πηδάς στον αέρα,σκας στο πάτωμα...

Όταν ήμουν μικρή κάθε φορά που η ψυχή μου άδειαζε,πήγαινα τρέχοντας στην αγκαλιά της μαμάς μου,την τραβούσα και έκλαιγα...ένιωθα πολύ απλά μέσα μου ένα σφίξιμο σαν κάποιος να είχε εισβάλει μέσα μου και να με πιέζει..προσπαθούσα να της περιγράψω τον πόνο μα ήταν μάταιο γιατί δεν το έκανα σωστά ή το έκανα κλαίγοντας με αποτέλεσμα εκείνη να μη καταλαβαίνει και εγώ να πιστεύω πως είμαι η μόνη που νιώθει έτσι..Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως το μούδιασμα μέσα μου ξεκινούσε κάθε φορά που έκανα μια άσχημη σκέψη,κάθε φορά που έχανα κάτι δυστυχώς και κάποιον,κάθε φορά που γενικότερα ένιωθα πως κάτι δεν πάει καλά...

Πριν αρκετό καιρό,πάνε 5 χρόνια,έχασα τη θεία μου..υπήρξε και εκείνη θύμα της καταραμένης ασθένειας που παίρνει μακρυά τους ανθρώπους...αν και ήξερα πως πάσχει απο καρκίνο,και το ήξερε και εκείνη πως το ήξερα,μου είχε δώσει την εντύπωση ότι δε θα έφευγε ποτέ..ήμουν πεπεισμένη πως ειδικά εκείνη,το πρόσωπο που αντικαθιστούσε ακριβώς τη μαμά κάθε φορά που πήγαινε ταξίδι,κάθε φορά που με έπαιρνε αγκαλιά όταν φοβόμουν, δε θα μάφηνε ποτέ και για τίποτα...είμαι σίγουρη πως είχε νιώσει ότι θα έφευγε..και μάλιστα το πότε θα έφευγε..λίγες μέρες πριν κλείσει τα μάτια της(όχι για παντα),καθόμουν δίπλα της και της μιλούσα κανονικά για τα πάντα..της σχολίαζα διάφορα,την έκανα να γελάει και πάνω απ'όλα της έδειχνα ότι είμαι καλα...ο ξάδερφός μου εκείνο τον καιρό ήταν αγγλία όπως και η ξαδέρφη μου και έτσι κατα κάποιον τρόπο είχα αναλάβει εγώ να κάνω τα αστεία και τα πειράγματα..εκείνο το απόγευμα λοιπόν της κυριακής μου μίλησε για πρώτη φορά γιαυτό που θα αντιμετώπιζα στο μέλλον..δε στέκομαι στα άλλα λόγια παρα μόνο στο ότι μου΄είχε ζητήσει να είμαι κοντά στα ξαδέρφια μου και να τους νιώθω για πάντα σαν πραγματικά αδέρφια μου,γιατί στην ουσία αφου είχα μεγαλώσει μαζί τους αυτό ήταν..της υποσχέθηκα πως θα γινόταν έτσι κι αλλιώς αυτό και να μην ανησυχεί..με παρακάλεσε να προσέχω εκείνον περισσότερο...ήμασταν κοντά και με προστάτευε.με αγαπούσε πολύ γιατι ήμουν το μικρό του ξαδερφάκι..και μου έλεγε να τον αγαπώ γιατί το χρειάζεται μεσα στη τρέλα του...εγώ τα άκουγα,συμφωνούσα,χωρίς να συνειδητοποιώ ότι θα ταν η τελευταία φορα που τα άκουγα...άρχισα να νιώθω το σφίξιμο..έφυγα...την τρίτη έφυγε και εκείνη.......

ο καιρός πέρασε...για την ακρίβεια περάσανε χρόνια..προσπαθούσα με κάθε τρόπο να ξεπεράσω την όλη κατάσταση γιατί έπρεπε να δείχνω δυνατή στα ξαδέρφια μου που είχαν κι αυτοί πόσο μάλλον χάσει την μητέρα τους..εκείνος όντως ήταν ο άγγελος μου..όντως με προστάτευε όντως μου έκανε όλα τα χατήρια,όντως με αγαπούσε..το ίδιο κι εγώ...τον λάτρευα..όταν πια το 2003 είχε μπει,μια τετάρτη ακύρωσα όλα μου τα φροντιστήρια..το σφίξιμο που ένιωθα είχε έρθει πάλι..δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παρα μόνο είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου απο τις 8,ξαπλωμένη ακούγοντας αλκίνοο...οι ώρες πέρασαν απίστευτα γρήγορα..πήγε 2 και εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ...στριφογυρνούσα συνεχώς..ξαφνικά άκουσα βήματα απεξω απο την πόρτα..έκανα πως κοιμάμαι..μπήκε μέσα ο αδερφός μου,που είχε έρθει βραδιάτικα απο την αθήνα και με το που έκατσε δίπλα μου στο κρεβάτι τον ρώτησα τι γίνεται...μου απάντησε πως όλα είναι μια χαρά αλλα η φωνή του τον είχε προδώσει..γύρισα κλαμμένη και με το σφίξιμο πιο έντονο απο ποτέ τον ξαναρώτησα..εκείνος μου είπε ότι ο γιώργος είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο..έβαλα τα γέλια και άρχιζα να τον βρίζω που ήταν τόσο γκαντέμης που τράκαρε λίγες μέρες πριν το πουλήσει...ο αδερφός μου δεν γέλουσε..έκανα να σηκωθώ να ντυθώ να πάμε να τον δούμε στο νοσοκομείο.μάρεσε πως πραγματικά πίστευα ότι είχε ψιλοχτυπήσει αλλά δεν ήταν τίποτα σοβαρό..οι επόμενες σκηνές θυμίζουν ταινία...δεν έχω ξανανιώσει έτσι..όταν μου είπε ότι έφυγε ένιωσα το σφίξιμο τόσο δυνατό ώστε θα έπεφτα κάτω...τα μάτια μου άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα,εγώ λυγμούς και ερωτήματα που ακόμα και τώρα είναι αναπάντητα...
ξέρω πως δε καταφέρνω και πολλά με το να τα σκέφτομαι όλα..όμως σίγουρο είναι πως ότνα τα γράφω το σφίξιμο φεύγει..έρχονται δάκρυα..και εγώ ηρεμώ....τώρα πιά το μόνο που κάνω έχοντας αυτά μέσα μου είναι να στέκω όρθια μπροστά στην αλήθεια αλλά καταβάθος να θέλω να γείρω και να κοιμηθώ μέσα σενα ονειρικό ψέμα που θα μου φέρει πίσω όλες εκείνες τις στιγμές και δε θα ξαναχάσω ποτέ κανέναν...

όλα αυτά τα θυμήθηκα επειδή μεπιασε πάλι σφίξιμο σήμερα..λόγω άγχους..έφυγε όμως μόλις κρύφτηκα στην αγκαλιά της μαμάς μου...όπως τότε που ήμουν μικρή....