"ανήσυχες μέρες.."

και η σημερινή μέρα είναι σκοτεινή και θλιμμένη όπως κάθε φορα που η ψυχή μου αναζητά νέους δρόμους,να φύγει..μακρυα...αυτή την περίοδο η μοναξιά γιορτάζει..έχει βάλει τα καλά της και καλοπερνά,όπως φαίνεται,μέσα μου..κι εγώ τι κανω?μένω εδώ,άπραγη,περιμένοντας το όνειρο..να έρθει και να πραγματοποιηθεί ή απλούστερα να περάσει αλλά να αφήσει πίσω του αυτή την "γλυκιά" πίκρα..

θέλω να γνωρίσω τον άλλο μου εαυτο..αυτός μπορεί να αποδειχτεί η καλύτερη παρέα..θέλω να συναντήσω κάποια άλλη ησυχίαα,η οποία είναι δυνατή,αντέχει τον πόνο,το δάκρυ,τις δυσκολίες...προσπαθεί..παλεύει..πολεμά..και τελικώς , κερδίζει...κι αν αυτό δε γίνεται δεν το βάζει κάτω..συνεχίζει,ρισκάρει κι ας σκέφτεται και το ενδεχόμενο της ήττας.

εγώ δε μπορώ να κάνω "μαλλον" τίποτα απο όλα αυτα..δε ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει αλλά κάθε φορά που το αποφασίζω,το μετανιώνω την ίδια στιγμή...ίσως γιαυτο είναι και όλα σκοτεινά,άγνωστα,απόμακρα..

έχω κολλήσει με ένα τραγούδι..(ναι,ναι αλλάζω απότομα κουβέντα..)..κι αν τα ματια σου δεν κλαίνε... με ταξιδεύει απίστευτα... κάθε φορά κλείνω τα μάτια μου και ονειρεύομαι...με όνειρα που θα κάνουν τα πάντα γύρω μου διαφορετικά...

σταματάω..είπα πολλά...διάφορα..τουλάχιστον έφυγαν απο μέσα μου...αντε καιρός να φύγει και η μοναξιά...τη βαρέθηκα και αυτήν και την κυρία θλίψη...

θα κλείσω όπως άρχισα..με την ίδια ακριβως σκέψη...μακάρι όλα να φτιάξουν....


Έχει αέρα απόψε, έχει αέρα
κι ακούω μια φωνή σαν τη δική σου
ανασαίνει η πόλη τη μορφή σου
γυρνάει μέσ’ στο μυαλό μου η θύμησή σου....

Πού ' ναι τα μάτια σου να δουν
αυτό το δειλινό
πού 'ναι τα χέρια σου
ν' αγγίξουνε τον ουρανό...

καλή σου νύχτα εκεί που πας...