στιγμές σαν κι αυτή..

το μόνο φως που υπάρχει εδώ ειναι αυτό του κεριού
το μόνο φώς στη ψυχή μου είναι η λατρεμένη ελπίδα.

η ελπιδα όχι του όλα θα πανε καλά..
η ελπίδα του ότι θα κάνω τα πάντα να πάνε όλα καλά..
η ελπίδα του ότι θα έχω δύναμη να παλέψω..

χτες συνάντησα κάτι παιδιά στη ραστώνη που αν τα έβλεπα στο δρόμο σίγουρα θα τα αγνοούσα..δεν μιλήσαμε καθόλου...κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε ενας άνθρωπος γύρω στα 50..ταλαιπωρημένος..αξύριστος,με βρώμικα ρούχα,σκισμένα... ήμασταν εμείς πάνω ενώ η παρέα που προανέφερα καθόταν κάτω..ξαφνικά ακούσαμε μια φωνή τρεμάμενη..
-μήπως έχετε κάποια χρήματα..?είμαι άστεγος..και άνεργος..αν δεν έχετε δε πειράζει το καταλαβαίνω..εξάλλου είστε νέοι..
γύρισα να κοιτάξω την αντίδραση τους,που ντρέπομαι για μενα νόμιζα ότι θα τον αγνοήσουν..
-και κάποια χρήματα έχουμε,και ρετσίνα θέλουμε να σε κεράσουμε..τι λές θα κάτσεις στην παρέα μας?μπορείτε να φέρετε μια ρετσίνα και ένα ποτηράκι ακόμα παρακαλώ..?
ακούγοντας αυτό ένιωσα απίστευτα ευτυχισμένη...ο κύριος αυτός πράγματι έκατσε μαζί τους αφου τον άκουσα να λεει ότι η ρετσίνα θα τον ζεστάνει λίγο...θα μπορεί πιο εύκολα έτσι να περασει το βράδυ του..σκεφτόμουν συνέχεια...αναρωτήθηκα πολλές φορές τί ήταν αυτό που με έκανε να νιώσω έτσι...΄στο τραπέζι μας είχε πέσει σιωπή...μάλλον και οι 3 το ίδιο θα σκεφτόμασταν..κάναμε να ακούσουμε λίγο από τη συζήτηση...
-α ρε γίαννη παλληκάρι,αυτο έλεγε και το τραγούδι εκείνη την ώρα,είανι τιμή μου που πίνω τώρα εδώ..αυτό το κρασί..με σενα..με έναν αληθινό άνθρωπο μεσα σαυτό τον κόσμο που ζούμε..
δεν μπορούσα να ακούσω πολλά αν και πραγματικά ήθελα...μετα απο λίγο ήρθε μια μεγάλη πιατέλα με φαγητό για τον γιάννη..κερασμένη απολα τα παιδιά...σε καποια στιγμή εκείνος δάκρυσε και τους είπε ευχαριστώ..τότε ό νέος άρχισε να φωνάζει..
-μη ζητάς ευχαριστώ...δεν πρέπει..είμαστε ή δνε είμαστε μια παρέα εε?γιατί έβαλες τα κλαματα τώρα γαμώτοο?είπε κι εκείνος δακρυσμένος..
-γιατί θέλω να πεθάνω..δεν αντέχω άλλο έτσι... ψάχνω συνεχεια δουλειά..και τιποτα..μόνο αυτο έχω..και βγάζει απο το μπουφαν του ένα μικρό βιβλίο που έμοιαζε με αγία γραφή..όμως κι αυτό τι να το κάνω?δεν υπάρχει θεος...κοιτα πως είμαι..
-μπορείς να μη το ξαναπείς αυτόο?εε μπορείςς..μα σκέψου το..δεν γίνεται να μην υπάρχει θεός..όποιος κι αν είναι αυτός ότι κι αν ειναι..όλοι μας έχουμε το θεό μας..έτσι είναι οι άνθρωποι ρε γιάννη..πάψε να είσαι απαισιόδοξος γίνεται? θέλω να χαμογελάς...γιατί ο κόσμος αυτός θα αλλάξει..θα το δείς..θα αλλάξει...
δώσανε τα χέρια..μια σφιχτή αγκαλιά ακολούθησε που για να πώ την αλήθεια τη ζήλεψα πάρα πολύ....
εμείς τόση ώρα δε μιλούσαμε..ξαφνικά γυρνά ο φίλος μου και μου λεει..
-ρε συ πιστεύεις πως όλο αυτό που ζούμε μπορεί να προμηνύει τη 2α παρουσία..? δεν είμαι καλά..ρε..είμαι γεμάτος κόμπους στο στομάχι..εμείς γκρινιάζουμε για τόσο ελεινά πράγματα και δεν έχουμε τα μάτια να δούμε ότι το πρόβλημα είναι αλλού...έλεος δηλαδή..
εγω δε μίλησα..απλά μεσα μου έκανα μια μικρή προσευχή....

χτες πήρα λοιπόν ένα μάθημα ζωής..από δυο άτομα,απο το καθένα ξεχωριστα,απο δυο ανθρώπους λοιπόν που δε περίμενα,ίσως και απο κρυφό/φανερό σνομπισμό,ότι θα μου δώσουν..

θα συνεχίσω κι εγώ να βλέπω με αισιοδοξία τα πράγματα..και με χαμόγελα..πολλά χαμόγελα..και που ξέρεις ίσως τότε κι εσύ νιώσεις αν αυτά ειναι αληθινά ή όχι...

μέσα απο την καρδιά μου ευχαριστώ αυτους τους δυο ανθρώπους που μου δείξανε τι σημαίνει αλήθεια,αγάπη και πίστη....

Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου και μια σιωπή που τη στοιχεώναν μυστικά..

γιατί το βλέμμα είναι αυτό που ΄χει τη δύναμη...και γιατί η δύναμη αυτή είναι κάτι άλλο παρά πραγματική..όπως και το βλέμμα ...

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

"σε γυρεύω κι ότι ωραίο που ζητάω είσαι εσύ...."

τα χείλη κλειστά ένα ολόκληρο βράδυ που εγώ πάλευα να σε δώ...μια φορά..για λίγο..
τα χείλη παραμένουν σφραγισμένα,μα θέλω να ακουστεί το παρακάτω..με μια μικρή ευχή..να μην ήμουν τόσο αδύναμη...

εγώ θα συνεχίζω να σε σφυρίζω...όπως άλλωστε το έκανα πάντα...

Έτσι που ήρθες κι έφυγες ,δε σ’ έμαθα ποτέ
Πίσω απ’ τα δυο σου μάτια, πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου ’μεινες π’ όλο ξεχνάω τους στίχους

Και σε σφυρίζω, σε σφυρίζω
Στα στενά σε μουρμουρίζω
Μες τα λόγια σου βραχνιάζω
Σε μπερδεύω σε φωνάζω
Κι είναι και τώρα όπως και τότε
Όπως τα βράδια που μου λείπεις
Σαν το τσιγάρο που αργοσβήνει
Το άγγιγμά σου που μ’ αφήνει

Πως άρχισες και τέλειωσες,δεν έμαθα ποτέ
Σε μια σταλίτσα γέλιο πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου ’μεινες π’ όλο ξεχνάω τους στίχους

Και σε σφυρίζω, σε σφυρίζω
Στα στενά σε μουρμουρίζω
Μες τα λόγια σου βραχνιάζω
Σε μπερδεύω σε φωνάζω
Κι είναι και τώρα όπως και τότε
Όπως τα βράδια που μου λείπεις
Σαν το τσιγάρο που αργοσβήνει
Το άγγιγμά σου που μ’ αφήνει

φοβάμαι ....

να γυρίσεις στη ζωή ...

μια στιγμή απ΄τα χέρια έχει χαθεί...αν σε είχα...θα'χα δεύτερη ζωή...

μα δεν αλλάζει..ο ήλιος φτάνει..ο κόσμος είναι... ένα άστρο μακρινό...

ξέρω υπάρχω,τόσα πράγματα απλά...

αν μπορούσα να κρατούσα μια στιγμή,μια εικόνα,να γυρίσεις στη ζωή...

μα δεν αλλάζει..ο ήλιος φτάνει...ο κόσμος είναι... ένα άστρο μακρινό...


Κωσταντίνος Βήτα
. -

εγώ ότι αγάπησα σ'εκείνον το χρώστω...

στέκω και κλαίω..απλά τρέχουν δάκρυα..οι λυγμοί κόπηκαν..μαχαίρι..ο φόβος,η απουσία, η ανάγκη όλα μετατρέπονται σε έναν ατέλειωτο πόνο..πόνο που δε θα περάσει μάλλον ποτε..

είναι άσχημο να αμφισβητούνται τα συναισθήματα σου και ακόμα πιο άσχημο να μη μπορείς να κάνεις κάτι για να διώξεις αυτή την αμφισβήτηση..πονάω..πνίγομαι...ο κόμπος μεγαλώνει..σφίγγει και η καρδιά θα σπάσει...στέκω ακίνητη,αδύναμη παλεύοντας να σκεφτώ ότι όλα θα πάνε καλά..μα δε γίνεται αυτό..δε γίνεται..

μακάρι να χα τη δύναμη να κάνω κάποια πράγματα..να τα καταλάβεις..να καταλάβεις πως και για μενα τίποτα δεν ήταν εύκολο..πως τίποτα δεν είναι εύκολο...να νιώσεις ότι όσο κι αν παλεύω,τίποτα δε φεύγει απο μέσα μου..αλλά όπως φαίνεται ίσως τίποτα πια δεν έχει σημασία..

ξέρεις κάτι...λενε πως όταν αγαπάς,πονάς....και εγώ πονάω όσο δε φαντάζεσαι...

οι θετικές σκέψεις για τις οποίες συνηθίζω να μιλώ και να σας πρήζω με εγκατέλειψαν....
γιαυτο εγκαταλείπω κι εγώ...
τι ..?
μάλλον τα πάντα...



cant take my mind off of you

πηδάς στον αέρα,σκας στο πάτωμα...

Όταν ήμουν μικρή κάθε φορά που η ψυχή μου άδειαζε,πήγαινα τρέχοντας στην αγκαλιά της μαμάς μου,την τραβούσα και έκλαιγα...ένιωθα πολύ απλά μέσα μου ένα σφίξιμο σαν κάποιος να είχε εισβάλει μέσα μου και να με πιέζει..προσπαθούσα να της περιγράψω τον πόνο μα ήταν μάταιο γιατί δεν το έκανα σωστά ή το έκανα κλαίγοντας με αποτέλεσμα εκείνη να μη καταλαβαίνει και εγώ να πιστεύω πως είμαι η μόνη που νιώθει έτσι..Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως το μούδιασμα μέσα μου ξεκινούσε κάθε φορά που έκανα μια άσχημη σκέψη,κάθε φορά που έχανα κάτι δυστυχώς και κάποιον,κάθε φορά που γενικότερα ένιωθα πως κάτι δεν πάει καλά...

Πριν αρκετό καιρό,πάνε 5 χρόνια,έχασα τη θεία μου..υπήρξε και εκείνη θύμα της καταραμένης ασθένειας που παίρνει μακρυά τους ανθρώπους...αν και ήξερα πως πάσχει απο καρκίνο,και το ήξερε και εκείνη πως το ήξερα,μου είχε δώσει την εντύπωση ότι δε θα έφευγε ποτέ..ήμουν πεπεισμένη πως ειδικά εκείνη,το πρόσωπο που αντικαθιστούσε ακριβώς τη μαμά κάθε φορά που πήγαινε ταξίδι,κάθε φορά που με έπαιρνε αγκαλιά όταν φοβόμουν, δε θα μάφηνε ποτέ και για τίποτα...είμαι σίγουρη πως είχε νιώσει ότι θα έφευγε..και μάλιστα το πότε θα έφευγε..λίγες μέρες πριν κλείσει τα μάτια της(όχι για παντα),καθόμουν δίπλα της και της μιλούσα κανονικά για τα πάντα..της σχολίαζα διάφορα,την έκανα να γελάει και πάνω απ'όλα της έδειχνα ότι είμαι καλα...ο ξάδερφός μου εκείνο τον καιρό ήταν αγγλία όπως και η ξαδέρφη μου και έτσι κατα κάποιον τρόπο είχα αναλάβει εγώ να κάνω τα αστεία και τα πειράγματα..εκείνο το απόγευμα λοιπόν της κυριακής μου μίλησε για πρώτη φορά γιαυτό που θα αντιμετώπιζα στο μέλλον..δε στέκομαι στα άλλα λόγια παρα μόνο στο ότι μου΄είχε ζητήσει να είμαι κοντά στα ξαδέρφια μου και να τους νιώθω για πάντα σαν πραγματικά αδέρφια μου,γιατί στην ουσία αφου είχα μεγαλώσει μαζί τους αυτό ήταν..της υποσχέθηκα πως θα γινόταν έτσι κι αλλιώς αυτό και να μην ανησυχεί..με παρακάλεσε να προσέχω εκείνον περισσότερο...ήμασταν κοντά και με προστάτευε.με αγαπούσε πολύ γιατι ήμουν το μικρό του ξαδερφάκι..και μου έλεγε να τον αγαπώ γιατί το χρειάζεται μεσα στη τρέλα του...εγώ τα άκουγα,συμφωνούσα,χωρίς να συνειδητοποιώ ότι θα ταν η τελευταία φορα που τα άκουγα...άρχισα να νιώθω το σφίξιμο..έφυγα...την τρίτη έφυγε και εκείνη.......

ο καιρός πέρασε...για την ακρίβεια περάσανε χρόνια..προσπαθούσα με κάθε τρόπο να ξεπεράσω την όλη κατάσταση γιατί έπρεπε να δείχνω δυνατή στα ξαδέρφια μου που είχαν κι αυτοί πόσο μάλλον χάσει την μητέρα τους..εκείνος όντως ήταν ο άγγελος μου..όντως με προστάτευε όντως μου έκανε όλα τα χατήρια,όντως με αγαπούσε..το ίδιο κι εγώ...τον λάτρευα..όταν πια το 2003 είχε μπει,μια τετάρτη ακύρωσα όλα μου τα φροντιστήρια..το σφίξιμο που ένιωθα είχε έρθει πάλι..δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παρα μόνο είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου απο τις 8,ξαπλωμένη ακούγοντας αλκίνοο...οι ώρες πέρασαν απίστευτα γρήγορα..πήγε 2 και εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ...στριφογυρνούσα συνεχώς..ξαφνικά άκουσα βήματα απεξω απο την πόρτα..έκανα πως κοιμάμαι..μπήκε μέσα ο αδερφός μου,που είχε έρθει βραδιάτικα απο την αθήνα και με το που έκατσε δίπλα μου στο κρεβάτι τον ρώτησα τι γίνεται...μου απάντησε πως όλα είναι μια χαρά αλλα η φωνή του τον είχε προδώσει..γύρισα κλαμμένη και με το σφίξιμο πιο έντονο απο ποτέ τον ξαναρώτησα..εκείνος μου είπε ότι ο γιώργος είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο..έβαλα τα γέλια και άρχιζα να τον βρίζω που ήταν τόσο γκαντέμης που τράκαρε λίγες μέρες πριν το πουλήσει...ο αδερφός μου δεν γέλουσε..έκανα να σηκωθώ να ντυθώ να πάμε να τον δούμε στο νοσοκομείο.μάρεσε πως πραγματικά πίστευα ότι είχε ψιλοχτυπήσει αλλά δεν ήταν τίποτα σοβαρό..οι επόμενες σκηνές θυμίζουν ταινία...δεν έχω ξανανιώσει έτσι..όταν μου είπε ότι έφυγε ένιωσα το σφίξιμο τόσο δυνατό ώστε θα έπεφτα κάτω...τα μάτια μου άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα,εγώ λυγμούς και ερωτήματα που ακόμα και τώρα είναι αναπάντητα...
ξέρω πως δε καταφέρνω και πολλά με το να τα σκέφτομαι όλα..όμως σίγουρο είναι πως ότνα τα γράφω το σφίξιμο φεύγει..έρχονται δάκρυα..και εγώ ηρεμώ....τώρα πιά το μόνο που κάνω έχοντας αυτά μέσα μου είναι να στέκω όρθια μπροστά στην αλήθεια αλλά καταβάθος να θέλω να γείρω και να κοιμηθώ μέσα σενα ονειρικό ψέμα που θα μου φέρει πίσω όλες εκείνες τις στιγμές και δε θα ξαναχάσω ποτέ κανέναν...

όλα αυτά τα θυμήθηκα επειδή μεπιασε πάλι σφίξιμο σήμερα..λόγω άγχους..έφυγε όμως μόλις κρύφτηκα στην αγκαλιά της μαμάς μου...όπως τότε που ήμουν μικρή....

άφησε στον ουρανό μια ευχή....

αέχω πήξει στο διάβασμα..άγχος άγχος και ξανα-πάλι-άγχος! δεν πάει άλλο..νόμιζα πως τελειώνοντας το σχολείο θα ξέφευγα απο το άγχος των εξετάσεων..από το τρέμουλο όταν η ύλη είναι τεραστια και πόσο μάλλον ακαταλαβίστικη(:Ρ),από το σφίξιμο ότι δε θα τα καταφέρω...και να...ξανα εξετάσεις..βέβαια είναι διαφορετικές αλλά είναι η πρώτη μου φορά και ..και.. και... οχουυυυυυυυυυυυυ..βαρέθηκα να μιλώ για δαυτες..άντε να περάσει τουλάχιστον η ιστορία..

σήμερα αναρωτιόμουν ακούγοντας για πολλοστή(έτσι γραφεται??) φορά το "μια ευχή" της γαλάνη και του υπέροχου κωσταντίνου βήτα,αν είχα μια ευχή μονάχα,που θα μου λέγανε ότι είχε πιθανότητες να πραγματοποιηθεί,ποια θα ήταν...αρχικά λοιπόν πέρασε αμέσως απο το μυαλό μου(και ναι βάζω bold),να σκέφτονταν όλοι όπως εγώ...αμέσως όμως σκέφτηκα καλύτερα,συνειδητοποιώντας πόσο εγωιστικό και ψωνίστικο ήταν αυτό που μου μπήκε σα φλασακι,πως ειδικά έτσι τα πράγματα δε θα ήταν καλύτερα...

έψαχνα λοιπόν έψαχνα...έβρισκα,απέρριπτα,κράταγα,έδιωχνα και κατέληξα στο χαμόγελο..πωπωπω ναι ναι σταματήστε έχετε δίκαιο το παραδέχομαι,σας έχω πρήξει με αυτή την ιστορία..όμως η αλήθεια είναι πως αυτή την ευχή θα έκανα... οι άνθρωποι να χαμογελούσαν περισσότερο.. όσοι δε με ξέρετε(κι όσοι με ξέρετε,πληζ μη με χαρακτηρίσετε ρομαντική...)

απλά σκέφτομαι ότι θα ήθελα πάρα πολύ να έχω στο μυαλό μου ανθρώπους να χαμογελούν...δε μιλάω για γέλιο(με ήχο) γιατί αυτό είναι κάτι προσωρινό..ενώ το χαμόγελο?αυτόματα ο κόσμος γίνεται πιο όμορφος..τουλάχιστον πιο όμορφος γιατί το αληθινός θα ήτνα ψιλοψέμα...δεν ξέρω..τελευταία γύρω μου βλέπω περίεργες καταστάσεις...και τις βιώνω και εγώ σαν εγώ,αλλά και εγώ σαν φίλη,αδερφή...τελευταία λοιπόν άλλαξα τακτική,αν και το είχα από πάντα...τα βλέπω όλα με χαμόγελο...δηλαδή θετικά...προσπαθώ...κάντο και εσύ που διαβάζεις τις ασυναρτησίες μου...γύρνα λίγο στο πλάι μακρυα απο την οθόνη,κοίταξε ψηλά,κάνε μια όμορφη σκέψη και χαμογέλα...

έτσι τα πράγματα δεν είναι καλύτερα?

(ακόμα και το βουνό που λέγεται ιστορία φαίνεται λοφίσκος:Ρ:Ρ:Ρ:Ρ)

έλα χαμογέλααααα χαμογέλαααααααααα
........................

εσείς αλήθεια τι ευχή θα κάνατε?

δεκατρίαααααααααααααααααααααααααααα

Στη ζωή δε θα χαθώ ξανά

πάντοτε θα σ' έχω συντροφιά

όσο ο ήλιος με ζεσταίνει θα γυρνώ

και στα μάτια σου θα βρίσκω ένα κόσμο

από αγάπη από αγάπη

Ήσουνα ένα όμορφο παιδί

μες στο δρόμο είχες πουληθεί

απ' τη σκάλα σου ανεβήκαμε ψηλά

κι απ' το τίποτα βρεθήκαμε ξανά

μες στο δρόμο μες στο δρόμο

Είδα ένα πουλί στον ουρανό

ήταν όλα όσα ήθελα να πω

σαν μια πέτρα που πετάς μοιάζει η ζωή

η αδικία και μια έρημη αδελφή

η αγάπη η αγάπη

Όσο ο ήλιος με ζεσταίνει θα γυρνώ

και στα μάτια σου θα βρίσκω ένα κόσμο

από αγάπη από αγάπη....

Hρθες σαν το πιο γλυκό αεράκι...

έίμαι πολύ αγχωμένη με την εξεταστική..είμαι γενικά πολυ περίεργα τις τελευταίες μέρες και το ένιωσες...ήρθες...λίγο πριν σηκωθώ εντελώς απο το κρεβάτι,μεταξύ ύπνου και ξύπνιου,εμφανίστηκε στο μυαλό μου ένας κολλητός σου ως δια μαγείας(μπορεί να λέγεται και όνειρο αυτό αλλά δεν το συγχέουμε με τα άλλα όνειρα..) και άρχισε να μου μιλά για κάποια λόγια σου...να μου λεει ότι μαγαπάς και ότι θα θες να είμαι καλά πάντα..να μη στεναχωριέμαι και να παλεύω..μου είπε οτι με σκέφτεσαι συνεχώς..και ότι με βοηθάς με κάθε τρόπο να νιώσω πράγματα για τη ζωή...δε θυμάμαι άλλα...σηκώθηκα κλαίγοντας..σευχαριστώ όμως..για τα πάντα...για τους περισσότερους έχεις πεθάνει...εγώ όμως θέλω μονάχα νά έχω στο μυαλό μου ότι κάποτε θα τα ξαναπούμε...και το πρώτο που θα κάνω τότε είναι να τρέξω να σαγκαλιάσω..και να αφήσω τη "μικρή σου" να κλάψει όχι πια απο νοσταλγία και θλίψη αλλά από χαρά...
σ'αγαπάω...

για σενα που το βάζεις στα πόδια..και για μενα που βάζω το τέλος..εδώ...

πριν καιρό μου είπες πως θα φύγεις για να συνεχίσεις εκεί τη ζωή σου μέχρι να έρθει η ανάσταση όπως συνήθιζες να μου τονίζεις...έκανα πολλά για να σου δείξω ότι μπορείς να το παλέψεις και απο εδώ...κι ότι παρόλο που φαίνεται περίεργο εγώ θα σε βοηθούσα όσο μπορούσα..θα έκανα τα πάντα για να μάθεις να κάνεις όνειρα για τη ζωή και να μη βλέπεις κανένα άλλο χρώμα παρα μονάχα το λευκό...της αθωότητας..να βλέπεις και φώς μέσα σε αυτό σου το σκοτάδι όπου πλησίασα χωρίς σκέψη ή δισταγμό..ίσως αυτό ήταν το λάθος μου..τέλοσπάντων...πριν 3 μέρες έκανα κάτι που ήθελα... εσύ δεν το ένιωσες μάλλον..δε πειράζει..σήμερα ένιωσα εγώ πως τελικά όντως το βάζεις στα πόδια..όντως φεύγεις...μακάρι να πάνε όλα καλά, ή τουλάχιστον όπως τα θες...εγώ ειλικρινά σευχαριστώ που με άφησες να σε γνωρίσω ... και να μάθω...να πάθω...να πονέσω... όλα θα γίνουν όπως πριν και θα μείνει μονάχα μια γλυκειά νοσταλγία.....
να προσέχεις ... και μακάρι να πετάξεις στον ουρανό που αναζητείς με τόση μανία..

το παρακάτω δικό σου..κι ας μην το άκουσες όταν σου είπα....στο αφιερώνω...όπως τότε..την πρώτη στιγμή που το άκουσα...

Η Έκπτωση
Με κοιτάς, το μέρος μου είν' εδώ
είναι ένας τοίχος σ' ένα δρόμο αδειανό.
Και νιώθω τόσο απέραντα φτωχός
στην πιο ωραία αχτίδα του φωτός.

Όπως η χλόη βίαια θα κοπεί
έτσι κι εσύ μια μέρα θ'αρνηθείς.
Θα καταστρέψεις μια μικρή ζωή
κι αυτό το λάθος μία μέρα θα σε βρεί.

Όλη η ζωή, οι μέρες που περνάς
τα σύννεφα κοιτάς, κι ο χρόνος φεύγει.
Όπως και αυτός που έπεσε στη γη
ήρθε ένα πρωί και έγινε σκόνη.

Σ' αγαπώ, το μέρος μου ειν' εδώ
με πήρες απ' το χέρι και σ' ευχαριστώ.
Ήμουνα σ' ένα δρόμο σκοτεινό
πίστευα πως κανείς δεν πέραγε από δω.

Με κοιτάς, το μέρος μου είν' εδώ
είναι ένας τοίχος σ' ένα δρόμο αδειανό.
Και νιώθω τόσο απέραντα φτωχός
στην πιο ωραία αχτίδα του φωτός.

Όλη η ζωή, οι μέρες που περνάς
τα σύννεφα κοιτάς, κι ο χρόνος φεύγει.
Όπως και αυτός που έπεσε στη γη
ήρθε ένα πρωί και έγινε σκόνη.

H νόσος των πτηνών και των ... ανθρώπων...

Γίνεται πανικός με τον ιό στην πτηνοτροφία,κοινώς στα κοτόπουλα και στις κότες...τέρμα λοιπόν για λίγο το λεμονάτο,το ¨της σχάρας¨,το αλακρεμ και η σαλάτα του σεφ...Ωραίααα..από τη νόσο των πτηνών,βρήκαμε πως θα γλυτώσουμε...από την νόσο των ανθρώπων όμως πως θα ξεφύγουμεε???

θα μου πεις(και θα έχεις και δίκαιο) τόσο καιρό έχουμε νεότερα?όχιι...ο ιός εξαπλώνεται και δυστυχώς μεταλλάσσεται.Οι περισσότεροι άνθρωποι μία είναι έτσι μία αλλιώς..η αρρώστια φαίνεται πως τους χτυπά παντού...χμμ...διπρόσωπος χαρακτηρίζεται κάποιος με αυτα τα στοιχεία νομίζω...ααχχχ...πώς θα τα καταφέρουμε λοιπόν εε??πως θα καταπολεμήσουμε την τρέλα αυτή των ατόμων άλλα να λένε και άλλα να κάνουν..?άλλα να λένε και άλλα να εννοούν??

το σιχάθηκα αυτό ειλικρινά..μιζεριάζω με την υποκρισία και την ψευτιά..παίρνω αγκαλιά το αληθινό,ζω ΜΟΝΟ μαζί του και πάω να φτιάξω ένα κοτόπουλο φιλέτο...δε νομίζω να πάθω κάτι χειρότερο από τις ηλίθιες σκέψεις κάποιων...

Γιατί η ζωή έτσι είναι ωραία....

βάζω το with or without you να παίζει και στα καπάκια το you and i από scorpions...θα αρχίσω να γράφω ίσως πάλι χωρις νόημα...όμως θα το κάνω γιατί...γιατί είμαι καλά...νιώθω ότι όλα εδώ είναι καλά...διάβασμα,παρέες τραγούδια...τα πάντα...κάθομαι 6 το πρωί μπροστά απο το πισι και όμως χαμογελάω....κι ας διάβαζα χαξλεϊ,κι ας μη καταλάβαινα πολλά...κι ας μου λείπουν οι δικοί μου...τα αδέρφια μου...οι φίλες μου....εκείνος...

μου λείπεις ναι... κάθομαι και ψάχνω ατελείωτες ώρες τα τραγούδια που σάρεσαν που ακούγαμε παρέα ή που έβαζες στην εκπομπή σου για να νιώσω έστω και για λίγο ότι είσαι εδώ και δεν έχεις φύγει..ξέρεις πια δεν αφήνω τον εαυτό μου να πέφτει όπως παλιά στη θύμησή σου..ξέρεις...τώρα πια είμαι σίγουρη ότι σε ότι κι αν κάνω είσαι μαζί μου...γιαυτό δε φοβάμαι...με βοήθησες να πάρω την απόφαση για τη θεσσαλονίκη...και βλεπεις τώρα??
ήταν η καλύτερη απόφαση..η πιο σωστή... ήταν για το καλό μου...και ήσουν εσύ αυτός που έστω κι από εκεί με βοήθησες να την πάρω...
μααααγαπαας...και το νιώθω..και αυτό με κάνει δυνατή..αλήθεια...θα πάνε όλα καλά..έτσι δεν είναι?? όλα θα πανε...έτσι...:)
ακούω το σακολουθώ....μη μαφήνεις μόνη θα χαθώ....το έκανες και όμως δε χάθηκα...το παλεύω μακούς..? μένω εδώ πίσω και το παλεύω..και θα τα καταφέρω...γιατί πρέπει και γιατί έτσι μόνο θα έχουν όλα νόημα....

η ώρα περνάει και όλο και περισσότερο θέλω να κάνω τα λόγια και τα συναισθήματα μου ποτάμι,να κυλήσουν να φύγουν απο μέσα μου,να ξελαφρώσω...προχωράω στο δρόμο και κοιτάζω γύρω μου τόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους και αποζητάω να χάνομαι στο πλήθος..να περπατάω ατελείωτα και να κάνω σκέψεις..να μιλάω...να ψάχνω,να βρίσκω,να κρατώ,να απορρίπτω...να σβήνω,να ζωγραφίζω,να αποτυπώνω...να αποκτώ ψυχή,νόημα,αγάπη,ζωή.....

η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία...όταν εσύ παρόλο που έφυγες,είσαι μέσα μου...όταν οι δικοί μου παρόλο που βρίσκονται 486χλμ μακρυά είναι δίπλα μου...όταν ό έρωτας παρόλο που δεν έχει έρθει κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία του...όταν οι φίλες μου παρόλο που ζούν αλλού,συνεχίζουν ναμε καταλαβαίνουν με μια ματιά,ένα βλέμμα...όταν κοιτάωγύρω και βλέπω ληθινούς ανθρώπους...μα πάνω απ'όλα όταν κάνω τη σκέψη και την κρατώ την ελπίδα ότι δεν είμαι η μόνη στον κόσμο που σκέφτομαι αυτά τα πράγματα αυτό το δευτερόλεπτο............
η ζωή είναι ωραία....