στιγμές σαν κι αυτή..

το μόνο φως που υπάρχει εδώ ειναι αυτό του κεριού
το μόνο φώς στη ψυχή μου είναι η λατρεμένη ελπίδα.

η ελπιδα όχι του όλα θα πανε καλά..
η ελπίδα του ότι θα κάνω τα πάντα να πάνε όλα καλά..
η ελπίδα του ότι θα έχω δύναμη να παλέψω..

χτες συνάντησα κάτι παιδιά στη ραστώνη που αν τα έβλεπα στο δρόμο σίγουρα θα τα αγνοούσα..δεν μιλήσαμε καθόλου...κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε ενας άνθρωπος γύρω στα 50..ταλαιπωρημένος..αξύριστος,με βρώμικα ρούχα,σκισμένα... ήμασταν εμείς πάνω ενώ η παρέα που προανέφερα καθόταν κάτω..ξαφνικά ακούσαμε μια φωνή τρεμάμενη..
-μήπως έχετε κάποια χρήματα..?είμαι άστεγος..και άνεργος..αν δεν έχετε δε πειράζει το καταλαβαίνω..εξάλλου είστε νέοι..
γύρισα να κοιτάξω την αντίδραση τους,που ντρέπομαι για μενα νόμιζα ότι θα τον αγνοήσουν..
-και κάποια χρήματα έχουμε,και ρετσίνα θέλουμε να σε κεράσουμε..τι λές θα κάτσεις στην παρέα μας?μπορείτε να φέρετε μια ρετσίνα και ένα ποτηράκι ακόμα παρακαλώ..?
ακούγοντας αυτό ένιωσα απίστευτα ευτυχισμένη...ο κύριος αυτός πράγματι έκατσε μαζί τους αφου τον άκουσα να λεει ότι η ρετσίνα θα τον ζεστάνει λίγο...θα μπορεί πιο εύκολα έτσι να περασει το βράδυ του..σκεφτόμουν συνέχεια...αναρωτήθηκα πολλές φορές τί ήταν αυτό που με έκανε να νιώσω έτσι...΄στο τραπέζι μας είχε πέσει σιωπή...μάλλον και οι 3 το ίδιο θα σκεφτόμασταν..κάναμε να ακούσουμε λίγο από τη συζήτηση...
-α ρε γίαννη παλληκάρι,αυτο έλεγε και το τραγούδι εκείνη την ώρα,είανι τιμή μου που πίνω τώρα εδώ..αυτό το κρασί..με σενα..με έναν αληθινό άνθρωπο μεσα σαυτό τον κόσμο που ζούμε..
δεν μπορούσα να ακούσω πολλά αν και πραγματικά ήθελα...μετα απο λίγο ήρθε μια μεγάλη πιατέλα με φαγητό για τον γιάννη..κερασμένη απολα τα παιδιά...σε καποια στιγμή εκείνος δάκρυσε και τους είπε ευχαριστώ..τότε ό νέος άρχισε να φωνάζει..
-μη ζητάς ευχαριστώ...δεν πρέπει..είμαστε ή δνε είμαστε μια παρέα εε?γιατί έβαλες τα κλαματα τώρα γαμώτοο?είπε κι εκείνος δακρυσμένος..
-γιατί θέλω να πεθάνω..δεν αντέχω άλλο έτσι... ψάχνω συνεχεια δουλειά..και τιποτα..μόνο αυτο έχω..και βγάζει απο το μπουφαν του ένα μικρό βιβλίο που έμοιαζε με αγία γραφή..όμως κι αυτό τι να το κάνω?δεν υπάρχει θεος...κοιτα πως είμαι..
-μπορείς να μη το ξαναπείς αυτόο?εε μπορείςς..μα σκέψου το..δεν γίνεται να μην υπάρχει θεός..όποιος κι αν είναι αυτός ότι κι αν ειναι..όλοι μας έχουμε το θεό μας..έτσι είναι οι άνθρωποι ρε γιάννη..πάψε να είσαι απαισιόδοξος γίνεται? θέλω να χαμογελάς...γιατί ο κόσμος αυτός θα αλλάξει..θα το δείς..θα αλλάξει...
δώσανε τα χέρια..μια σφιχτή αγκαλιά ακολούθησε που για να πώ την αλήθεια τη ζήλεψα πάρα πολύ....
εμείς τόση ώρα δε μιλούσαμε..ξαφνικά γυρνά ο φίλος μου και μου λεει..
-ρε συ πιστεύεις πως όλο αυτό που ζούμε μπορεί να προμηνύει τη 2α παρουσία..? δεν είμαι καλά..ρε..είμαι γεμάτος κόμπους στο στομάχι..εμείς γκρινιάζουμε για τόσο ελεινά πράγματα και δεν έχουμε τα μάτια να δούμε ότι το πρόβλημα είναι αλλού...έλεος δηλαδή..
εγω δε μίλησα..απλά μεσα μου έκανα μια μικρή προσευχή....

χτες πήρα λοιπόν ένα μάθημα ζωής..από δυο άτομα,απο το καθένα ξεχωριστα,απο δυο ανθρώπους λοιπόν που δε περίμενα,ίσως και απο κρυφό/φανερό σνομπισμό,ότι θα μου δώσουν..

θα συνεχίσω κι εγώ να βλέπω με αισιοδοξία τα πράγματα..και με χαμόγελα..πολλά χαμόγελα..και που ξέρεις ίσως τότε κι εσύ νιώσεις αν αυτά ειναι αληθινά ή όχι...

μέσα απο την καρδιά μου ευχαριστώ αυτους τους δυο ανθρώπους που μου δείξανε τι σημαίνει αλήθεια,αγάπη και πίστη....