με τέτοια που χω ψυχολογία...

σήμερα,όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 2.5 χρόνια,ένιωσα την ανάγκη να σε δώ και να με πάρεις αγκαλιά...να πάμε βόλτα,να μου σκουπίσεις τα δάκρα,να μου μιλήσεις..να με κοιτάξεις...ένιωσα ξαφνικά,ραγισμένη,και δεν ήξερα σε ποιον να μιλήσω..ήξερα που ήθελα όμως να πάω και πήγα...χωρίς το δικό σου τουτου,αλλά πήγα και στεκόμουν για ώρα αμίλητη προσπαθώντας να νιωσω την πνοή και τη φωνή σου μέσα απο τον αερά..
λογικά θα είδες τι έγινε..ποιος έχει άδικο και ποιος δίκαιο δε θα μπορέσεις να μου πεις αλλά ξέρω πως θα προσπαθήσεις με τον γλυκό σου άγγελο,να έρθεις κοντά για ν α μου σκουπίσεις τα δάκρυα..ήδη νιώθω ανακούφιση..
κανείς δε με καταλαβαίνει...κανείς απολύτως..είναι όλα τόσο διάφανα και όμως όλοι φέρονται λες και είναι το πιο άγνωστο,παράξενο,αλλόκοτο πράγμα του κόσμου αυτό που ζητάω..λίγο εμπιστοσύνη...λίγο ελευθερία...
στέκομαι για ώρες ολόκληρες σε ένα δωμάτιο μόνη μου και κανείς δε χτυπάει τηνπόρτα,κανείς δε μιλά...
δεν έχω σε ποιον να πώ τα όνειρα μου και να τα νιώσει..σε ποιον να εκμυστηρευτώ την ανάγκη μου και ν ατην κατανοήσει...εσύ θα το έκανες...το ξέρω..και σε ξέρω...
σκέφτομαι να κάνω ένα βήμα μπροστά..να ανέβω ένα σκαλί πιο ψηλά,να ξεπεράσω το εγώ μου,προσπαθώντας να ζήσω κάποια πράγματα τα οποία θα μου φέρουν ηρεμία ψυχής..δε ξέρω τι ακριβώς θα πετύχω με όλα αυτά αλλά ξέρω σίγουρα πως θα έχω γαληνεύσει τον άτσαλο εαυτό μου ....

και κάτι τελευταίο...μπορεί αύριο βράδυ να μην είμαι εκεί με το σώμα,αλλά η ψυχή μου είναι όλη δική σας και ειλικρινά λάβετε την σοβαρά υπόψη σας...