με τέτοια που χω ψυχολογία...

σήμερα,όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 2.5 χρόνια,ένιωσα την ανάγκη να σε δώ και να με πάρεις αγκαλιά...να πάμε βόλτα,να μου σκουπίσεις τα δάκρα,να μου μιλήσεις..να με κοιτάξεις...ένιωσα ξαφνικά,ραγισμένη,και δεν ήξερα σε ποιον να μιλήσω..ήξερα που ήθελα όμως να πάω και πήγα...χωρίς το δικό σου τουτου,αλλά πήγα και στεκόμουν για ώρα αμίλητη προσπαθώντας να νιωσω την πνοή και τη φωνή σου μέσα απο τον αερά..
λογικά θα είδες τι έγινε..ποιος έχει άδικο και ποιος δίκαιο δε θα μπορέσεις να μου πεις αλλά ξέρω πως θα προσπαθήσεις με τον γλυκό σου άγγελο,να έρθεις κοντά για ν α μου σκουπίσεις τα δάκρυα..ήδη νιώθω ανακούφιση..
κανείς δε με καταλαβαίνει...κανείς απολύτως..είναι όλα τόσο διάφανα και όμως όλοι φέρονται λες και είναι το πιο άγνωστο,παράξενο,αλλόκοτο πράγμα του κόσμου αυτό που ζητάω..λίγο εμπιστοσύνη...λίγο ελευθερία...
στέκομαι για ώρες ολόκληρες σε ένα δωμάτιο μόνη μου και κανείς δε χτυπάει τηνπόρτα,κανείς δε μιλά...
δεν έχω σε ποιον να πώ τα όνειρα μου και να τα νιώσει..σε ποιον να εκμυστηρευτώ την ανάγκη μου και ν ατην κατανοήσει...εσύ θα το έκανες...το ξέρω..και σε ξέρω...
σκέφτομαι να κάνω ένα βήμα μπροστά..να ανέβω ένα σκαλί πιο ψηλά,να ξεπεράσω το εγώ μου,προσπαθώντας να ζήσω κάποια πράγματα τα οποία θα μου φέρουν ηρεμία ψυχής..δε ξέρω τι ακριβώς θα πετύχω με όλα αυτά αλλά ξέρω σίγουρα πως θα έχω γαληνεύσει τον άτσαλο εαυτό μου ....

και κάτι τελευταίο...μπορεί αύριο βράδυ να μην είμαι εκεί με το σώμα,αλλά η ψυχή μου είναι όλη δική σας και ειλικρινά λάβετε την σοβαρά υπόψη σας...

μικρή παρένθεση....

ο ενθουσιασμός ξεχειλίζει άρα δεν έπαιζε να μην τον αποτυπώσω εδώ,έστω και από την πόλη των τρελών νερών και το πισι του bro(μη φωνάζεις τελειώνω..:P)...μόλις ξαναείδα το κλιπ του Ζακ...δεν έχω τίποτα άλλο να πώ......

Φτάσε στον πάτο,εκει που δεν υπάρχει πιο κάτω...
και βρες την ευτυχία κρυμμένη,κομμένη και ραμμενη για σενα...
που κλαις σε κάθε πτώση...
ισχύς εν τη ενώση,ψυχή μου
κι έλα μαζί μου στον πααααατοοοοοοοοοοο....

το ταξίδι στον " όμορφο κόσμο " παρέα με τη φωνή του Ζακ,θα ξεκινήσει τη Δευτέρα,όπου ο δίσκος προβλεπεται να τοποθετηθεί στα ράφια των δισκοπωλείων...

hope όλα τα τραγούδια του δίσκου να με γεμίζουν έτσι όπως αυτό...

γκουντ μπαιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

και κάτι που θα μου διέφευγε... χαλκιδά τελικά είσαι και η πρώτη....

δεν υπάρχει κύριος αγελάδοςς......!

το κόλλημα μου με τις αγελάδες είναι γνωστότατο σε όσους με ξέρουν καλά...τις λατρεύω και όντως το φοιτητόσπιτο μου(η αδερφή μου το λεει αματόσπιτο:P),είναι γεμάτο απο δ'αύτες..ρολόι,τοστιέρα,αρκούδια,μαγνητάκια,αυτοκόλλητακια...κλπ..σημερα στο ναργιλέ έμαθα όμως πως δεν υπάρχει κύριος αγελάδας..έμαθα δηλαδή ότι ο μπαμπάς του μοσχαριού είναι ο ταύρος...τι ξενέρωτοοοοο!Η αγελάδα είναι τόσο υπέροχη ενώ ο ταύρος..τσ τσ τσ..σε άλλους ηχεί καλά αυτή η λέξη,αλλά σε μενα απαπαπαπα...όποτε σας το λέω...από εδώ και πέρα για μένα η αγελάδα θα κάνει μόνη της τα αγελαδάκια της...και εννοείται πως όλα θα έχουν φυσιολογικά ονόματα-ονόματα που ταιριάζουν κουτί σε ένα τόσο γλυκήτατο ζώο..μαρία,κίτσα,λεμονιά,λαιυλά,κλπ(ονόματα δανεισμένα απο τις αγελάδες τις γεωπονικής..)..

απο την άλλη έμαθα ότι δεν υπάρχει γκιώνα πουλί...και ότι υπάρχει γκιώνος ο οποιος ζευγαρώνει με τη κουκουβάγιαα...
ε ρε τι μαθαίνει ο άνθρωποςςς..

θα σοβαρευτώ και θα μιλήσω για τις δύο νέες μου φίλες απο τη σχολή που αν τις έχω ψυχολογήσει σωστά εδώ και κάμποσες μέρες,ταιριάζουμε πολύυ..η λούλου και η πάρης...
είναι πολύ γλυκές κοπέλες και σήμερα κατάλαβα πως μάλλον θα περάσουμε όμορφο χειμώνα...(ψήνονται και για ζακ και για θεσσαλονίκη)...κατα τάλλα ακόμα είμαστε στη φάση προσαρμογήςς και προσπάθειας για συνεννόηση..η μια θέλει πράσινο,ο άλλος θέλει ξύδι..

τρίτο και σοβαρότατο θέμα αποτελεί η ανησυχία μου για την προκείμενη αποκοπή μου απο το πανεπιστήμιο της συμπρωτεύουσας..μπορώ να έχω δύο πάσο ένα αθήνα και ένα θεσσαλονίκη και να μη μπορεί κανείς να μου πει τιποτάααα?

αν όχι τοτε,
μπορώ να χωρίσω την "φασαριαα" στα δύο και να στείλω το ένα μου κομμάτι βόρειαα??

πάλι όχι?......
καλά θα δώ τι θα κάνω...
προς το παρών θα πέσω για ύπνο και θα χαιρετήσω για λίγες μέρες..έτσι περίεργα και αλλόκοτα όπως συνήθως..
επιστρέφω στη γή μου αύριο και από παρασκευή θα ζώ το όνειρο...
τα λεμε απο κυριακή,ξανά με πολλες πολλες όμορφες σκέψεις και αναμνήσεις..

καλό ταξίδι ησυχία..και καλά όνειρααα....

(take care...i am watching you)


i am a supergirl and supergirls just fly.................

"αυτο που μ'αφήνει για πάντα εδώ.."

είναι ώρες ώρες που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου...νιώθω ότι χάνω την ξεγνοιασιά μου,την ηρεμία και γεμίζω με ευθύνες,ευθύνες και ευθύνες...θυμάμαι που μου λεγαν ότι οι ευθύνες σε ωριμάζουν..μα ποιός είπε ότι θέλω να το κάνω..?
τελευταία νιώθω συχνά "ξεκάρφωτη" μέσα στον κόσμο...νιώθω ότι έχω κλειστεί σε ένα δικό μου κόσμο,διαφορετικό απο αυτόν γύρω μου..το βλέπω και στις αντιδράσεις των άλλων..πολλοί σε κοιτάνε κάπως όταν τους μιλάς για όνειρα,για ελπίδες, για έντονες επιθυμίες αν και όντως απραγματοποίητες..σου φέρονται λες και εσυ πράγματι δεν είσαι από εδώ όπως λεει και ένα τραγούδι...

ε ναι...δεν είμαι απο εδώ,αν αυτό το εδώ,το εδώ της αθήνας και της κάθε πόλης-μεγαθηρίου,είναι έτσι..
και για την ιστορία,εγώ αποζητώ να είμαι από ενα κόσμο μαγικό...έναν κόσμο πλημμυρισμένο από αγάπη,όνειρα,ευχές και ελπίδα.. έναν κόσμο στον οποίο οι αποστάσεις να μην έχουν σημασία...οι άνθρωποι να τα λένε όλα με τα μάτια της ψυχής τους ώστε να μη λενε ψέματα..να λένε πάντα αυτό που νιώθουν και όχι αυτό που θελουν ή πρέπει..θέλω να ζώ σε εναν κόσμο που οι άνθρωποι με το καλημέρα θα λένε και μια γλυκια,μικρή λέξη ακόμα..την πιο αυθόρμητη μέσα απο τη ψυχή τους..σε έναν κόσμο όπου τα συναισθήματα θα είναι έντονα,όμορφα,αληθινά...

θα μου πεις ότι είναι σκληρή η πραγματικότητα και ότι αυτα το όνειρα δεν μπορούν να συμβούν...ότι δεν υπάρχει τέτοιος κόσμος... κι όμως υπάρχει..αρκει να ψάξεις λίγο μέσα σου,να το πιστέψεις και να με ακολουθήσεις..

εξάλλου ξέχασα να σου πώ ότι ο κόσμος αυτός που ονειρεύομαι θα είναι αδειανός χωρις εσένα..

είμαι ευτυχισμένη...πραγματικά...χωρις κανένα συγκεκριμένο λόγο...μετα από πολύ καιρό...ξύπνησα με χαμόγελο,με αισιοδοξία...με ελπίδα...

καλή μας μέρα...

μια καληνύχτα σου γυρεύω...

κι απόψε γύρισα ξανά με το μετρό,κλασικά στο τελευταίο βαγόνι...κάθισα τέρμα πίσω και χάζευα τους αγνώστους..σήμερα πάλι έπιασε κρύο και όλοι με μπουφαν και ομπρέλες..πρώτη φορά ένιωσα τόσο πολύ την ανάγκη να έχω δίπλα μου κάποιον φίλο..να μοιραστούμε την ομπρέλα ή πολύ καλύτερα να τρέχουμε σαν τα παλαβά μέσα στη βροχή όπως κάναμε στην παραλία,στη χαλκίδα κάθε φορά που έεριχνεε...

μου λείπει πολύ η χαλκίδα..το σχολείο,οι καθηγητές μου,το zoom που μυρίζει κοπάνες και photoplay(shangai για την ακρίβεια..)...μου λείπουν οι δικοί μου..κι ας φωνάζανε κι ας με στελνανε να αγοράζω κάθε μεσημέρι εφημερίδα και βαριόμουν..τουλάχιστον γύριζα σπίτι και είχα κάποιον..έστω και τη μαμά που πλακωνόμαστανν...

μου λείπουν οι βόλτες πάνω κάτω στην παραλία...το ατελείωτο μέτρημα στα πλακάκια στο κρηπίδωμα..το κρασάκι,η παρείτσα..μέχρι και ο αλέξανδρος στη θράκη,πίσω από το πάγκο να φλερτάρει κάθε κοπέλα άνω των 15..:P τι παιδί και αυτός...μου λείπει η ίτσα μου..η άννα..τα μεθύσια στο παταράκι με γιορτάσι και μετά ο δεύτερος γύρος στο ζουμ κερασμένα όλα απο τον τσίλι..μου έλειψε ο φόρης με τα τραγούδια του,τα ψαράκια στο ενυδρείο και ο ψηλός πίσω απο το μπουφέ, με τα περίεργα ακούσματα..

ε ρε σκάλωμα και το αποψινό...μου λείπουν τόσα πολλά και όμως πάντα εγώ ανυπομονούσα για αυτό που ζω τώρα..δεν πειράζει...είναι όμορφα εδώ...και εξάλλου η χαλκίδα είναι κοντά..σε λίγο θα πάω...

αποφασισμένη μετα απο όλες αυτές τις σκέψεις σε κάθε μικρούλα στιγμή,την πιο ασήμαντη,εγώ να χαμογελάω..και να τη ζώ όσο μπορώ πιο έντονα..
άλλωστε όπως μου είπε και ένας φίλος...τα μικρά πράγματα έχουν την πιο μεγάλη αξία..

να σ'απαρνηθώ δεν κάνει...

προσπαθω να ξεφύγω απο όλα..
και ομως αυτά δείχνουν οτι ειναι αδύνατον..
μια στιγμη σου ζητάω...
μια στιγμη ν'αγγίξουμε τον ουρανό...
να ζήσουμε έστω και λίγο το όνειρο..

τι είναι το όνειρο,μου λες..
πόσο μπορεί να κρατήσει...
άλλοι λένε για πάντα..άλλοι για λίγα μόνο λεπτά..
δε με νοιάζει..
δε με νοιζει τιποτα πια..

θα μείνω εδώ με ένα άδειο χαρτί..
και θα περιμένω να ζήσω το όνειρο..
δε θα το αφήσω..
θα το κρατήσω σφιχτά μέσα μου
κι ότι γίνει...

θα συνεχίζω να νιώθω το χάδι,το βλέμμα
όπως την πρώτη φορά..
κι ας συμβαίνουν όλα χωρίς εσένα..
κι ας είσαι μακρυα..
κι ας μη με βλέπεις,μη με νιώθεις,μη μου γελάς..

εγώ θα περιμένω,θα το περιμένω,θα σε περιμένω........

......................................................................................................................................................................

οι τρελοί μείναμε λίγοι,κι ο σκαρίμπας έχει φύγει...

ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη σημερινή βραδια και γιαυτά που μου δώσατε..ενα ευχαριστώ και σε αυτους που ήταν εδώ,στην αθήνα,και σε εκείνους που ήταν λίγο πιο μακρια.......ταφ μου,ειλικρινά να ξερες πόσα μου δίνεις...σε λατρευω για τα πάντα..για όλα τα τραγούδια..αλλά ιδιαιτερα για το τελευταίο....

της αγαπης την ουσια
την μετρω στην απουσια ......

Μικρές περιπλανήσεις μ' εκείνους που δεν ήρθαν,στις άδειες ώρες θ' ακουμπήσεις θα χαθείς...ψεύτικα σαν στολίδια τα λόγια σου λυγάνε..πώς να σωθείς...
Της πρώτης μου αγάπης,τις ωραίες τις στιγμές,πού να τις βρω..
κοντά μου πάντα θα' ναι,στο δρόμο,στο λιμάνι,στο σταθμό..
Στο παγωμενο χέρι,στον αποχωρισμό,στα θλιμμένα τα βράδια,στον καφέ τον πρωινό..
Φθαρμένες παραστάσεις..ένας αγέρας κλαίει..σχεδία η ζωή,δε θα προφτάσεις αλλού να πας..
στο κρύο άδειοι δρόμοι,η πόλη κρυφά γελάει...να μ'αγαπάς.......

κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω...

και στέκομαι να σε κοιτώ να φεύγεις
χωρίς να έχω τη δυναμη να σου φωνάξω
να σου πω ίσως για πρώτη μου φορά πόσο έντονα νιωθω

σαφήνω να φύγεις,να χαθείς..
έτσι θα φύγω,θα χαθώ κι εγώ..
μα θα χω πάντα στο μυαλό μου
εκείνη τη μικρή λέξη που δεν άφησα να δραπετεύσει απο τα χείλη μου..

θα συνεχίσω να ονειρεύομαι..να σ'ονειρεύομαι..
κι αν ακόμα εσύ δε το νιώθεις,εγώ θα σ'επισκέπτομαι συχνά
με κάθε δυνατό μέσο..
άνεμος,βροχή,κύμα,χαμόγελο,τραγούδι,όνειρο...

και τότε είναι που θα παρακαλάω να νιώσεις ένα μικρό ρίγος στη ψυχή...
ένα τόσο δα..όχι σπουδαία πράματα..
θα παρακαλάω έτσι να με νιώσεις αφου το μούδιασμα αυτό
αντικατροπτίζει τη δική μου ψυχή,τα δικά μου όνειρα...

ίσως τελικά μόνο έτσι να γίνεται φανερή η παρουσία μου..

και τρέμω να μαι αυτό....

special για maya,littlejohn,frack,taflinel ....
νυστάζω τόσο μα τόσο πολύ,αλλά ειλικρινά ένιωθα την ανάγκη να ευχαριστήσω 4 φίλους...

πέρασα υπέροχα απόψε παιδια..να στε καλά,γιατί με γεμίσατε με απίστευτη ευτυχία..είμαι πολύ τυχερη..και γιαυτο το λόγο σας ευχαριστώ..γιατι δίνεται απλόχερα τη φιλία και την αγάπη σας...
και εις άλλα με υγεια...

Τaflinel σε υπερευχαριστώω για την θεα απο ψηλ.αα....

απλα ειναι στιγμές απόλυτης ευτυχίας...

καλή μας νύχταααααααααααααααα
και πάλι ευχαριστώω και να μαστε καλααα για ακόμα καλύτεραααα

(και μη ξεχνάαατε σας αγαπώωωωωω :ppppp)

Οι κακές σκέψεις ΤΕΛΟΣ

ξυπνησα πριν λίγο..ναι ναι στις 12..σχολή έχω το απόγευμα οπότε κοιμήθηκα για τα καλά..με το που άνοιξα τα μάτια μου,κοιταξα το κινητό μου,την ώρα,φώναξα να δω αν ο ζήσης είναι εδώ και μετά άνοιξα τον υπολογιστη και με τη μία έβαλα τραγούδια..αποφάσισα να καταπολεμήσω αυτή την "εσωτερική" μοναξιάα με υπέροχες,ονειρικές σκέψεις..:)
έψαχνα,έψαχνα και τσουκ κοιτάζω το ημερολόγιο...20 οκτωβρίουυ...το βρήκααα..σε 8 μέρες φεύγουμεε..ταξίδι...μη ψάχνεις για αλλού..εδώ είναι το ταξίδιιι...ένιωσα υπέροχα όταν το συνειδητοποίησα..ανυπομονώ να φτιάξω το σάκο για να φύγουμε αλλά πιο πολύ ανυπομονώ για τα συναισθήματα που θα νιώσω όταν φτιάχνω εκεί το σάκο..ελπίζω τοοσο μα τοοσο πολύ να εχω γεμίσει απο αισιοδοξία,όνειρα,χαρα...ευτυχία....

πρέπει να κλείσω...δε θα σταματήσω όμως να τα ονειρεύομαι όλα αυτά..promise..

(είναι στιγμές που λατρεύω κάποιους ανθρώπουυς...πόσο πολυ με αγγίζει η "μικρή σου συμβουλη.."...)
καλημέραα...

"ανήσυχες μέρες.."

και η σημερινή μέρα είναι σκοτεινή και θλιμμένη όπως κάθε φορα που η ψυχή μου αναζητά νέους δρόμους,να φύγει..μακρυα...αυτή την περίοδο η μοναξιά γιορτάζει..έχει βάλει τα καλά της και καλοπερνά,όπως φαίνεται,μέσα μου..κι εγώ τι κανω?μένω εδώ,άπραγη,περιμένοντας το όνειρο..να έρθει και να πραγματοποιηθεί ή απλούστερα να περάσει αλλά να αφήσει πίσω του αυτή την "γλυκιά" πίκρα..

θέλω να γνωρίσω τον άλλο μου εαυτο..αυτός μπορεί να αποδειχτεί η καλύτερη παρέα..θέλω να συναντήσω κάποια άλλη ησυχίαα,η οποία είναι δυνατή,αντέχει τον πόνο,το δάκρυ,τις δυσκολίες...προσπαθεί..παλεύει..πολεμά..και τελικώς , κερδίζει...κι αν αυτό δε γίνεται δεν το βάζει κάτω..συνεχίζει,ρισκάρει κι ας σκέφτεται και το ενδεχόμενο της ήττας.

εγώ δε μπορώ να κάνω "μαλλον" τίποτα απο όλα αυτα..δε ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει αλλά κάθε φορά που το αποφασίζω,το μετανιώνω την ίδια στιγμή...ίσως γιαυτο είναι και όλα σκοτεινά,άγνωστα,απόμακρα..

έχω κολλήσει με ένα τραγούδι..(ναι,ναι αλλάζω απότομα κουβέντα..)..κι αν τα ματια σου δεν κλαίνε... με ταξιδεύει απίστευτα... κάθε φορά κλείνω τα μάτια μου και ονειρεύομαι...με όνειρα που θα κάνουν τα πάντα γύρω μου διαφορετικά...

σταματάω..είπα πολλά...διάφορα..τουλάχιστον έφυγαν απο μέσα μου...αντε καιρός να φύγει και η μοναξιά...τη βαρέθηκα και αυτήν και την κυρία θλίψη...

θα κλείσω όπως άρχισα..με την ίδια ακριβως σκέψη...μακάρι όλα να φτιάξουν....


Έχει αέρα απόψε, έχει αέρα
κι ακούω μια φωνή σαν τη δική σου
ανασαίνει η πόλη τη μορφή σου
γυρνάει μέσ’ στο μυαλό μου η θύμησή σου....

Πού ' ναι τα μάτια σου να δουν
αυτό το δειλινό
πού 'ναι τα χέρια σου
ν' αγγίξουνε τον ουρανό...

καλή σου νύχτα εκεί που πας...

Έτσι για να μη ξεχνάμε τις παλιές και καλες συνήθειες...

πριν λίγο άφησα από τα χέρια μου ένα γράμμα του 1996...ήταν από εκείνον..το αστέρι μου,αλλά ο παραλήπτης ήταν ο αδερφός μου..το διάβασα μονορούφι..κοίταζα το γραφικό του χαρακτήρα,κοίταζα τις παύσεις του,τις ευχέσ του...τα λόγια του..το γράμμα έκλεισε με μια προτροπή του προσ τον αδερφό μου για εμένα..."Δώσε σε όλους τους υπόλοιπους της οικογένειας τα φιλιά μου,εκτός της Αμάτας που αφού της δωσεις ενα πρώτα ένα σιγανό χαστούκι,μετα θα της δώσεις ένα ΜΕΓΑΛΟ φιλί..Έτσι για να μη ξεχναμε τις παλιές και καλές συνηθειες.."....

πόσο θα ήθελα να με φιλήσεις ξανά εσυ..να μου δωσεις πρώτα ένα χαστούκι,να γκρινιάξω και μετά να με πάρεις αγκαλιά..να με σφίξεις και να με κάνεις να νιώσω ότι δε φοβάμαι τιποτα πια..

θυμάμαι που ερχόσουν και με έπαιρνες όταν φοβόμουν και ο ζήσης έλειπε και με πήγαινες βόλτα στις αλυκές..με το αθτοκίνητο..κάθε φορά σταματούσαμε σενα σκύλο και ερχόταν απο το σπιτάκι του και το χαιδεύαμε..και δώστου γέλιο και χαρά..με τη μία έδιωχνες κάθε μου άσχημη σκέψη..

άλλοτε θυμάσαι που πηγαίναμε στο γήπεδο?έπαιζε ολυμπιακός-μπαρτσελόνα μπάσκετ στο σεφ..είχαμε παει όλοι μαζί και ήμουν πολύ μικρούλα..είχαμε καθυστερήσει μπήκαμε στο γήπεδο και όλοι κοίταζαν το 6χρονο κοριτσάκι με τις κοτσίδες και τους 4 μαντραχαλάδες δίπλα του...(το μαντραχαλαδες μια κουβεντα ειναι..)...τότε σε ακουσα να λες...χεχε ξαδέρφη μου είναι..΄και ένιωσα τέλεια...ίσως να μη στο είπα ποτέ..

μια άλλη φορά που σχόλασα απο το μάθημα και ήσουν στο special..ήηθα σε αγκάλιασα και μου έλεγες ελά να φαμεε ρεε,να παμε και στο Μανωλάκη..τι γέλιο θεε μου...

θυμήθηκα μια απο τις τελευταιες μας συναντήσεις εδω στο σπίτι ... καλά μελι έχει αυτός ο αλκίνοος μου έλεγες?σαν πάπια είναι..τοτε θυμάσαι γκρίνια..?που πήγαμε μετά με΄σα και μου έλεγες για εκείνη..πόσο την αγαπούσες και όμως σε άφησε...(άφησε,λέμε τωρα..την είχες κάνει τη $@$%^$@% σου)...μια άλλη φορά ήμασταν στη γιαγια με τη σταματούλα και ήρθες και εσύ...μας είχε μακαρόνια με μπόλικο τυρί και είχες φάει 2 πιάτα και το μισό δικο μου...με έβριζες που έκανα θόρθβο όταν έπινα νερό ή όταν μασαγα..τώρα πια όταν το κάνω σε θυμάμαι να μου φωνάζεις και να με απειλείς ότι θα με γαργαλήσεις..
πωπω ναι...
όπως παλιά που κοιμόμουν και παίρνατε χαρτοπετσέτες μου τις βάζατε στη μύτη,στα αυτιά.. και γελάγατε γιατί δε ξυπνούσα με τίποτα..

μου έχεις λείψει απίστευτα γιαυτό τα έγραψα όλα αυτά και πιθανό είναι να συνεχίζω για πολύ να γραφω..δε στο είχα πει ποτέ αλλά όντως για εμένα ήσουν ο 4ος μου αδερφός..σου είχα απίστευτη αδυναμία..και σου έχω ακόμα..
σε παρακαλώ..μη σκεφτείς ποτέ ότι σε ξεχνάω..είσαι συνέχεια στις σκέψεις μου..σε όποιο νέο βήμα κι αν κάνω είσαι και συ κάπου εδώ και με ακούσ..το ξέρω...το νιώθω...

σαγαπάω πάρα πολύ...και θέλω να ελπίζω πως με κοιτάς από εκει πάνω και είσαι περήφανος..τουλάχιστον προσπαθώ να σε κάνω και θα το καταφέρω..

θέλω να με κοιτάς και να χαμογελάς μαζί της.. να χαίρεστε και να με προστατεύετε..να μου δίνετε δύναμη να παλεύω..να πετυχαίνω...

δε θα ξεχάσω ποτέ...τιποτα...το υπόσχομαι...


ας ερχόσουν για λίγο,μοναχά για ένα βράδυ...

σήμερα ένιωσα και πάλι ένα "ξαφνικό" αεράκι να με διαπερνά και να τρυπώνει βαθιά μέσα στη ψυχή μου..είμαι σίγουρη πως ήσουν εσύ..ένιωσες τον πόνο,την αγωνία μου και ήρθες ξανά για να με γεμίσεις δύναμη..τα κατάφερες είναι η αλήθεια,αλλά ειλικρινά δε ξέρω για πόσο..ακούω μουσική,ακούω τραγούδια και όλα οδηγούν σε μια συγκεκριμένη σκέψη..εσύ αν ήσουν εδώ τι θα μου έλεγες ε?...ακολούθησε την καρδιά σου και αυτή ξέρει καλά που θα σε βγάλει...αλήθεια,θα μου έλεγες να ξεπεράσω και όλες τις τυχόν δυσκολίες?....

τι σε παιδεύω κι εσένα...

αα...τυχαία το βράδυ πέτυχα στην τηλεόραση την τάνια..με μάγεψε..με κυρίευσε..με τη φωνή της,την παρουσία της μα πάνω απ'ολα με το συναισθημά της...τι υπέροχα τραγούδια..μακάρι να ήσουν μαζί μου να τα άκουγες...

και για να μη ξεχνιόμαστε...έντεκα και μία...

μόλις επέστρεψα από ενα απίστευτα ενδιαφέρον μάθημα...Βασικά το μάθημα σαν λέξη δε λεέι πολλά,αλλά η καθηγήτρια αμέσως το μετέτρεψε σε αναζήτηση...και πιο συγκεκριμένα μια αναζήτηση στο υποσυνείδητό μας,με τη βοήθεια κειμένων και διάφορων απόψεων...Δεν συγκράτησα πάρα πολλά...(4 σελίδες μεγάλες σε 2 ώρες),αλλά θα καταγράψω όσα λάτρεψα..

Το ¨είναι¨μας δίνεται μ'ένα ανυπόφορο ξεπέρασμα του ¨είναι¨...
Αν υπάρχει μέσα μας κάτι που να μας ξεπερνά,δηλαδή ένας κίνδυνος που να πηρουνιάζει τον πόθο μας και εμείς απέναντι του σταθούμε απαθείς,τότε γνωρίζουμε απλώς τη χαρά και ποτέ την έκσταση,τον ουσιώδη πόθο μας...

Όταν ο έρωτας λείπει από τη ζωή των ανθρώπων τότε αυτοί είναι ψυχικά και πνευματικά,νεκροί...

Ο έρωτας για τον άνθρωπο είναι η μόνη είσοδος-έξοδος των συναισθημάτων του,άρα και ο μόνος τρόπος/λόγος με/για τον οποίο ο άνθρωπος θα νιώσει ζωντανός...

Βγαίνω από τον εαυτό μου σημαίνει,αφήνω τον εαυτό μου έξω από εμένα...άρα δεν είμαι πια...Κινδυνεύω να χαραμίσω αυτόν του οποίου η ύπαρξη του έξω δεν θα υπήρχε...

Με τους τρόπους σκέψεις πολλαπλασιάζουμε τη ζωή και τους ορίζοντες μας αλλα και με τη ζωή πολλαπλασιάζουμε τη σκέψη και τη γνώση...


αυτά τα ολίγα.....

...σα μεγαλώνει το χτες,το αύριο τελειώνει....

όταν δεν μπορεις να μιλήσεις,τότε τι συμβαίνει?..όταν δεν μπορούν οι λέξεις να βγουν από το στόμα σου..όταν νιώθεις ότι πνίγεσαι και ότι το μόνο που θα σε σώσει είναι μια μονάχα λέξη,που παρόλα αυτά δεν πρόκειται να ακουστεί..?το μόνο που μπορεί να δώσει εξηγήσεις είναι ότι η λέξη αυτή,σου κρύφτηκε για τα καλά και γιαυτο ίσως πρέπει να αναζητήσεις μια άλλη..πιο προσιτή...ίσως πρέπει να ελαττώσεις κάποια πράγματα..ας πουμε τα όνειρα..αφου δεν τα πλησιάζεις,είτε γιατί δεν μπορείς,είτε γιατί δε θές,είτε γιατι φοβάσαι να ρισκάρεις,αστα σε μια ακρούλα και που ξέρεις ίσως κάποτε να έρθει η σειρά τους..
ζήσε προς το παρών τα όνειρα σου,αυτά που ήδη έχουν πραγματοποιηθεί...και απλά κάνε μια ευχή στο αστέρι σου τα υπόλοιπα να μη μείνουν απραγματοποίητα..

κι όχι μην κλαίς,όχι μην κλαις...
θα'ρχομαι εγώ με τις σκιές....

αχ και να είχα ενα scanner απλά για να το είχα και στο πισι και να το χαιρόμουν..ναι ναι κρατώ το εισιτήριο για ... θεσσαλονίκηη,ναι ναι φεύγουμε... άλλο ένα ταξίδι που είμαι όμως σίγουρη ότι κρυβει τρελά υπέροχα πράγματααα...ξεκινάμε 8 παιδιά από αθήνα,1 απο πάτρα,1 από λάρισα,και συναντιόμαστε στη πόλη του ονείρου μου,μαζί με αρκετούς κατοίκους της..Τι χαρά θεε μουυ..και το καλύτερο?δεν ταξιδεύουμε μόνοι..έχουμε για παρέα τα τραγούδια..και τι παρέα...αα...και ξέχασα...εκτός από όλα αυτα τα ωραία υπάρχει και κάτι αλλο....ο Μίλτος Πασχαλίδης στο cafe americain......ανυπομονώ να τον ακούσω...αν και θα είμαι γεμάτη από το προηγούμενο βράδυ...:)

κλείνω κλείνω..τα όνειρα μου θα συνεχιστούν το βράδυυυυ...

Δείξε μου τον τρόπο κι αν θέλει κι άλλο κόπο εγώ,θα προσπαθώ..

ω ναιι...τα πράγματα πάνε καλά...μπορεί το όνειρο μου,να μη δείχνει σημάδια αναζήτησης όμως όλα τα άλλα έχουν πάρει το δρόμο τους..όχι βέβαια στη θεσσαλονίκη,αλλά που θα πάει καλά θα περάσουμε κι εδώ..χθες ο μορφέας με επισκέφτηκε αργά με αποτέλεσμα να ξυπνήσω αργά κι εγω..."Ωχ θεε μου,έχω σχολήη",ξεφωνίζω έντρομη με το κινητό να δείχνει 7.15..περνούν δευτερόλεπτα σιωπής και μετά ξανάα..."τι ωραίιαα λέξη η σχολή..επιτέλους τη λέω και αναφέρομαι σε μεναααα"...1η διαπιστωση...
φθάνω σιγά σιγά στη σχολή,μπαίνω στην αίθουσα,ο καθηγητης λείπει,ησυχάζω και βρίσκω την καινούρια μου παρέα,ομολογώ καπως μεγαλύτερη..γνωρίζω τους νεοφερμένους και κάθομαι..ξαφνικά μπαίνει η καθηγήτρια..μια γυναίκα που από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνω ότι θα τη λατρέψω..αρχίζει και μιλά τόσο γαλήνια...ξεκινάμε με κυπριακά ποιήματα..σημειώσεις 3 σελίδων και η αμάτα σε φάση να αποζητά και επιπλέον ώρα να γράψει ακόμα περισσότερα..η ώρα πέρασε..με το που σηκωνόμαστε ακούγεται η φωνή της.."την επόμενη ετοιμαστείτε για Ερωτόκριτο και Ερωφίλη..."...2η διαπίστωση"ω,λαλα!!! αυτή είναι η σχολή ΜΟΥΥΥ"....μια διαπίστωση που ομολογώ ακούστηκε αρκετάα..

χάρηκα πάρα πολύ που άρχισαν έτσι τα πράγματα..
δε ξέρω γιατί αλλά νιώθω ότι όλα θα πάνε καλα..όλα φτιάχνουν...
άντε και εις άλλα με υγεία..

υ.γ. 17 και μιααα...

Μανώλης Φάμελλος..

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που δεν ξέρω πια
αν είσαι αληθινή ή μέσα στ’ όνειρο ζεις μονάχα
εσύ στο δρόμο μου, μυστικός ορίζοντας
ήλιος στα μάτια μου, τα μάτια μου κλείνοντας..

όνειρο γίνομαι κι εγώ...

γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό....

σ’ έχω τόσο ερωτευτεί
που θεέ μου πια ξέχασα
αν σε γνώρισα ποτέ ή στο μυαλό μου σ’ έπλασα
πρόσωπα αδιάκοπα, μπροστά μου περνούν..
μα μες στη σκέψη μου οι εικόνες σου γυρνούν

όνειρο γίνομαι κι εγώ...

γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό......

όνειρο γίνομαι κι εγώ....

δεν ξερω πια,αν εισαι αληθινη ή στο μυαλο μου σ'επλασα...

Μπαίνω στο δωμάτιο,σβήνω τα φώτα και προσπαθώ να συγκρατήσω στο μυαλό μου όλες τις απίστευτες σημερινές στιγμές...Σήμερα χωρίς να το καταλάβω έκανα απίστευτα όνειρα,ένιωσα υπέροχα..ήμουν με φίλους καλούς και πάνω απ'όλα ήμουν γεμάτη τραγούδια..
Άυριο επιτέλους αρχίζω σχολή...ένας νέος κύκλος που λογικά θα με βρει νυσταγμένη αλλά πλημμυρισμένη,λέξη που λατρεύω να την ακούω από ενα φίλο,πλημμυρισμένη λοιπόν από ευχάριστες σκέψεις,όνειρα και αγάπη.επιπλέον σήμερα συνειδητοποίησα ότι τελείωσε ένας άλλος κύκλος της ζωής,ομολογώ απροσδόκητα..
Δε θέλω όμως να κάνω κακές σκέψεις..Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά..ελπίζω πως όλα θα πάνε καλα,και η ελπίδα είναι μεγάλο πράγμα..έτσι δεν είναι..?
κλείνω με τη στροφή που τελείωσε και η σημερινή μου μέρα...με την ευχή κάποτε να με αναζητήσει το όνειρο μου...........

"Ώρες σιωπής και πίστεψα στα ναι σου και στα όχι...Ώρες αιχμής και βρέθηκα στον έβδομο ουρανό...Να ζήσω σ’ ένα όνειρο δεν ξέρω αν με παίρνει,μα ο έρωτάς μου άναψε, γι’ αυτό σου τραγουδώ..."


υ.γ. αργύρη,γιάννη σας υπερευχαριστώ για τις χάρες που μου κάνατε και το backround..

επίσης ένα τεράστιο ευχαριστώ σε εσένα που με την εικόνα σου έφερες κοντά μου τη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα ένα σημείο που μόνο από όνειρο ξεπηδά..

..τελικά κάνουν λάθος και οι καρδιές..συγνώμη καρδιά μου που σε έβαλα σε αυτό το παιχνίδι..μην ανησυζείς θα περάσει..ίσως κρατήσει λίγο,ίσως πονέσεις λίγο,αλλά θα φωτίσει και το φώς θα είναι έντονο,δυνατό,αληθινό...
κάπου υπάρχει η αγάπη μου...
κράτα σε παρακαλώ μπόρα είναι θα περάσει..απο μικρή μάθαινες και έβλεπες ότι μετά από μια ξαφνική και απρόσμενη μπόρα,ξεπροβάλλει ένας υπέροχος ήλιος...που θα αναζωγοονήσει τα πάντα..και πιο πολυ τη ψυχή...

με το που βγει ο ήλιος θα αρχίσεις πάλι να ονειρεύεσαι...να φτιάξεις παλί το δικό σου παραμύθι...

μου λες καρδιά μου,γιατί είσαι τόσο ονειροπόλα..?τι περιμένεις μου λες?να΄ρθει...μα καλά δε σου αρκεί που βρίσκεται στη σκέψη σου..?
η καρδούλα σωπαίνει για λίγο,ξεκινά να αυξάνει τους ρυθμούς της και αρχίζει ένα παραμύθι γεμάτο ελπιδα..

"μια φορά και έναν καιρό,ήταν μια κοπέλα,δοκιμασμένη από πολυ νωρίς,γεμάτη πόνο από την απώλεια αγαπημένων της ανθρώπων...μέσα της κατοικούσε μια καρδιά που τη συντρόφευε σε κάθε δυσκολία αλλά συνάμα και σε κάθε ευτυχισμένη στιγμή,σε κάθε ευχάριστη σκέψη..μεγαλώνοντας η κοπέλα,μεγάλωνε και η καρδιά της...σιγά σιγά χωρούσε όλο και περισσότερους ανθρώπους,οι οποίοι όμως έπρεπε να έχουν ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό..καλη καρδιά για να κανουν συντροφιά όχι μόνο στην κοπέλα αλλά και στη καρδιά που κατοικούσε μέσα της...Μη φανταστείς,γλυκειά μου,ότι εκείνοι ήταν πολλοί..ήταν λίγοι,καλοί και ξεχωριστοί..
κάποτε η καρδιά απο χιλιόμετρα μακρυά αναγνώρισε μια άλλη και τη ξεχώρισε από τη πρωτη στιγμή,πριν καλά καλά ξεχωρίσει η κοπέλα το πλάσμα στο οποίο κατοικουσε..τότε αμέσως αρκετά πράγματα και για την κοπέλα και για την καρδια της άλλαξαν..και οι δυο είχαν βρει κάποιον φίλο με τον οποίο να μπορούν να μιλούν,να συζητούν και να ονειρεύονται..ήταν τόσο ευτυχισμένες..με κάθε του λόγο,εκείνος έδιωχνε το φόβο,τον πόνο και την απώλεια..τα μεταμόρφωνε όλα..τα έκανε μαγικά,ονειρικά...το είχαν τόσο πολύ ανάγκη...με τον καιρό τα συναισθήματα γίνονταν πιο έντονα..το πλάσμα αυτό είχε πάρει πια σάρκα και οστά,και οι καρδιές είχαν συναντηθεί επιτέλους... μια συνάντηση που έμοιαζε,όπως όλα άλλωστε,σε όνειρο.........¨

το παραμύθι αυτό δεν έχει τέλος...είπε η καρδιά..το τέλος εξάλλου έχουν τη δύναμη να το βάζουν οι άνθρωποι και ποτέ οι καρδιές.....

καλή σου νύχτα εκεί ψηλά...και όλα τα λόγια μου σκορπισματα του αέρα....
κι όσα δεν προλαβα να πω,νομίζω ήτανε γραφτό......

για άλλη μια φορά εδώ,προσμένοντας το μοναδικό συναίσθημα που θα κάνει τη ψυχή μου και πάλι ζωντανή...παντού τριγύρω κομμάτια και σημάδια από πόνο και εγώ εδώ,ζώντας κατι καινούριο,προσπαθώ να μαζέψω τα θρυψαλλα για να μπορέσω σιγά σιγά να χτίσω πάλι τη ψυχή μου..το όλο μου το είναι...καρτερώ τα μάτια σου..το βλέμμα και τη μορφή σου..μου λείπουν όλα,μα περισσότερο μου λείπουν αυτα που μ'έκανες να νιώθω..τι παράξενο συναίσθημα ο έρωτας..πως μπορεί να σε μεταλλάξει,να σε τρομάξει και συνάμα να σε κάνει ευτυχισμένο..?πως γίνεται αυτό,ναι ναι αυτό το τελευταίο...να σε κάνει να πετάς,να ταξιδεύεις από τη μια,ενώ από την άλλη να σε κάνει να πονάς και να δακρύζεις στη θυμισή του..μακάρι όλα να ήταν διαφορετικά..ξεκάθαρα...να ήταν όπως στα πιο γλυκά μου όνειρα..στα πιο αληθινά...

... η αγάπη πάλι άργησε μια μέρα...


καλή σου νύχτα...

Δευτέρα βράδυ και αποφάσισα να κάτσω και να γράψω..αντί να πάρω ένα χαρτί και να αρχίσω να γράφω,κι όλο να γράφω χώρις να ξέρω τον προορισμό του χαρτιού(καλάθι αχρήστων ή συρτάρι),σκέφτηκα να ανοίξω τον υπολογιστή,αποκτώντας έτσι το μοναδικό φίλο στο σπίτι αυτό...
Η μετακόμιση τελείωσε όπως και το ταξίδι...δε γνωρίζω αν τελικά ο προορισμός ήταν αυτός ή κάποιος άλλος χώρος σε κάποια άλλη πόλη..είναι κάτι που ίσως δε το μάθω ποτέ..μια φίλη χτες μου είπε κάτι πολύ σημαντικό...Η πατρίδα σου είναι εκεί που κατοικεί η καρδιά σου...πόσο δικαιο έχει..και όμως πως κανείς να ακολουθήσει μια καρδια,πως να την εμπιστευτεί..?πως να τη δοκιμάσει και να ρισκάρει ακόμα και να την πληγώσει...βαθιά...
Έχει έρθει ο καιρός να πάψω να σκέφτομαι υποθετικά...και αν ήμουν εκεί,αν ήμουν έτσι ή αλλιώς...Ήρθε η στιγμούλα για την οποία πάντα ανυπομονούσα..η στιγμή που θα είμαι στο δικό μου κόσμο,συντροφιά με τη μουσική και τη ψυχή μου,πανετοιμη να αντιμετωπίσω τον άλλο μου εαυτό και τους γύρω μου,με σύμμαχο-αδερφό,το όνειρο...

καλώς ήρθα..