εγώ ότι αγάπησα σ'εκείνον το χρώστω...

στέκω και κλαίω..απλά τρέχουν δάκρυα..οι λυγμοί κόπηκαν..μαχαίρι..ο φόβος,η απουσία, η ανάγκη όλα μετατρέπονται σε έναν ατέλειωτο πόνο..πόνο που δε θα περάσει μάλλον ποτε..

είναι άσχημο να αμφισβητούνται τα συναισθήματα σου και ακόμα πιο άσχημο να μη μπορείς να κάνεις κάτι για να διώξεις αυτή την αμφισβήτηση..πονάω..πνίγομαι...ο κόμπος μεγαλώνει..σφίγγει και η καρδιά θα σπάσει...στέκω ακίνητη,αδύναμη παλεύοντας να σκεφτώ ότι όλα θα πάνε καλά..μα δε γίνεται αυτό..δε γίνεται..

μακάρι να χα τη δύναμη να κάνω κάποια πράγματα..να τα καταλάβεις..να καταλάβεις πως και για μενα τίποτα δεν ήταν εύκολο..πως τίποτα δεν είναι εύκολο...να νιώσεις ότι όσο κι αν παλεύω,τίποτα δε φεύγει απο μέσα μου..αλλά όπως φαίνεται ίσως τίποτα πια δεν έχει σημασία..

ξέρεις κάτι...λενε πως όταν αγαπάς,πονάς....και εγώ πονάω όσο δε φαντάζεσαι...

οι θετικές σκέψεις για τις οποίες συνηθίζω να μιλώ και να σας πρήζω με εγκατέλειψαν....
γιαυτο εγκαταλείπω κι εγώ...
τι ..?
μάλλον τα πάντα...



cant take my mind off of you