Δευτέρα βράδυ και αποφάσισα να κάτσω και να γράψω..αντί να πάρω ένα χαρτί και να αρχίσω να γράφω,κι όλο να γράφω χώρις να ξέρω τον προορισμό του χαρτιού(καλάθι αχρήστων ή συρτάρι),σκέφτηκα να ανοίξω τον υπολογιστή,αποκτώντας έτσι το μοναδικό φίλο στο σπίτι αυτό...
Η μετακόμιση τελείωσε όπως και το ταξίδι...δε γνωρίζω αν τελικά ο προορισμός ήταν αυτός ή κάποιος άλλος χώρος σε κάποια άλλη πόλη..είναι κάτι που ίσως δε το μάθω ποτέ..μια φίλη χτες μου είπε κάτι πολύ σημαντικό...Η πατρίδα σου είναι εκεί που κατοικεί η καρδιά σου...πόσο δικαιο έχει..και όμως πως κανείς να ακολουθήσει μια καρδια,πως να την εμπιστευτεί..?πως να τη δοκιμάσει και να ρισκάρει ακόμα και να την πληγώσει...βαθιά...
Έχει έρθει ο καιρός να πάψω να σκέφτομαι υποθετικά...και αν ήμουν εκεί,αν ήμουν έτσι ή αλλιώς...Ήρθε η στιγμούλα για την οποία πάντα ανυπομονούσα..η στιγμή που θα είμαι στο δικό μου κόσμο,συντροφιά με τη μουσική και τη ψυχή μου,πανετοιμη να αντιμετωπίσω τον άλλο μου εαυτό και τους γύρω μου,με σύμμαχο-αδερφό,το όνειρο...

καλώς ήρθα..