτερη μιας και οι εγκαταστάσεις είναι ήδη πολύ καλές.λίγη οργάνωση βρε Έλληνα,γιατί μας έφαγαν οι ξένοι.

δυσκολίες αρκετές.μπήκα πρώτη φορά σε κλίμα ανταγωνισμού αν και δεν ήθελα.συνειδητοποίησα ότι τελικά υπάρχει πολύ κακός κόσμος.με χάλασε μια μέρα,με ενδυνάμωσε την άλλη.ένας γνωστός κρασάς,μου τόνισε πως όταν σε πολεμάνε σημαίνει πως ΖΕΙΣ ενώ αντίθετα όταν κανείς δεν ασχολείται με σένα να ανησυχείς πως τα πράγματα δεν πάνε καλά...

ηρέμησα κάπως μα ακόμα μέσα μου με τρώει η ένταση και το μίσος,η απέχθεια εκείνου του τύπου.

τα σβήνω όλα και κρατώ μονάχα τον τίτλο!!! να γελάς...

προτροπή δική σου,και σευχαριστώ...

υ.γ.πήρα κλουβί για τον νέλο. είναι μεγάλο και νομίζω ότι ο διαβολάκος βρήκε τη χαρά τουυ..