μια καληνύχτα σου γυρεύω...

κι απόψε γύρισα ξανά με το μετρό,κλασικά στο τελευταίο βαγόνι...κάθισα τέρμα πίσω και χάζευα τους αγνώστους..σήμερα πάλι έπιασε κρύο και όλοι με μπουφαν και ομπρέλες..πρώτη φορά ένιωσα τόσο πολύ την ανάγκη να έχω δίπλα μου κάποιον φίλο..να μοιραστούμε την ομπρέλα ή πολύ καλύτερα να τρέχουμε σαν τα παλαβά μέσα στη βροχή όπως κάναμε στην παραλία,στη χαλκίδα κάθε φορά που έεριχνεε...

μου λείπει πολύ η χαλκίδα..το σχολείο,οι καθηγητές μου,το zoom που μυρίζει κοπάνες και photoplay(shangai για την ακρίβεια..)...μου λείπουν οι δικοί μου..κι ας φωνάζανε κι ας με στελνανε να αγοράζω κάθε μεσημέρι εφημερίδα και βαριόμουν..τουλάχιστον γύριζα σπίτι και είχα κάποιον..έστω και τη μαμά που πλακωνόμαστανν...

μου λείπουν οι βόλτες πάνω κάτω στην παραλία...το ατελείωτο μέτρημα στα πλακάκια στο κρηπίδωμα..το κρασάκι,η παρείτσα..μέχρι και ο αλέξανδρος στη θράκη,πίσω από το πάγκο να φλερτάρει κάθε κοπέλα άνω των 15..:P τι παιδί και αυτός...μου λείπει η ίτσα μου..η άννα..τα μεθύσια στο παταράκι με γιορτάσι και μετά ο δεύτερος γύρος στο ζουμ κερασμένα όλα απο τον τσίλι..μου έλειψε ο φόρης με τα τραγούδια του,τα ψαράκια στο ενυδρείο και ο ψηλός πίσω απο το μπουφέ, με τα περίεργα ακούσματα..

ε ρε σκάλωμα και το αποψινό...μου λείπουν τόσα πολλά και όμως πάντα εγώ ανυπομονούσα για αυτό που ζω τώρα..δεν πειράζει...είναι όμορφα εδώ...και εξάλλου η χαλκίδα είναι κοντά..σε λίγο θα πάω...

αποφασισμένη μετα απο όλες αυτές τις σκέψεις σε κάθε μικρούλα στιγμή,την πιο ασήμαντη,εγώ να χαμογελάω..και να τη ζώ όσο μπορώ πιο έντονα..
άλλωστε όπως μου είπε και ένας φίλος...τα μικρά πράγματα έχουν την πιο μεγάλη αξία..