"αυτο που μ'αφήνει για πάντα εδώ.."

είναι ώρες ώρες που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου...νιώθω ότι χάνω την ξεγνοιασιά μου,την ηρεμία και γεμίζω με ευθύνες,ευθύνες και ευθύνες...θυμάμαι που μου λεγαν ότι οι ευθύνες σε ωριμάζουν..μα ποιός είπε ότι θέλω να το κάνω..?
τελευταία νιώθω συχνά "ξεκάρφωτη" μέσα στον κόσμο...νιώθω ότι έχω κλειστεί σε ένα δικό μου κόσμο,διαφορετικό απο αυτόν γύρω μου..το βλέπω και στις αντιδράσεις των άλλων..πολλοί σε κοιτάνε κάπως όταν τους μιλάς για όνειρα,για ελπίδες, για έντονες επιθυμίες αν και όντως απραγματοποίητες..σου φέρονται λες και εσυ πράγματι δεν είσαι από εδώ όπως λεει και ένα τραγούδι...

ε ναι...δεν είμαι απο εδώ,αν αυτό το εδώ,το εδώ της αθήνας και της κάθε πόλης-μεγαθηρίου,είναι έτσι..
και για την ιστορία,εγώ αποζητώ να είμαι από ενα κόσμο μαγικό...έναν κόσμο πλημμυρισμένο από αγάπη,όνειρα,ευχές και ελπίδα.. έναν κόσμο στον οποίο οι αποστάσεις να μην έχουν σημασία...οι άνθρωποι να τα λένε όλα με τα μάτια της ψυχής τους ώστε να μη λενε ψέματα..να λένε πάντα αυτό που νιώθουν και όχι αυτό που θελουν ή πρέπει..θέλω να ζώ σε εναν κόσμο που οι άνθρωποι με το καλημέρα θα λένε και μια γλυκια,μικρή λέξη ακόμα..την πιο αυθόρμητη μέσα απο τη ψυχή τους..σε έναν κόσμο όπου τα συναισθήματα θα είναι έντονα,όμορφα,αληθινά...

θα μου πεις ότι είναι σκληρή η πραγματικότητα και ότι αυτα το όνειρα δεν μπορούν να συμβούν...ότι δεν υπάρχει τέτοιος κόσμος... κι όμως υπάρχει..αρκει να ψάξεις λίγο μέσα σου,να το πιστέψεις και να με ακολουθήσεις..

εξάλλου ξέχασα να σου πώ ότι ο κόσμος αυτός που ονειρεύομαι θα είναι αδειανός χωρις εσένα..